Category: Uncategorized

Zejnebi merret me përgatitjen e darkës por në ndihmë i vjen edhe Fulja. Duke shfrytëzuar momentet vetëm për vetëm me të, Zejnebi ia përmend çështjen e motorrit si një fakt i kryer por Fulja shpreh çudi dhe madje thotë se ka fríkë nga motorrët. Pa e ngàcmuar më tepër, Zejnebi vijon me përgatitjet. Gjatë asaj kohe, në klìnikën ku ndodhet Arzu për trajtim, drejtor Eroli i shkon sërish pranë, me xhelòzinë që vetëm sa vjen e i shtohet, duke menduar se ajo ka kaluar netë në shtëpinë e Ahmetit.

Eroli tenton t’a pèrdhùnojë pasi humbet torùan por Arzu e mbron veten dhe me një thìkè që i ndodhet pranë, ajo e plàgos Erolin, që të shpëtojë veten. I gjithë stafi nxiton për tek Eroli ndërsa Arzu shfrytëzon momentin dhe ia mbàth nga klìnika, duke gjetur gjithë guximin e mundshëm që të shkojë mu në shtëpinë e Zejnebit. Aty, fillimisht shikon Mehmetin që e shikon si tràdhtar që po punon pranë Zejnebit, më pas shikon Ahmetin, të cilin e mendon poashtu tràdhtar. Në atë darkim, ndodhet edhe Meltemi.

Alpi sqaron para Zejnebit se tanimë ajo është krah tij në çdo moment, rast dhe organizim, ndaj Zejnebi e pranon. Ai darkim, ka thùmbime vetëm mes Ahmetit dhe Alpit, por asgjë më shumë. Darkimi tyre i heshtur do ndërpritet nga pàniku i Emresë, që merr làjmin se çfarë ka bërë Arzuja dhe bashkë me Fuljën e Sinanin, largohen për në kërkim të Arzusë ndërkohë që ajo fshìhet brenda bahçes ku ato ndodhen. Nga ai pànik, darka mbyllet me aq dhe Ahmeti largohet për të fjetur në një nga shtëpizat minìmaliste në oborr.

Arzuja i futet brenda pasi sigurohet që ai ka fjetur dhe me një thìkè në dorë, tenton t’i japë fùnd atij por nuk ia del dot sepse Xhani shkon me nxitim dhe Arzu dètyrohet të fshìhet. Ahmeti zgjohet dhe bashkë me Xhanin largohen që aty, ndërsa Arzu e vazhdon të nesërmen planin e saj, duke i dalë përpara Elifit teksa ajo ndodhet në supermarket. Elifi nuk reagon, as kur përpara i del Arzuja dhe as kur Zejnebi e pyet nëse po fliste me njeri. Ato largohen me aq ndërsa Arzuja lèndohet nga ftohtësia Elifit.

Suna tashmë ka marrë shumë kurajo nga heqja e kàrriges me rrota dhe për të afruar sa më shumë ditën kur do mund të ecë edhe pa pàterica, ajo bën shumë ecje. Në ecjet e saj në oborr, atë e shoqëron përherë Melikeja. Shpesh, mendja e Sunës është edhe tek Taxhi por nuk e ndjen se në të vërtetë ai po e shikon. Taxhi shkon t’a shohë nga afër sepse është i shqètësuar për të por nuk i del dot përballë, pasi ende ndihet fàjtor. Gjatë asaj kohe, prònari i tij Kemali, kèqkupton një moment në shtëpi.

Narini po lexon letrën që Hëzëri ka shkruar për Shehrijen por që kjo e fundit nuk ka guxim t’a lexojë dhe Kemali pàndeh se ajo po lexon letrën ku ai ka rrëfyer ndjenjat për të. Komentet e pàkëndshme të Narinit e lèndojnë shumë dhe rrjedhimisht largohet i mèrzitur, aq sa për orë të tëra as që i përgjigjet njeriu. Në anën tjetër, ndodhet dikush shumë i frìkësuar. Ai person është Xhavidana, e cila vendos t’a vizitojë Xhemrenë në klìnikë, për të parë më nga afër se çfarë thotë ajo për të.

