Category: Uncategorized

Tomrisi arrin të dalë nga bùrgu, falë Çelebiut që është i dètyruar t’i shërbejë asaj por edhe pse del, rrèziku vetëm sa i shtohet, sepse shefi i pòlìcisë kërkon që të bëhet një anàlizë ÅDN-je për të zbuluar se kush është personi që është vàrrosur me pllakën e Çiçekut. Po atë natë, Ozani shkon të takojë Xhemrenë në shtëpinë e saj, ku ajo vijon të mos e lejojë të futet brenda që të mos ia rrèzikojë atij kokën nga Çelebiu. Ajo vetëm i tregon se çfarë po pikturon, çfarë ka marrë si punë të dytë dhe merr përgëzime nga ai.

Po atë natë, gjèma do u ndodhë nga Iskenderi. Ai dërgon disa nga trupròjat e tij që të futen në dyqanin e Omerit dhe të shkàtërrojnë çdo gjë që ka rreth e rrotull, gjëra të cilat ai i ka për t’i shitur dhe për të jetuar me ato para të atij biznesi modest. Ndërsa mëngjesi i të nesërmes, do sjellë shòkim dhe acàrim të madh për Omerin dhe Ozanin që e gjejnë dyqanin e katàdisur, por e mbajnë përbrenda acàrimin sepse ajo është një ditë e madhe, është gjýqì divòrcimit të Xhemresë nga Çelebiu.

Gjërat shkojnë mbrapsht për Xhemrenë sepse Çelebiu nuk paraqìtet në gjýkatë dhe seanca shtyhet për më vonë. Ai po bën plane me Iskenderin, tani që janë bindur se Kenani është tràdhtari i arkefakteve historike. Iskenderi sugjeron që t’i thonë Kenanit se gjòja i kanë gjetur arkèfaktet dhe do i marrin atë natë, ndaj kështu, Kenani do lajmërojë Omerin dhe Ozanin dhe ato do nxitojnë për t’i parë nëse janë aty apo jo. Në këtë formë, ato do arrijnë t’i gjejnë me të vërtetë, ndërmjet përndjèkjes së Omerit.

Tomrisi i rrëfen Çiçekut se ndonëse për momentin ka shumë pasuri, shumë shpejt do vijë një ditë kur nuk do ketë asnjë kacidhe pasi të gjithë pasurinë e saj ia ka premtuar Bylentin, në mënyrë që ai të heqë dorë nga pretendimet për kùjdestari të Atlasit. Ndaj para se të humbasë edhe spìtalet që janë në emër të saj, Tomrisi i kërkon Çiçekut që të kryejë opèracione estètike tek spìtalet e saj për të rikthyer bukurinë e saj, gjë që Çiçeku e pranon me kusht që askush të mos jetë në dijeni për momentin.

Çelebiu tanimë është mjaftueshëm i kèrcènuar nga Tomrisi, sa të dètyrohet t’a nxjerrë atë nga bùrgu, dhe e bën. Por në mendjen e kòmisarit kanë lindur shumë dýshime lidhur me atë çështje, prandaj ai jep një urdhër të ri, që të bëhet anàliza e ÅDN-së e trupit që ndodhet në vàrrin që mbante emrin e Çiçekut. Rrèziku i kànoset ende më shumë Tomrisit sepse nëse vërtetohet se Shimali ka vdèkur, ajo e humbet njëherë e mirë nipin e saj Atlasin. Ashtu e dèrrmuar, Tomrisi kthehet në shtëpi.

Ajo bisedon me Çiçekun, të cilës i shpjegon se në përfundim të të gjithë tràzirave, ajo mund të kthehet nga një person shumë i pasur, në një person pa asnjë para në kuletë, sepse mendon t’ia dòrëzojë të gjitha Bylentit, vetëm që ai të mos e marrë djalin e vogël, të cilin e përdor vetëm për të përfituar pasuri. Për më tepër, për sa kohë që janë ende spìtalet në emër të saj, Tomrisi kërkon që Çiçeku të opèrohet estètikisht për të djègurat në fytyrë. Çiçeku pranon pa hezituar por kërkon që deri në përfundim, të mos e dijë njeri.

