Djali i Osmanit, Orhani, është i mbushur me dëshirë për hàkmarrje ndaj mizòrëve që e gràbitën me qëllimin e vràsjès, por Osmani e ndalon dhe i kërkon të mendojë e të veprojë me zgjuarsi. Për shpëtimin e Orhanit, shumë prej àrmìqve të Osmanit janë zemërùar së tepërmi dhe një prej tyre është edhe princ Kantakuzenosi. Gjatë kohës që ai merr làjmin, princeshë Ofelja mban poshtë vetes Konurin. Ky i fundit, e akùzon atë se ia ka bërë ajo kastin babasë së saj, peràndorit.
Sipas tij, ajo ka tentuar t’ia zèrë fronin të atit por nuk ia doli dot. Për shkak të akùzës së réndë, Ofelja urdhëron vràsjèn e tij të menjëhershme por Konuri u shpëton shpàtave dhe duke mbajtur në dorë thíkën që kishte të fshèhtë, ai i ulet në gjunjë princeshës. Konuri thotë me gojën plot se do jetë gjithmonë shérbëtor i zjàrrtë i saj dhe gjithë jetën do e sákrifikonte për të. Ofelja bindet se ai është besnik ndaj saj por nuk mund t’a pranojë diçka të tillë para Kantakuzenosit, ndaj dhe në prezencë të tij, híqet sikur Konurin po e mban si të búrgosurin e saj.
Ndërkohë në anën tjetër ndodhet Alçiçeku me nënën e saj Bilgenë dhe të afërmit e tjerë që sjellin làjmin e humbjeve dhe të faktit që Turguti nuk i lejoi të hákmerreshin menjëherë. Të gjithë xhíndosen dhe ia vënë fàjin Osmanit e fisit të Kajive, ndërsa Bilge, si më e prekura nga të gjithë sepse vëllai i saj ka rënë déshmor, vendos të mos qëndrojë fare duarkryq. Që nga ai moment, edhe Alçiçeku ndryshon tótalisht sjellje, fillimisht ndaj Aktemurit, si personi me të cilin mund të kishte diçka.
Menjëherë të nesërmen, Bilge ia mësyn në fisin e Kajive, ku ato po mbajnë fájtorin e mizòrisë që ndodhi. Bilge tenton t’a vràsè veten dhe e akùzon Ballën e Malhumin që nuk e lejojnë, por ato i betohen se nuk është fare méshirë ndaj tij por durim për të pritur momentin e duhur të hákmarrjes. Alçiçeku gjithashtu vendos të shkojë në qelìnë ku e dërgojnë mizòrin. Ajo dëshiron t’a vràsè por teksa Aktemuri e ndalon, gàbimisht, Alçiçeku ia ngùl thíkën në trup atij, duke i shkaktuar plàgosje të thellë.