Xhemreja në ato momente po pèson një tjetër krìzë dhe kur shikon Xhavidanën, e humbet ende më shumë torùan. Mes të qeshurave dhe ulèrimave që lëshohen njëherazi, Xhemreja i betohet Xhavidanës se edhe asaj do i vijë rradha. Xhavidana kthehet në shtëpi e tmèrruar dhe mendja i rri tek Emiri, se mos ai dëgjojë ndonjë gjë nga Xhemreja. Por në ato momente, Emiri e ka mendjen tek Rejhani. Kjo e fundit ndodhet në shkollë, në ditën e saj të parë për mësimet dhe përballjen me profesorët.

Një prej tyre, shpreh mòsbesim se Rejhani mund t’ia dalë duke e zènë semestrin në fund, por Rejhani shpjegon gjithë dashurinë e saj për arkitekturën, burimin se nga i vjen ajo dashuri si dhe nga e ka marrë vendimin për t’a studiuar atë degë. Në përfundim të mësimit, profesori i tregon Rejhanit se ai është një prej nxënësve që ka marrë bursë nga vjehrri saj dhe se do donte t’a takonte një ditë. Ai e shoqëron Rejhanin deri jashtë ndërtesës së shkollës, ku i shikon Emiri duke biseduar dhe përjeton xhèlozi të madhe.

Rejhani futet në orën e parë të mësimit për ditën e saj të parë në shkollë, që prej një shkëputjeje shumë të madhe që ka bërë. Ajo vërehet menjëherë nga profesori, i cili e pyet gjerë e gjatë se si mendon ajo të rekuperojë gjithë leksionet që ka humbur, por Rejhani përgjigjet me vendosmëri duke thënë se do arrijë të studiojë mjaftueshëm sa për t’i zènë studentët e klasës. Së fundmi, profesori dëshiron të dijë nga i buron gjithë ai pasion për arkitekturën, aq sa të studiojë e vetme një semestër të tërë.

Rejhani tregon se në fshatin ku ajo është rritur, ura që i lidhte rrugën për të shkuar në shkollë, ishte thýer nga arkitektura e kèqe dhe për një kohë të gjatë ajo është shkëputur nga shkolla, prandaj që atëherë ka vendosur se do studionte arkitekturë. Pas asaj përgjigjeje, profesori e shikon me sy më pak krìtik dhe në përfundim të mësimit, pasi mëson se kush është vjehrri saj, ai tregon se vetë është një ndër studentët që janë arsimuar falë bursave që Hikmeti ka dhënë. Ai e shoqëron Rejhanin deri jashtë shkollës, ku do i shikojë Emiri.

Emiri bëhet shumë xhèloz kur i shikon duke biseduar me njëri tjetrin por për të mos e shfaqur xhèlozinë para Rejhanit, ai nuk i thotë asgjë. Pasi kthehen në shtëpi sëbashku, Emiri e pyet se si i kaloi dita e parë e shkollës dhe gjithë ai entuziasëm që Rejhani e ka kàpluar, e bën atë ende më xhèloz. Gjatë asaj kohe, motra e tij Suna po ushtron këmbët në oborr, duke ecur e shoqëruar nga Melikeja. Taxhi e shikon nga larg, sa për t’u siguruar që ajo është mirë, por nuk e gjen dot guximin për t’i shkuar pranë.

Në anën tjetër, Kemali ndodhet në shtëpi kur dëgjon Narinin që shpreh zemërìm ndaj letrës që ka në duar. Ai pàndeh se ajo ka gjetur letrën në të cilën ai ka rrëfyer dashurinë për të por në të vërtetë, Narini po lexon letrën që xhaxha Hëzëri i ka shkruar Shehrijes, pasi kjo e fundit nuk ka guxim për t’a lexuar. I mèrzitur, ai largohet fare nga shtëpia dhe nuk gjen kurajo as të darkojë para Narinit atë natë. Sakaq, Narini që nuk di asgjë se çfarë po ndodh me Kemalin, e telefonon atë disa herë, por nuk merr asnjë përgjigje.

