Jamani dhe Nana, përjetojnë të njëjtat gjëra, duke menduar vazhdimisht për njëri tjetrin dhe njëkohësisht duke i thënë vetes secili se diçka mes tyre nuk mund të ekzistojë ndonjëherë. Megjithatë, ndjesitë janë shumë të forta.
Edhe në ëndërr, në të njëjtën natë, ato shikojnë njëri tjetrin dhe zgjohen të mbuluar nga djersët. Mëngjesin e të nesërmes, Jamanit do i rikthehen problemet me armiqtë e tij. Ai shkon të sqarohet, pa e kuptuar se ka Nanën pas vetes.
Nana futet me idenë që t’a ndihmojë Jamanin por atë e zënë peng dhe ndërmjet saj e fusin edhe Jamanin në kurth, duke i lënë të dy të mbyllur në të njëjtin kafaz të madh. Aty brenda, Jamani e kritikon pafund Nanën.
Ai i thekson se ajo është askushi që t’a ndihmojë atë apo të mendojë t’a shpëtojë por kështu vetëm sa po i shton atij ende më shumë probleme. Pas atyre fjalëve, Nana nuk flet më.
