Category: Uncategorized

Emiri bën një video bashkë me Rejhanin, për t’ia dërguar familjes së tij. Mëse të lumtur dhe të përqafuar, ato thonë se nuk do presin aspak më gjatë për dasmën e tyre por do e organizojnë aty ku kanë mbetur, me vendasit që iu ofruan për t’i ndihmuar me çdo detaj dhe larg të gjithëve. Edhe pse mërzìten që nuk do jenë pjesë, Oja dhe të tjerët lumturohen për ato të dy, ndërsa Xhavidana acàrohet e tëra, për faktin që planet e saj i shkuan bosh dhe ajo dasëm, sidoqoftë, po realizohet.

Làjmi i lumtur mbërrin deri në shtëpinë e Kemalit, ku, fshèhurazi, Taxhi dëgjon gjithçka dhe shkon pranë Sunës për t’ia përcjellë. Ai i kërkon të fokusohet në anët pozitive të jetës, tek Masalli që po qëndron më shumë në shtëpi sesa tek gjyshi i  saj, tek dasma që sidoqoftë po bëhet dhe tek babai saj që nuk ka pasur asnjë përkèqësim, veçse përmirësime, ndonëse të vogla. Teksa Taxhi i bëhet aq mbështetje Sunës, vëllai i saj Emiri dhe Rejhani, surprizohen nga ndihma e madhe që po marrin.

Vendasit aty i trajtojnë në formën më të mirë dhe nuk mjaftohen me një ceremoni të thjeshtë martesore por organizojnë një event të tërë. Gratë merren me Rejhanin për t’i bërë màkjazhin e për t’i veshur fustanin e njërës prej tyre, që e ka veshur dekada më parë, ndërsa për Emirin kujdesen djemtë. Buzëqeshja nuk hiqet as nga fytyra e Rejhanit dhe as nga ajo e Emirit, veçanërisht kur pranë tyre mbërrin punonjësi i shtètit që ka të drejtën për t’i martuar ato, për t’i shpallur lìgjërisht burrë dhe grua.

Emiri dhe Rejhani thonë ‘po’-në e tyre dhe ajo martesë e celèbruar festohet me kërcim. Në kërcim, Rejhani shikon një Emir tërësisht ndryshe nga çfarë është mësuar të shohë më përpara dhe mëse të lumtur festojnë dashurinë e tyre të kurorëzuar. Një nga personat që pàndehi t’i jepte fund asaj dashurie dhe marrëdhënieje, Xhemreja, ndodhet ende në spìtal. Ajo, pikërisht atë ditë arrin t’i hapë sytë, por infèrmierja trònditet dhe ndjen kèqardhje kur shikon se Xhemreja nuk reagon aspak.

Dujgu dhe Aliu vazhdojnë menjëherë me kërkimet për Jaseminin, ndërkohë që ajo nuk është më në vendin ku ndodhej. Duke u treguar tepër e mprehtë, ajo ia ka dalë të arràtiset nga vendi ku po e vàrrosnin të gjàllë. Megjithatë, gjatë përpjekjes për t’u arràtisur, ajo përlèshet me djalin që e ka rrèmbyèr dhe në atë përlèshje, ajo përfundon e lènduar nga thìka që ai mban në dorë kùndrejt saj. Për shkak të arràtisjes së saj, Dujgu dha Ali nuk arrijnë t’a gjejnë dot. Ajo i shkon pranë Ertugrulit në qèli, që t’a bëjë atë të flasë.

Ertugruli vetëm e përqèsh gjendjen e saj dhe nuk tregon në asnjë formë se ku mund të jetë ajo. Përgjigjet e tij e irrìtojnë aq shumë Dujgunë saqë ajo humbet kòntrollin dhe fillon t’a gòdasë por Aliu e përmban me fòrcë atë. Në anën tjetër ndodhet Seheri, e cila qëndron e vetme në dhomë e në tërë shtëpinë, kur Zuhali i del përpara me thìkë në dorë. Paralèlisht, Jamani që po e kërkon Zuhalin, kujtohet se ajo gjithmonë ka vrapuar në mënyrë të drejtëpërdrejtë tek Seheri, për të tentuar vràsjèn e saj.

Ai nxiton për në shtëpi dhe mbërrin në çastin më krìtik, kur Zuhali e kishte pùshtuar Seherin me trupin e saj e thìkën që mbante në dorë. Jamani e heq me fòrcë që aty dhe e shtýn tutje larg dhomës, duke e urdhëruar të shpòrret nga shtëpia e tyre. Në shkallët e shtëpisë, Zuhalit i ngàtërrohen këmbët dhe bie në mënyrë fàtale, duke vràrè veten në mënyrë të pashmangshme me thìkën që mban në dorë, e cila i ngùlet në zemër. Pamja e tmèrrshme siguron vdèkjen e Zuhalit dhe shkakton një tjetër traùmë.