Iskenderi bën të papríturën duke i shkuar Omerit në lagje dhe duke i shkaktuar atij një trónditje të madhe me vetëm një pytje, se përse nuk kujdeset për nënën e tij sa kujdeset për të moshuarat e lagjes. Omeri tenton t’i përgjigjet me dhùnë por Ryja nuk e lejon dhe Iskenderi largohet prej tij. Para se të largohet nga lagjia, Çiçeku e ndalon për t’a krítikuar për çfarë bëri ndërsa ai e krítikon që kanë luajtur me fëmijërinë e Çelebiut dhe e kanë publikuar në gàzeta historinë e tij të tríshtë, gjë për të cilën Çiçeku betohet se asnjëra prej tyre nuk e ka ditur.

Ajo i kërkon të hapë sytë e t’a njohë më mirë Çelebiun, duke thënë me bindje se ai e ka përdorur historinë për t’u rikthyer në kándidaturë për kryebáshkiak, por Iskenderi nuk e beson. Ai e invèstigon atë làjm dhe trònditet kur mëson se Çiçeku kishte të drejtë, se Çelebiu ka kërkuar vetë që të bëhej ai làjm. Ashtu i trònditur ai kthehet në shtëpi ku merr trònditjen e rradhës teksa dëgjon nënën e tij që i thotë Çelebiut se si është fëmija perfekt në sytë e saj, fëmija që vetë ka zgjedhur të ketë.

Sakaq, Ozani ndalon punën në kantierin e ndërtimit të xhaxhait të tij. Xhaxhai nuk e heq dot nga puna për shkak të kontratës si dhe nuk e vazhdon dot punën pa siguruar kushtet minímale të punonjësve. Në mbrëmje, ai kthehet në shtëpi dhe në një bisedë të shkurtër me nënën e tij, ajo mësoni se Xhemreja është rikthyer në shtëpi me të bijën. Për hir të së voglës, Seheri gatuan supë dhe ia dërgon në shtëpi, njëherazi me prònaren e Xhemresë që gjithashtu ka gatuar për Gyneshin e vogël.

Xhemreja ngulmon tek të dyja që të qëndrojnë për darkë dhe ato pranojnë. Çdo gjë shkon më së miri, derisa Gyneshi thërret Xhemrenë ‘nënë’ dhe prònarja saj mpihet e tëra. Ajo largohet paprítur dhe Seheri i shkon nga pas, duke kuptuar se dhìmbja e saj është nga hùmbja e një fëmije, ndaj e pyet nëse ka humbur djalë apo vajzë. Mes lótësh, ajo tregon se ka húmbur vajzën e saj të vetme, fëmijën e vetëm që ka pasur. Seheri gjithashtu tregon húmbjen e djalit të saj dhe mes lótësh, ato përqafohen e ngùshëllojnë njëra tjetrën.

Ozani vendos rregull në kantierin e ndërtimit, duke mos lejuar njeri që të punojë pa u siguruar të gjithëve kushtet e sigurimit të jètës së tyre. Xhaxhai i del kúndër por për shkak të marrëveshjes që ka me Ozanin, nuk e heq dot nga puna. Gjatë asaj kohe, shoku i tij i ngushtë, Omeri, përballet me Iskenderin. Ky i fundit i shkon deri në lagje për t’a ngácmuar, duke i sugjeruar të kujdeset për nënën e tij sa kujdeset për fqìnjtë. I irrítuar pafund, Omeri tenton t’a gòdasë por Ryjaja i shkon nga pas dhe e ndalon. Iskenderi me aq merr të largohet por sërish ndalon.

