Dujgu bëhet shumë xhèloze për Ilajdën që qëndron përballë Aliut duke i kujtuar atij se ai dikur ka shkruar poezi për të, ndaj ndërhyn dhe prezantohet si e fejuara tij. Si të mos mjaftonte, Ilajda i thotë se u bë shumë xhèloze që ka marrë një djalë si Aliu dhe se është shumë me fat. E irrìtuar, Dujgu largohet fare për në shtëpi dhe menjëherë pas largimit të saj dhe Ilajdës, shefi lajmëron Aliun se ai është përzgjedhur për rolin. Aliu gjithashtu shkon në shtëpi dhe e fton Dujgunë të flasin në oborr, për t’i treguar me butësi se ai ka marrë rolin.
Por, Dujgu është aq e mèrzitur saqë Aliu nuk e bën dot. Fillimisht ai dètyrohet t’a bindë se nuk ka asnjë lloj ndjenje për Ilajdën, më pas ajo i kërkon t’i premtojë se s’do e pranojë rolin, gjë që ai e premton. Në anën tjetër ndodhet shoqja e Dujgusë, Seheri. Ajo vëren se Çiçeku nuk është si ditët e tjera, prandaj këmbëngul që ajo të flasë e të shprehë se çfarë ia mundon shpirtin. Kështu, Çiçeku tregon për dorezat dhuratë si dhe për mendimet e saj se duhet të qëndrojë sa më larg Zijait pasi nuk është e denjë për të, për shkak të stàtuseve ekonomike.
Me shumë përzemërsi, Seheri i thotë se e ka vënë re se si ato e shikojnë njëri tjetrin dhe se mbi të gjitha, Jamani dhe Zijai vijnë nga një fëmijëri tepër e vàrfër dhe e dinë mjaf mirë se lumturia nuk gjendet në para dhe materiale, prandaj ajo duhet të ecë me zërin e zemrës. Çiçeku e falenderon ndërsa Seheri largohet për t’a lënë të qetë në mendime. Paralèlisht, Jamani ndodhet përballë Azizit, duke iu betuar se do jetë fundi tij nëse ai tenton të bëjë diçka që nuk duhet. Ballafaqìmi tyre mbyllet vetëm me aq sepse ortàku u vjen në zyrë.
Ai ka vlerësuar ofertat e secilit dhe ka vendosur se oferta Jamanit është më e drejta për të. Edhe Azizi bie dakord dhe këtë ia shpreh edhe vëllasë së tij që po e pret si xhàndàr jashtë kompanisë. Ndërsa Jamani largohet për në shtëpi. Ai drekon me Seherin por nuk i tregon gjë për Azizin. Jamani vetëm dëgjon Seherin teksa i kërkon ndihmë për situatën mes Çiçekut dhe Zijait dhe Jamani menjëherë reagon. Ai i shkon pranë vëllasë së tij dhe ia heq mendimet e gàbuara, se Çiçeku nuk ia hèdh sytë, si dhe i jep zemër që t’ia rrëfejë asaj çfarë ndjen.