Kjo do jetë fjala e mbajtur e Tomrisit ndaj Çiçekut, në një situatë ku të dyja janë shumë mirënjohëse për njëra tjetrën. Në mbrëmje të asaj dite, personi që do dèmtohet do jetë Omeri. Urrèjtja e Iskenderit për të nuk ka të sòsur, ndaj ai i dërgon disa persona në dyqan, në një orar tejet të vonë, që t’ia bàstisin e t’i thýejnë çdo gjë që ka rreth e rrotull. Kèrdia që ndodh atë natë, zbulohet vetëm të nesërmen, kur Omeri hap dyqanin bashkë me shokun e tij, Ozanin. Omeri thuajse humbet torùan por Ozani e qetëson.

Ato fokusohen tek gjýqì i Xhemresë dhe e lënë mënjanë kèrdinë e dyqanit, edhe pse e dinë se kush ua ka bërë. Sëbashku ato shkojnë në gjýkatë ku Xhemreja shpreson të divòrcohet nga Çelebiu por ai nuk paraqìtet fare. Çelebiu vjen në përfundim të seancës që shtyhet dhe riparalàjmëron Xhemrenë se Ozani do e pèsojë kèq nëse vazhdon të sillet rreth saj. Që aty, Çelebiu shkon pranë Iskenderit. Ky i fundit, planifikon t’i thonë Kenanit se gjòja i kanë gjetur arkefàktet historike dhe atë natë do i marrin. Kështu, Kenani që i ka tràdhtuar, do i çojë me këmbët e veta aty sepse do nxitojë t’ua ndërrojë vendin.

Darkimi që Oja organizon për Rejhanin dhe Emirin, do sjellë në temë edhe Kemalin me Narinin. Ajo kërkon që edhe për to të bëhet një organizim i tillë sepse të gjithë e kanë humbur veçorinë e martesës së tyre, por Kemali e shikon si shumë të tepërt. Ashtu siç janë, ato fotografohen sëbashku dhe më pas pyesin për Sunën, për të cilën përgjigjet Kemali. Ai është i dètyruar nga mbesa tij që të gènjejë, ndaj thotë se ajo kishte sèanca në klìnikë që nuk i linte dot, dhe të gjithë e besojnë.

Teksa Kemali e jùstifikon, Suna shikon Taxhin se si mundohet për të dhe i sjell patèrica që ajo të përparojë më shumë duke ecur me to dhe jo duke qëndruar në një kàrrige me rrota. Gjatë asaj kohe, në shtëpinë e Emirit është vënë edhe muzikë që çiftet të kërcejnë por Xhavidana që kërkon t’a prìshë me patjetër atmosferën, e urdhëron Nigarin me sy që ajo dhe Seferi të ulen. Shehrija e kupton, ndaj i merr me patjetër të rinjtë që të kërcejnë dhe Xhavidana nuk reagon dot më tepër.

Në përfundim të asaj mbrëmjeje, Emiri dhe Rejhani rikthehen sëbashku në dhomën e tyre, pas një kohe shumë të gjatë që kanë qëndruar të ndarë. Po atë natë, edhe Kemali do kërkojë të kthehet në dhomën ku fle me Narinin. Ai thotë se i mungon ajo dhomë dhe nuk do të qëndrojë më në tjetrën, por edhe Narini nuk e kùndërshton. Mëngjesin e ditës tjetër, avòkati i çështjes së kùjdestarisë së Masallit, do e shùajë buzëqeshjen në fytyrën e Narinit, me làjmin që ai do sjellë për ecurinë e ngjarjes.

Pavàrësisht se e gëzon duke i thënë se Kemali ka çdo kriter për t’a fituar kùjdestarinë e të bijës, ai e mèrzit duke i thënë edhe se nuk do jetë më e nevojshme që ajo dhe Kemali të qëndrojnë të martuar. Paralèlisht, ai mëngjes do shùajë buzëqeshjen e çiftit të sapomartuar, sepse nëna e Emirit, Xhavidana, merr një telefonatë nga klìnika e së bijës, që e lajmëron se Sunën nuk e gjejnë gjëkundi. Në mes të atij pìkëllimi, Xhavidana i hàkërrehet Rejhanit, duke e mbajtur atë si fàjtoren për shtrimin e Sunës në klìnikë dhe tani arràtisjen e saj.

