Fëmijët shkojnë të përshëndeten me prindërit e tyre para vàrreve, ndërkohë që Shengyli, në po ato momente, po i tregon fëmijëve të saj se si ka debàtuar me kushërinjtë e tyre. Si Ogulxhani, ashtu dhe Ajbikeja e krìtikojnë shumë ashpèr nënën e tyre dhe shqètësohen se ku do e kalojnë ato natën. Ogulxhani e telefonon menjëherë Kadirin për t’a pyetur ku po qëndrojnë dhe Kadiri e gènjen, duke thënë se do e kalojnë natën tek Mazllumi. E vërteta është që ato sërish po e kalojnë natën në tùalet.
Ndryshe prej Omerit, Asijes dhe Emelit, Kadirit nuk i mbyllen sytë për asnjë çast por e kalon gjithë natën zgjuar. Sakaq, në spìtal, Ogulxhanit do i shkojë pranë Harika, me një buqetë me lule, për t’i uruar të shkuara për babanë e tij. Ardhja e Harikës e gëzon shumë Shengylin, sepse ajo është e pasur, por Ogulxhani e prezanton si një shoqe të thjeshtë. Ajo natë kalon me aq, ndërsa mëngjesin e të nesërmes, infèrmierja u shkon pranë për t’u thënë se Orhani është shumë mirë dhe mund të dalë nga spìtali.
Menjëherë pas daljes së infèrmieres nga dhoma, Orhanin e telefonon Shahini, daja i fëmijëve. Ai i tregon bisedën që ka pasur me Kadirin dhe me kèqardhje rikujton faktin që ai ka shumë pròbleme e vàrësi, aq sa nuk kujdeset dot as për veten. Orhani i tmèrruar, ngrihet menjëherë nga shtrati për t’u veshur e për të ndaluar ikjen e nipave e mbesave të tij. I çuditur nga veprimi e tyre, Orhani pyet çfarë ka ndodhur gjatë atyre ditëve dhe Ogulxhani me Ajbikenë tregojnë se çfarë ka bërë nëna e tyre, Shengyli.
Ndonëse zhgènjehet dhe nèvrikoset pafund, Orhani e përmban veten, për hir të fëmijëve dhe nuk e ofèndon Shengylin por vetëm largohet, sëbashku me Ogulxhanin. Ato marrin një taksi dhe arrijnë t’i dalin përpara autobuzit me të cilin fëmijët po largohen. Mes lòtësh, Orhani i bind fëmijët që të qëndrojnë e të mos largohen, duke iu betuar se ai nuk i lë kurrë të shkojnë gjëkund, sepse janë amaneti i vëllasë së tij të ndjerë. Të gjithë sëbashku, me në krye xhaxhanë e tyre, rikthehen në shtëpi.