Atë e ndalon Çiçeku, për t’i kujtuar se ai donte të vërtetonte se nuk ishte si vëllai tij. Mes tyre lind débati dhe Iskenderi e mbron Çelebiun duke akùzuar Çiçekun e të tjerat që kanë nxjerrë sékretin e tij se është fëmijë i bráktisur. Ai nuk është aspak në dijeni që atë informacion Çelebiu ka vendosur vetë ta rrëfejë para mèdiave të të mund të ketë sërish shanse për kàndidim, duke vendosur kështu t’i prèkë qytetarët me historinë e tij të dhìmbshme. Çiçeku betohet se asnjëra prej tyre nuk e ka ditur atë histori dhe se Çelebiu e ka publikuar vetë për t’u víktímizuar që t’a rikthejnë në púshtet.

Iskenderi nuk e beson, duke mos e besuar se vëllai i tij i madh mund të arrijë deri në atë pikë sa të mund të përdorë një histori kaq të dhìmbshme për tu vìktìmizuar para të tjerëve për pùshtet. Për të shùar dýshimet ai nis kërkimet e tij dhe shòkohet tòtalisht kur e vërteton ndërmjet gàzetarit që ka bërë làjmin, se atë làjm ia ka dhënë vetë Çelebiu për t’a publikuar dhe nuk e ka mësuar as zbuluar nga askush tjetër. I tmérruar, ai shkon në shtëpi.

Në shtëpi, xhíndosja i shtohet sepse dëgjon nënën e tij tek i thotë Çelebiut se ai është djali i saj i zgjedhur, sepse është perfekt siç ajo e ka imagjinuar. Paralèlisht, mbesa e tij Gyneshi léndon pa dashur prónaren e Xhemresë, thjesht duke e thirrur Xhemrenë ‘nënë’. Ajo bëhet kèq dhe largohet nga darka por Seheri e kupton dhe i shkon nga pas. Në një bisedë të shkurtër por të thellë, prónarja e Xhemresë rrëfen se ka húmbur një vajzë, të vetmin fëmijë që ka pasur. Seheri rrëfen humbjen e djalit të saj dhe mes lòtësh përqafohen.

Rrjedha e ngjarjeve bën që Xhereni të bindet se nuk do ketë një të ardhme me Selçukun dhe me përulje pranon të mos jetë femra e jetës së tij. Megjithatë, përshëndetet me të para se të zhvendoset në Stàmboll, i uron më të mirat dhe premton se do përpiqet që ai të ketë një marrëdhënie sa më të shëndetshme me fëmijën e tyre. Paralèlisht, Derini është bërë mëse e shëndetshme mendërisht por nëna saj frìkësohet kur ajo tregon se e ka tërhequr pàdinë ndaj Vollkanit, që ai të dalë nga bùrgu.

Por Derini e qetëson kur sqaron se po e bën këtë vetëm që t’a shikojë me sytë e saj se si po vùan ai. Vollkani del falë asaj tërheqjeje pàdie dhe ajo ditë përkon të jetë e njëjta ditë me diplomimin e djalit të tij, Aliut. Pas diplomimit që Vollkani nuk e mbërrin dot, ato bëjnë të gjithë sëbashku një festë modeste në restorantin e Selçukut, ku Derini qëllimisht e fton Vollkanin, që t’i shikojë të gjithë të lumtur pa të dhe me Onurin në mes. Vollkani mbërrin, shikon Onurin fare ngjitur me Derinin dhe Asjën me Derinin duke qeshur sëbashku.

Me të ardhur, Vollkani shkakton skàndal por Derini merr guximin dhe i shkon pranë, fillimisht për t’a ndàluar, më pas për t’a çmèndur ende më shumë duke i thënë lehtë në vesh se edhe ajo e ka tràdhtuar gjatë martesës, duke fjetur me Onurin. Vollkani përvesh mëngët për shèrr me Onurin por të tjerët i ndalojnë dhe e dèbojnë që aty Vollkanin. Vetëm Asja do kryejë mirësinë e fundit ndaj tij, duke e shoqëruar deri në shtëpinë ku ai është rritur, ku i lë edhe pak para për të mbijetuar e më pas edhe ajo largohet prej tij.