Familja e Emirit mblidhet e plotë për herë të parë pas një kohe shumë të gjatë. Ato bëjnë një foto për t’a pasur në kujtim të asaj dite dhe teksa bëjnë foton, menjëherë pyesin përse Suna nuk u është bashkuar. I dètyruar të gènjejë, Kemali thotë se ajo nuk ka dashur t’a lërë pas dore teràpinë, ndaj nuk u është bashkuar dot, por u ka dërguar një video përshëndetëse të gjithëve, veçanërisht çiftit të sapomartuar, Emirit dhe Rejhanit. Ajo u uron më të mirat dhe e mbyll videon duke shpresuar të shihen sa më shpejt.

Në mbyllje të videos, Sunës i shkon pranë Taxhi, i cili në mënyrë të paprìtur, i ofron dy pàterica për të ecur me to. Sakaq, në shtëpinë e Emirit fillon muzika dhe çifte-çifte, të gjithë ngrihen për të kërcyer. Xhavidana e urrèn atë atmosferë, prandaj ndalon kërcimin e Nigarit dhe Seferit, duke i parë në sy në mënyrë të ashpèr. Ato nuk e kùndërshtojnë dot, ndaj e lënë, por Shehrija dhe nënë Hatixheja që e vërejnë këtë detaj, i ngrejnë me patjetër për të kërcyer dhe Xhavidana nuk u thotë dot gjë.

Acàrimi i rradhës për Xhavidanën, do vijë sërish nga Oja, sepse Oja është ajo që kërkon të bëjnë një organizim të tillë edhe për Narinin dhe Kemalin, por ato të dy e gjejnë një formë për t’a anashkaluar atë bisedë. Gjatë asaj kohe, në spìtal ndodhet e vetme Xhemreja. Mendja e saj punon tërësisht në gjendje normale, si gjithmonë, por mjèkët dýshojnë se ajo nuk është më siç ka qenë më përpara, sepse këtë u lë Xhemreja të mendojnë, teksa në të njëjtën kohë bën planin e saj të arràtisjes që aty, një moment e më parë.

Sakaq, mëngjesin e ditës tjetër, do bëhet një telefonatë për një arràtisje nga spìtali, por do jetë spìtali Sunës që lajmërojnë për zhdùkjen e saj. Ato lajmërojnë Xhavidanën, që tmèrrohet e tëra dhe menjëherë mban përgjègjëse Rejhanin, si fàjtoren që Suna u rehabilitua në klìnikë si dhe për mungesën e vëmendjes së Emirit ndaj Sunës kësaj rradhe. Ndërkohë, shoqja e saj Narini mëson nga avòkati se çështja e Masallit po ecën më së miri. Ai thotë me gojën plot se kësaj here do arrijnë t’a marrin kùjdesarinë dhe nuk do jetë më nevoja për martesën e tyre.

Azizi do mbërrijë në shtëpinë e tij, nga ku është larguar në formën më të kèqe. Nga dritarja, atë e shikon vëllai i vetëm i mbetur i gjàllë, i cili është fàjtori i rapòrtit të Azizit me familjen e tij, sepse nga xhèlozia për afeksionin që babai tyre ka pasur për Azizin, ai e ka vràrè atë dhe àrmèn ia ka lënë në duar Azizit që atë natë po flinte në oborr. Në mëngjes, Azizi e ka gjetur veten me àrmè në dorë dhe për shkak se kishte dèbatuar me të atin një natë më parë dhe kishte qenë i pirë, ai e ka besuar se mund t’a kishte vràrè.

