Osmani dhe Balla lùftòjnë krahas gjithë ùshtàrëve të tjerë që u qëndrojnë besnikë dhe arrijnë t’a marrin të shtrenjtin e tyre, Alaadinin. Ndonëse e shpëtuan nga duart e mizòrëve, Alaadini është shumë i plàgosur e në gjendje të rèndë, por lùftà nuk ka mbaruar me aq. Për të shpëtuar nga të gjithë mizòrët që i kanë përballë dhe të àrmàtosur, ato e lënë Alaadinin në një qoshe dhe vazhdojnë të lùftòjnë. Por lùftàt nuk kanë të sòsur. Edhe në zonën ku ndodhet Malhumi, është e njëjta situatë.
Aty është shkaktare Marta me bashkëpunëtorin e saj mashkull, por të dy janë mëse të màskuar dhe nuk u shikohen fytyrat. Pasi shkakton zjàrre në disa zona të vendit, Marta heq me nxitim rrobat që ka sipër, i mbulon që askush të mos i shohë dhe zè një fëmijë të strukur poshtë një kàrroce. Ajo e merr në krahë për t’u dukur sikur ka qenë gjatë gjithë kohës me të, dhe askush nuk dýshon dot tek ajo. Vetëm pak çaste më vonë, Malhumi do i vërejë plàgën që i është shkaktuar në dorë.
E çuditur nga ajo plàgë, Malhumi e pyet se si iu shkaktua por Marta gjen një gènjeshtër të besueshme menjëherë. Malhumi shikon rreth e rrotull me dýshim, sepse dëgjon zërin e një personit të plàgòsur që po fshìhet por Marta thotë se ishte zhurmë minjsh. Për të qenë në gatishmëri që t’a vràsè atë, Marta nxjerr thìkën dhe tenton t’a sùlmojë pas shpine, por nuk ia del dot sepse pranë tyre do shkojë edhe Aisheja, ardhja e të cilës do bëjë që Marta t’a fshèhë menjëherë thìkën që mban në dorë.
Në anën tjetër ndodhet Aktemuri. Ai merr urdhër të kontrollojë në fisin e Oktenit por vajza e tij Alçiçeku i del kùndër, derisa vetë babai tregon se i ka lejuar. Ai është shumë i qetë sepse nuk ka bërë asgjë, por àrmìqtë kanë punuar kùndër tyre. Shërbètori besnik i Martës ka fshèhur në një prej çadrave të tyre një sënduk të mbushur plot e përplot me florinj por fàji i mbetet Oktenit. Ai betohet para të gjithëve se nuk ka të bëjë aspak me atë sënduk por Turguti fillon invèstigimin për t’a vërtetuar nëse gènjen apo tregon të vërtetën Okteni.