Javët kalojnë dhe Derini gjen lumturinë e vërtetë pranë Onurit, i cili prej kohësh është dashuruar pas saj dhe i propozon për martesë, gjë që ajo e pranon pa asnjë dýshim. Derja gjithashtu bashkohet me të parin person që i ka besuar dhe që ka ndjerë për të. Ai është Kadiri, i cili rikthehet në Tekirdag vetëm për Derjën. Kjo e fundit ndërkohë ndjèk shtatzèninë e Nilit dhe e gëzon atë e Selçukun duke u treguar se po presin një vajzë. Së fundmi, Aliu fiton shkollën në Londër dhe pas tij, Asja shet shtëpinë e zhvendoset atje.

Xhereni përshëndetet me Selçukun, pasi për të mirën e saj psíkologjike, ka vendosur të zhvendoset në Stàmboll. Ajo i premton se do bëjë maksimumin që ai të ketë një marrëdhënie sa më të shëndetshme me fëmijën, përqafohen duke uruar më të mirat për njëri tjetrin dhe ajo largohet. Paralèlisht, Derini po tregon që e ka tërhequr pádinë për Vollkanin. Të gjithë fríkësohen duke menduar se mos ajo është ende e fíksuar pas tij, por Derini thotë se dëshiron t’a shohë me sytë e saj se si po vùan ai.

Ditët kalojnë dhe Vollkani del nga bùrgu pikërisht në ditën që djali i tij ka diplomimin. Ashtu i dérrmuar, ai mbërrin me shumë véshtirësi deri në lokalin e Selçukut ku po bëhet festa pas diplomimit. Nga larg, Vollkani shikon Asjën fare ngjitur me Derinin dhe Onurin pranë Derinit. I xhíndosur, ai u afrohet duke shkaktuar pótere. Nga të gjithë, atij i afrohet vetëm Derini. Fillimisht ajo e túrpëron para të gjithëve si mos më kèq, më pas i afrohet fare pranë në vesh, për t’i thënë bòmbèn më të réndë.

Ajo i thotë se gjatë martesës, e ka trádhtuar me Onurin, por me ato fjalë bën që Vollkani t’i méshojë Onurit, derisa të tjerët ndërhyjnë, i ndajnë dhe e largojnë Vollkanin që aty. Duke qenë pa asnjë para në xhep, Asja e merr në makinë dhe e dërgon në shtëpinë ku ai është rritur, ku i lë dhe pak para derisa të rregullojë jetën e tij, e më pas largohet edhe ajo. Teksa jeta e Vollkanit péson rénien më të madhe, për të tjerët jeta vazhdon më së miri. Koha kalon dhe Nili me Selçukun mësojnë se do kenë një vajzë.

Derja që i shoqëron gjatë shtatzènisë, lumturohet për vete sepse Kadiri kthehet vetëm për të filluar një lidhje me të, nga e para. Derini gjithashtu shërohet tótalisht nga várësia që kishte nga Vollkani dhe mëse e shëndetshme, vazhdon jetën duke qenë një nënën e përkujdesshme. Onuri nuk u largohet asnjëherë, derisa merr guximin dhe i propozon për martesë, gjë që Derini e pranon pa hezituar. Së fundmi, Aliu fillon universitetin në Londër, dhe pak javë pas tij, Asja shet shtëpinë dhe zhvendoset atje.

Azizi është fare pranë zbulimit të faktit që fàjtori i vërtetë i gjithë àrmìqësisë së rikrijuar me Jamanin, është vetë vëllai i tij Idrisi. Por, për të shpëtuar veten, Idrisi e merr përsipër t’a çojë ai deri në fund situatën, gjòja duke thënë se Azizi është në krye të familjes dhe nuk duhet të merret me çdo vogëlsi. Por në të njëjtën kohë, edhe Jamani merr informacione mbi të njëjtin djalosh, që e ka zbuluar Nedimi. Jamani dhe Idrisi vìhen në kërkim të djaloshit por ky i fundit, takon më përpara Idrisin.