Nëna tij e kishte qèlluar me shùplakë dhe e ka mohuar tërësisht nga familja tyre, ndërsa tani që i mbeti vetëm një djalë në jetë dhe Azizi që e ka mohuar, ajo e fton Azizin të kalojë në krye të familjes, që të jetë i pari i tyre dhe të gjejë ai vdèkjen nëse do u hàkmerren hàsmit e tyre. Vetëm kështu, ajo thotë se Azizi do e lajë vràsjèn e të atit. Djali i saj që ka bërë gjithë kèrdinë dhe ende nuk e di njeri, nuk është penduar aspak dhe ndjen po të njëjtën urrèjtje për vëllanë e tij, Azizin. Sakaq, në anën tjetër ndodhet pàcientja e shëruar nga Azizi, Seheri.

Ajo ndodhet e vetme në dhomën e saj, kur kujton çdo detaj të jetës së saj, pa pasur tanimë asnjë çast të humbur nga kujtesa. Seheri përlòtet kur kujton dasmën me Jamanin dhe emocionet e përjetuara, vdèkjen e së motrës kur i la amanet Jusufin, mënyrën se si është njohur fillimisht me Jamanin, rrèzikun që i kànosej nga ai, propozimin për martesë, vrapimet në spìtal e çdo gjë tjetër. Mëse e lumtur, ajo vrapon për tek Jusufi për t’i treguar në formë sèkreti se ka kujtuar çdo gjë. Ai gëzohet shumë, por i duhet t’a mbajë sèkret.

Jusufi e premton, por nuk e përmban veten kur tezja tij i thotë se do përgatisë një propozim martese për xhaxhanë e tij, Jamanin. Ky i fundit dëgjon zërat që vijnë nga dhoma e të voglit dhe futet brenda për të pyetur çfarë po ndodh, por ato nuk i tregojnë të vërtetën. Paralèlisht, vëllai ende i pazbuluar i Jamanit, Aliu, arrin të kthejë në shtëpi shëndoshë e mirë Jaseminin dhe Dujgunë. Semraja i është shumë falenderuese dhe e fton brenda në shtëpinë e saj, por njëkohësisht edhe shqètësohet për Jaseminin, që qëndron shumë e heshtur, në vetmi.

Seheri ndodhet e vetme në dhomën e saj kur kujton dasmën që ka bërë me Jamanin, që asokohe gjòja ishte vetëm për Jusufin, sepse asnjëri prej tyre nuk gjente dot guximin që t’a pranonte se kishte rënë në dashuri me të vërtetë, me personin përballë. Përveç dasmës që i sjell emocione tepër të veçanta, ajo kujton amanetin e të motrës në çastet e fùndit të jetës, mënyrën se si është njohur me Jamanin fillimisht, sa kanë vrapuar nëpër spìtale për njëri tjetrin, propozimin që ai i ka bërë e çdo gjë tjetër.

Mëse e lumtur që ka kujtuar çdo gjë, Seheri nxiton për tek Jusufi. Ajo i tregon se çfarë ndodhi por edhe i kërkon që t’a mbajë sèkret mes tyre, sepse dëshiron t’a lumturojë pafund xhaxhain e tij, Jamanin, duke ia bërë ajo propozimin për martesë kësaj rradhe. Të qeshurat dhe ngazëllimi tyre dëgjohet deri në korridor dhe Jamani u shkon pranë për të pyetur se çfarë po ndodh, por ato nuk tregojnë. Në ato momente, personi që ndikoi shumë në kthimin e asaj kujtese, Azizi, sapo mbërrin në shtëpinë nga ku është larguar për të mos u kthyer më.

Azizi kujton natën e fundit në atë shtëpi, kur ai kishte debàtuar shumë me të atin e ndjerë, Ismetin, sepse Ismeti nuk donte që Azizi të largohej nga vendi ndërsa Azizi ngulmonte se ai nuk do bëhej vràsès si familja tij. Për gjithë këmbënguljen e Ismetit, një nga vëllezërit e Azizit ishte bërë shumë xhèloz dhe nga dhìmbja, ka arritur t’a vràsè Ismetin, pa e parë njeri. Pasi është kthjelluar, ai ka lënë àrmèn në duart e Azizit që po flinte në oborr dhe Azizi e ka gjetur veten në mëngjes përballë babait të vdèkur, ndaj dhe e kanë akùzuar.

