Në lùftèn që zhvillohet për të shpëtuar Orhanin nga duart e mizòrëve, do të marrë pjesë edhe nëna e tij, Malhuni. Orhani shpëtohet nga prindërit e tij dhe gjithë ùshtàrët që u qëndrojnë besnikë, por megjithatë, gishtat e tij janë thyèr qëllimisht nga rrèmbyèsit që e mbajtën për aq kohë. Në përfundim të asaj lùftè ku fiton Osmani dhe ùshtrìa tij, i pari i mizòrëve mbetet në duart e tyre sepse nuk ia del dot të arràtiset. Duke i theksuar se gishtat e thyèr shërohen ndërsa të prèrët jo, Osmani ia prèt të gjithë gishtat njëherazi.
Ai zotohet se asnjë i pafàjshëm nuk do léndohet më nga ai mízor sepse as shpàtën nuk do mundet t’a mbajë më në dorë. Gjatë asaj kohe, Bajëndëri dhe Okteni ndodhen përballë njëri tjetrit, gadi për të filluar një lùftè tjetër, pas humbjes së madhe që përjetoi Okteni në fisin e tij. Lùftèn që do fillonte mes tyre, do e ndalojë Turgut beu. Ai u shkon pranë dhe u kërkon të mos bëjë askush asnjë veprim, duke theksuar se nuk është tani momenti i hàkmarrjes. Okteni pàndeh se Turguti po tregohet i mëshírshëm dhe nuk është fare dakord me të, por jo.
Turguti i sqaron se nuk do ketë mëshìrë ndaj mízorëve të tillë por u duhet të presin pak, për të marrë hàk në momentin më të duhur. Ai i betohet Oktenit se kur të vijë ai moment, do i qëndrojë pranë. Sakaq, mes gjithë lùftèrave, do ketë vend edhe për dashuri. Aktemuri është dashuruar me Alçiçekun me shikim të parë por ndryshe nga ajo, Aktemuri e pranon. Për të marrë ndonjë mesazh se çfarë mendon Alçiçeku për një mundësi mes tyre, ai përdor shoqen e saj të ngushtë, Ulgenin.
Ulgeni thotë me gojën plot se Alçiçeku nuk e shikon aspak të mundur diçka mes tyre, por gjithashtu i tregon se në zemrën e saj nuk ka njeri tjetër ndaj nëse do e bindë Alçiçekun se është mjaftueshëm trim, atëherë do jenë me njëri tjetrin. Ndërkohë, në çadrat e Kajive rikthehen të gjithë nga lùftà. Osmani gjen Malhumin duke ia shëruar gishtërinjtë djalit të tyre Orhanit dhe e krítikon. Ai i bën të qartë djalit të tij se nëse nuk i shëron vetë plàgët, atëherë nuk duhet të dalë më në lùftè, dhe Orhani i indínjuar, e vë menjëherë në praktikë atë fjalë.