Idrisi e merr në makinë gjòja për të shpëtuar nga Jamani që po e ndiqte, por vdèkja e gjen pikërisht nga vetë Idrisi. Ai kthehet në shtëpi pranë Azizit duke thënë se e gjeti djaloshin, por e gjeti të vràrè, sepse mesa duket, dikush dëshironte që ai të heshte. Pavàrësisht se situata bëhet ende më e ngàtërruar, Azizi nuk dýshon aspak tek Jamani. Në shtëpinë e këtij të fundit, në ato momente po ndodh një prej ngjarjeve më të lumtura, që kishte pak kohë që priste për guximin e duhur.

Zijai është ai që hèdh hapin i pari, i propozon Çiçekut për martesë dhe ajo pranon, pa hezituar aspak. Làjmin që u sjell buzëqeshje më të mëdha se kurrë, ato e ndajnë me të gjithë familjen, duke u dhuruar edhe atyre buzëqeshje, lumturi dhe urata nga zemra. Në anën tjetër, një familjar tjetër nuk është i lumtur për martesën e fëmijës së tij. Ajo është nëna e Ibos, e cila e akùzon Kàranë se ajo ia ka prìshur mendjen Ibos, aq sa ai për herë të parë nuk po e dëgjon fjalën e nënës së tij dhe po e kùndërshton.

Ibo e gjen Kàranë shumë të mèrzitur dhe vendos t’i japë fund asaj mèrzie, duke mos pritur fare më gjatë për martesën e tyre. Ato shkojnë menjëherë në gjendjen cìvile, martohen dhe ashtu të sapomartuar, trokasin në derën e Dujgusë. Në shtëpinë e saj, në ato momente është edhe Aliu me Sulltanën. Ato i urojnë të dy për guximin që të martohen aq shpejt, e më pas, fokusi kthehet tek Sulltana dhe Semraja, ku të dyja kërkojnë falje nga njëra tjetra, për gjithë ekzàgjerimin që i bënë situatës para se të mësonin se fëmijët janë pajtuar.

Aliu dhe Dujguja i shpjegojnë në të njëjtën kohë edhe Semrasë edhe Sulltanës, se mes tyre nuk ka asnjë pròblem, se janë sqaruar dhe çdo gjë është në rregull. Ato gëzohen së tepërmi dhe gjithashtu, kërkojnë falje nga njëra tjetra, duke e pranuar se e kanë ekzàgjeruar me reagimet që kanë bërë. Por dikush tjetër është shumë i mèrzitur. Ajo është Kàraja dhe është mèrzitur nga nëna e Ibos, e cila ndërmjet telefonit i ka thënë se ajo ia ka çoròditur të birin, se ai kurrsesi nuk do e kùndërshtonte nënën e tij dhe e gjitha është për fàj të saj.

Duke u ndjerë aq në fàj, Kàraja e mendon edhe të heqë dorë nga fejesa me Ibon, por ai nuk pranon kurrsesi. Pa hezituar më gjatë, ai e zgjidh situatën duke vendosur që të martohen menjëherë, pa pritur fare. Ashtu të sapomartuar dhe me letrën vërtetuese në dorë, ato trokasin në shtëpinë e Dujgusë, ku në ato momente, ndodhen të gjithë aty, përfshirë Aliun dhe Sulltanën. Làjmi i Ibos dhe Kàrasë, i çudit të gjithë po aq sa i gëzon. Në anën tjetër ndodhet Azizi, që vijon kërkimet për të zbuluar kush ua ka djègur dèpon dhe kush po i fut në kùrth.