Azizi kujton shùplakën e nënës së tij, që e ka mohuar që atë ditë, ndërsa vëllai që e shikon nga dritarja, kujton kùrthin ndaj Azizit, për të cilin nuk është penduar aspak. E vërteta nuk ka dalë ende në shesh, ndaj nëna e Azizit e ka ftuar të birin për një tjetër kùrth. Që të lajë gjàkun e të atit, ajo kërkon që Azizi të dalë në krye të familjes, që çdo rrèzik që u kànoset nga àrmìqtë, të rèndojë mbi Azizin, sepse tani ajo ka në jetë vetëm Azizin që e shikon si fàjtor dhe fàjtorin e vërtetë të pazbuluar, të cilin nuk do t’a humbasë.

Zejnebi dhe Ahmeti mbërrijnë me nxitim në kòmisariat pasi lajmërohen që Sudeja dhe Elifi ndodhen aty. Sipas gjýkatëses që qëndron përballë tyre, Elifi ka nevojë të menjëhershme për një teràpi, sepse sjellja saj është mëse agrèsive dhe e pàqëndrueshme, për shkak të gjithçkaje që ka kaluar. Zejnebi është e nèvrikosur edhe me Suden që e ka shoqëruar për në një veprim të tillë, të fshèhtë, por Sudeja thotë me bindje se nuk e linte dot në një rrugë të tillë sepse gjithçka mund të kishte ndodhur me të.

Ato kthehen të gjitha sëbashku në çifligun e Zejnebit, ku po qëndron ende Munevveri. Sinani shkon t’i takojë të gjithë dhe në mesin e tyre, hapet çështja e fejesës së Munevverit me Kadirin. Edhe pse është në një moshë të madhe, Munevveri kërkon të vishet me të bardha e të ketë një dasëm, sado modeste, por e mjaftueshme për të festuar dashurinë e tyre. Sinani është kùndër, ndërsa Zejnebi e përkrah pa hezituar aspak. Madje, ajo ofron bahçen e çifligut të saj për t’a organizuar dasmën aty.

Munevveri gëzohet shumë, e falenderon pafund dhe përqafohen të përlòtura. Sakaq, në anën tjetër ndodhet Arzuja. Ajo po dërgohet me një furgon pòlìcor nga një qendër bùrgu në një tjetër por disa persona të àrmàtosur u presin rrugën dhe i bàstisin. Ato tentojnë të shpëtojnë Arzunë që aty, por ajo nuk reagon fare, ndaj ato dètyrohen të largohen. Sapo mbërrin làjmi në qendrën ku po e presin, Ahmeti dhe një ekip pòlìcor nxitojnë për tek ajo por vërejnë se gjendja mendore e Arzusë, nuk është fare e mirë, sepse ajo nuk reagon para asnjë njeriu.

Për të ardhur në vete, ajo dërgohet në një spìtal psìkìatrik, dhe e tëra, për shkak të fjalëve që Elifi i tha asaj, se nuk e konsideron më nënën e saj dhe uron që ajo të vdèsè. Përveç pròblemit të Arzusë, Ahmeti përballet edhe me pròblemin e Meltemit, që e ka denòncuar atë për tràdhti, gjë që e ka vërtetuar me videon e tij me Arzunë që u publikua në çdo medìa, dhe kështu Ahmeti humbet pasurinë e shtëpinë, duke mbetur në rrugë pa asgjë.  Teksa një martesë shèmbet, një tjetër ndërtohet, mes Munevverit dhe Kadirit që caktojnë datën e celebrimit.

Drejtoresha e bùrgut që mundësoi takimin e Elifit me Arzunë, arrin të lajmërojë Zejnebin që vajzat ndodhen aty dhe bashkë me Ahmetin, ajo mbërrin me të shpejtë. Pasi mësojnë se çfarë ka ndodhur, drejtoresha u sugjeron që për Elifin, të pajtojnë një psikòloge, pasi gjendja saj është shumë e rènduar. Por, gjendja më e rènduar do jetë tek Arzuja. Atë e përgatisin për t’a dërguar në një tjetër qendër bùrgosjeje, kur furgoni pòlìcor përballet me një bastisje të pàprìtur. Ajo bàstisje, bëhet për Arzunë, që ajo t’ia mbàthë.

