Osmani shkel në kalanë e Birixhikut, me një turmë të madhe njerëzish nga pas. Ai del përballë Olofit dhe njëkohësisht, dikush tjetër i tregon letrën me vulën përkatëse, ku shkruhet se ajo kala i përket Osmanit. Pa thënë asgjë, Olofi largohet.
Osmani mbetet përballë Turgutit, i cili nuk zbrapset nga gabimi tij. Madje, sipas tij, Osmani po udhëhiqet nga mllefi dhe jo logjika tij. Së fundmi, secili ndahet në anë të ndryshme, pa pasur lidhje me njëri tjetrin.
Gjatë asaj kohe, Olofi mbërrin para Sulltaneshës me lajmin e ditës, që atë e çmënd, veçanërisht fakti që Olofi është larguar pa shfaqur fare rezistencë, për një letër, të cilës ia ka vendosur vulën vetë Osmani.
Osmani, atë mbrëmje, do mblidhet me gjithë familjen e tij për të festuar me një darkim, brenda kalasë që njëherë ua morën padrejtësisht dhe tanimë e rikthyen, por, gëzimi do zgjasë pak, sepse shumë shpejt vjen lajmi që është në rrezik Edeballëja, babai i Ballës.