Vëllai i tij Idrisi kupton se ai po rrèzikon shumë sepse Azizi është fare pranë zbulimit, prandaj ndërhyn, duke i thënë se disa punë i takon t’i bëjë edhe ai, pavàrësisht se në krye ka kaluar Azizi. Në po të njëjtën kohë, Jamani mëson emrin e djaloshit që mund të zbulojë gjithë të vërtetën. Edhe Idrisi, edhe Jamani nisen për t’a kërkuar djaloshin por Idrisi e gjen i pari dhe e merr në makinën e tij. Në mënyrë të pamèshirshme, ai i jep fùnd jètës së djaloshit, që ai të mos flasë para Azizit apo Jamanit.

Làjmi bie si një bòmbè për Azizin, i cili i largohet të vërtetës por njëkohësisht nuk dýshon fare tek Jamani. Gjatë asaj kohe, në shtëpinë e Jamanit ndodh një prej ngjarjeve më të bukura. Zijai mbledh gjithë guximin dhe kurajon e tij, për t’i propozuar Çiçekut për martesë, në një formë shumë romantike. Ajo pranon pa dýshuar për asnjë moment të vetëm dhe làjmin aq të gëzueshëm, e ndajnë me gjithë familjarët e tyre. Secili prej tyre lumturohet shumë dhe mes përqafimesh, u urojnë më të mirat.

Çelebiu humbet torùan kur mëson nga Iskenderi se Xhemreja ka arritur t’a marrë Gyneshin e të largohet me të. Për atë natë, Iskenderi e ndalon Çelebiun që të mos i shkojë Xhemresë në shtëpi por mëngjesin e të nesërmes, nuk e ndalon dot. Ai mbin në shtëpinë e tyre me fúri të madhe, duke bástisur vendin e duke ushtruar dhùnë mbi Xhemrenë, para syve të Gyneshit që trónditet e tëra. Për fat, ardhjen e Çelebiut e shikon úshtári i vogël i lagjes, i cili lajmëron menjëherë Omerin dhe Ryjanë.

Gjatë kohës që Ryjaja dhe Omeri nxitojnë për tek Xhemreja, Çelebiu ka hequr dorë nga dhùna që po ushtronte, sepse Gyneshi nuk pranoi të rikthehej në shtëpinë e tij. Për të mos u bërë i kèq me të bijën, ai nuk e dètyron Gyneshin për t’u rikthyer por del nga shtëpia Xhemresë duke iu betuar asaj se nuk do arrijë të kujdeset dot për vajzën e tyre. Sapo mbërrin Omeri me Ryjanë, Çelebiu i betohet kësaj të fundit se do e bëjë të pàguajë për gjithçka që i ka shkaktuar, bashkë me Tomrisin, Çiçekun dhe Xhemrenë.

Omeri nxiton t’a largojë Gyneshin nga shtëpia, për shkak të gjendjes së Xhemresë, ndërsa Ryjaja qàn bashkë me Xhemrenë, duke iu betuar se kjo ishte hera e fundit që ai arrin t’a prekë me dorë. Ozani gjithashtu mëson mbi ngjarjen e bùjshme të atij mëngjesi por nuk bën dot gjë për Xhemrenë, veçse gjen një mace për të lumturuar sadopak Gyneshin. Paralèlisht, ai mëngjes do jetë i bùjshëm edhe për Iskenderin, i cili kërkon një shpjegim nga nëna e tij por ajo vazhdon si të mos kishte ndodhur asgjë.

I ndjerë mëse i trádhtuar që nuk i kanë treguar asgjë për bírësimin e Çelebiut, Iskenderi pyet se kur e kishin menduar t’i tregonin atij të vërtetën por Hylja pa próblem përgjigjet duke thënë ‘asnjëherë’. Teksa flasin për Çelebiun, ai merr një ofertë për t’u rikthyer në kándidaturën e tij si kryebàshkiak por e refuzon, duke thënë se nuk dëshiron të duket sikur e ka rrëfyer historinë e tij për të përfítuar. Gjatë asaj kohe, gruaja e tij ende lígjore, Xhemreja, kupton se nuk e dërgon dot në shkollë të bijën, pasi ende nuk është paguar semestri i dytë, që ka një çmim marràmendës.