Për shkak të dèmtimit psikologjik që ka pèsuar, ajo ka kaluar në shòk dhe nuk reagon fare, ndaj as nuk ia mbàth dot. Ahmeti mëson çfarë ka ngjarë me të dhe shkon t’i gjendet pranë, por Arzuja nuk reagon as para tij. Ajo dërgohet në një spìtal psìkiatrie dhe aty qëndron e vetme. Sakaq, Zejnebi kthehet në shtëpi dhe pasi ujërat qetësohen, fokusi saj shkon sërish tek Munevveri. Kjo e fundit, shpreh dëshirën që të vishet me të bardha e të ketë një dasëm sado modeste, pasi këtë e ka pasur ëndërr gjithmonë.

Për të plotësuar ëndrrën e Munevverit, Zejnebi ofron bahçen e shtëpisë ku ajo jeton, që është mëse e mjaftueshme si hapësirë. Munevveri emocionohet nga bujaria Zejnebit dhe pranon pa hezituar, edhe pse Sinani është kùndër dasmës në tòtal. Që aty, Munevveri shkon pranë Kadirit, me të cilin bisedojnë mbi pròblemin e Kemalit, për të cilin Munevveri thekson se para fëmijëve, nuk vlen asnjë pasuri tjetër, ndaj më mirë të falìmentojë e të shpëtojë kokën e fëmijës së tij që është futur në një pròblem të tillë.

Përtej dashurisë, martesës e dasmës, ndodhet martesa e dèshtuar e Meltemit me Ahmetin. Ajo ka vërtetuar lehtësisht tràdhtinë e tij me Arzunë, ndërmjet të cilës ka arritur t’i marrë shtëpinë dhe gjithë pasurinë e mbetur. Tanimë, Ahmeti është mes katër rrugëve, pa shtëpi dhe pa para. Ai kërkon mëshirë nga Meltemi, që t’a tòlerojë sëpaku në shtëpi derisa të ketë mundësi të marrë një shtëpi me qera, por Meltemi i kujton atij shtëpinë e vogël që dikur i mori asaj, dhe e fton të qëndrojë aty, meqë dikur e ka menduar atë vend të denjë për të.

Aisheja ndodhet e vetme duke gatuar, kur përballet me momentin më të paprítur, me djalin e saj Aktemurin që futet brenda. Ajo e përqafon e përlòtur, pas shumë vitesh pa e parë. Paralèlisht, në çadrën tjetër ndodhet Osmani, me Edeballënë dhe gjithë pjesën tjetër. Bisedën e tyre të ëmbël, pas hapjes së iftarit, e ndërpret Ajgyli. Ashtu, ende me lòt në sy për shkak të humbjes së nënë Selxhanit, ajo tregon se çdo gjë është bërë gadi për shoqërimin e princeshës Holofira për në késhtjellën ku ajo përket për të jetuar.

Osmani e falenderon, ndërsa Balla e fton për të ngrënë me to por dhímbja e Ajgylit është tepër e lénduar ende dhe nuk pranon. Pas largimit të saj, Balla vendos të shkojë pranë Holofirës, për të parë nëse ajo vetë është e përgatitur për t’u larguar që aty, apo jo. Teksa ia kreh flokët Holofirës, Balla e dëgjon atë teksa flet si e magjèpsur pas tyre, duke thënë se ua ka dashuruar shumë kulturën, jetesën, çadrat dhe çdo gjë tjetër. Balla gëzohet shumë dhe me gojën plot, e fton të jetojë në mesin e tyre.

Holofira e përqafon në shenjë aprovimi, dhe Balla ende më shumë. Po atë natë, në anën tjetër ndodhet Selvi me Barkënin. Ajo i kërkon me përùlje që të mos e gòdasë pabésisht Osmanin, duke i theksuar se ai u është gjendur pranë në shumë nevoja të jetës, në momentet më të véshtira. Duke qenë i bindur se Selvi nuk është dakord për t’a lénduar Osmanin, Barkëni híqet sikur tanimë është edhe ai dakord që të mos e gòdasin. Por, gjithçka do ndryshojë mëngjesin e të nesërmes, edhe pse ai mëngjes ka filluar më herët për Osmanin.

Ai i ka shkuar pranë Nikollës por Nikolla e acáron pafund, duke i thënë se ashtu siç ia ka màrrë njerëzit më të afërt, ai do vazhdojë deri në fund të jetës duke i vràrè shumë nga njerëzit e tij. Osmani ia vendos duart në fÿt dhe ia mèrr frymën aq gjatë, saqë e fríkëson pafund edhe Nikollën vetë. Çaste më vonë, Osmani merr aprovimin e nënave të dëshmòrëve që kanë humbur jetën nga Nikolla, dhe e dòrëzon atë tek Barkëni, duke menduar se Ibrahimi ka pranuar të japë kàlanë në këmbim të tij, por e gjitha është një kùrth.

Tomrisi i hap derën një ofìcer pòlìcie, i cili i thotë se u duhet të kontaktojnë sa më parë me Shimalin, sepse u duhet edhe rrëfimi saj për ngjarjen në fjalë. Tomrisi e zènë ngushtë dhe që po përpiqet pafund t’a fshèhë sa më tepër vdèkjen e së bijës, thotë se ajo është me pushime, pasi ka pasur nevojë të qetësohet. Ajo nuk do t’a zbulojë menjëherë, sepse kështu, Atlasi do mbetej automatikisht në duart e Bylentit. Por për Tomrisin, gjithçka sapo ka filluar. Årmìku saj më i ri, miku saj i dikurshëm, Çelebiu, vazhdon me plane të tjera.

Ai ka arritur të zbulojë bashkë me Iskenderin, se tràdhtari mes tyre është Kenani dhe lidhjen e tij, e bëjnë me Tomrisin. Ashtu, në mesin e urrèjtjes dhe dëshirës për hàkmarrje, Çelebiu dërgon në kòmisariat shèrbëtoren e shtëpisë së Tomrisit, që ajo të denòncojë faktin që Çiçeku ka jetuar në shtëpinë e Tomrisit për gjatë gjithë atyre javëve, dhe nuk ka qenë në spìtal, siç kanë thënë në dèshmitë e tyre, edhe Tomrisi edhe Çiçeku. Për këtë denòncim, ofìceri i pòlìcisë nuk do trokasë vetëm për paralàjmërim në shtëpinë e Tomrisit.

Ai do e shoqërojë Tomrisin në pòlìci, tanimë si një e dýshuar që nuk do dalë që aty, veçse me ndihmën e avòkatit. Si avòkat, ajo zgjedh Çelebiun dhe për t’a marrë atë, Omeri shkon menjëherë para shtëpisë së tij, i tregon se duhet të bëhet avòkat i Tomrisit dhe e paralàjmëron se do e pësòjë kèq nëse nuk bëhet. Çelebiu shkon deri në kòmisariat, por jo për të qenë avòkat i saj, derisa Tomrisi e kèrcènon me vjèdhjet që ai ka kryer në bashkëpunim me Kenanin. Hapurazi, ajo i parashtron zgjedhjet që ka.

Sipas saj, ai mund t’a nxjerrë që aty dhe të shpëtojnë të dy, ose mund t’a lërë në bùrg, ku ajo do dalë për pak muaj, ndërsa ai do kàlbet deri në fund të jetës. Sakaq, Çiçeku po nxìt Ryjanë që t’i shprehë dashurinë Omerit. Ryjaja e bën dhe mes tyre, shkëmbehet puthja e parë intìme. Gjatë kohës që Ryjaja ndodhet me Omerin, Xhemreja ndodhet e vetme në shtëpi. Për të fituar pak më tepër para, ajo vendos të shfrytëzojë talentin që ka në pikturë dhe pikturon gurë të mëdhenj, për t’i shitur me gjysëm çmimi nga ato që ka parë në vitrina.