Ajo traùmë, bën që Seheri t’i rikthehet seancave tek dòktor Azizi. Ndërkohë Jamani, që e përkrah në çdo vendim që ajo merr, e shoqëron atë deri në klìnikë, më pas kthehet në shtëpi, ku diskuton me Xhengerin hapat që mund të hedhin për t’a rikthyer situatën siç ka qenë më parë. Paralèlisht, Jasemini ia ka dalë të arràtiset, por për shkak të gjàkut që ka humbur, për shkak të të ftohtit dhe lodhjes duke vrapuar gjatë gjithë natës, atë e ka zènë gjumi pranë një peme, ku për fat të kèq, do e gjejë sërish pèngmarrësi.

Jamani ndodhet me Nedimin kur kujton të gjitha ngjarjet e rènda që kanë përjetuar me Zuhalin, me vendosmërinë e saj për t’i dhënë fùnd Seherit, ndaj i kërkon Nedimit të kthehen sa më shpejt në shtëpi, sepse mundësitë më të mëdha janë që Zuhali të shkojë në shtëpinë e tyre që të tentojë sërish vràsjèn e Seherit. Ashtu siç Jamani pàndehte, Zuhali i është futur në dhomë Seherit, në një kohë që ajo ndodhej e vetme jo vetëm në dhomë por në të gjithë shtëpinë. Me një thìkë në dorë, Zuhali i afrohet Seherit.

Ajo tenton t’a vràsè me të por në çastin vendimtar, në dhomë futet Jamani, i cili e largon Zuhalin që aty. Ai e hèdh tutje në korridor dhe teksa i ulèret që të largohet njëherë e mirë nga jeta tyre, Zuhalit i ngàtërrohen këmbët, bie nga shkallët dhe thìka që mban në dorë, i kthehet e ngùlet në zemrën e saj. Kështu vjen fundi i Zuhalit, para syve të Seherit dhe Jamanit. Në anën tjetër ndodhet Dujguja, e cila bashkë me Aliun e Fëratin vazhdon të kërkojë Jaseminin, për të cilën e ndihmon edhe i gjithë ekipi kòmisariatit.

Jasemini nuk gjendet gjëkundi por së paku, Ertugruli është në bùrg. Dujgu i shkon atij pranë duke i kërkuar të telefonojë punonjësin e tij e t’a urdhërojë t’u sjellë Jaseminin, por Ertugruli i qesh në fytyrë dhe nuk e bën. Dujgu thuajse humbet torùan nga veprimet e Ertugrulit por Aliu e ndihmon të përmbajë veten. Në të vërtetë, Jasemini është treguar shumë e mprehtë dhe ka shpëtuar nga vàrrosja e gjàllë, në një moment të vetëm kur gràbitësi ka qenë në telefon. Por, Jasemini nuk është në gjendje shumë të mirë.

Ajo është zènë dhe është përlèshur teksa po ia mbàthte. Nga ajo përlèshje, ajo ka marrë plàgë me thìkën që gràbitësi mbante në dorë dhe ndonëse ia del sërish t’ia mbàthë prej tij, mëngjesin e të nesërmes atë e lëshojnë fuqìtë dhe bie në tokë pà ndjenja, ku gràbitësi e gjen. Sakaq, Seheri dëgjon Jamanin teksa bisedon me të tjerët, se si nuk i pritet që çdo gjë të kthehet siç ka qenë dikur me Seherin. Kjo e fundit, që të ecë me hapa më të mëdha, vendos që t’i rikthehet teràpive tek dòktor Azizi, pas gjithçkaje që ndodhi së fundmi.

Sinani shkon në shtëpi në një orar të vonë por e gjen zgjuar ende Munevverin, motrën e tij. Të ulur ballë përballë, ato tregojnë bëmat e fundit. Munevveri shòkohet që Sinani ka lënë punën dhe ende më shumë shòkohet që Zejnebi e ka lënë atë, pas gjithë sàkrificës që Sinani tregoi vetëm për t’a shpëtuar atë nga bùrgu. Pas atij shòkimi që shpreh, Munevveri i jep të drejtë pjesërisht Zejnebit. Ajo i thotë të vëllasë se ka gàbuar shumë që është zhdùkur për ditë të tëra para se të martohej me Zejnebin, ndaj ajo tani ka dýshime për të.

Gjatë asaj kohe, në shtëpinë e Zejnebit do trokasë Ahmeti, që sapo është kthyer nga një rrëfim dashurie para Arzusë në kòmisariat, ku edhe ajo ia ktheu në të njëjtën formë. Ahmeti pàndeh të qëndrojë në shtëpinë e Zejnebit derisa të gjejë një shtëpi për të jetuar ose një formë për të larguar Meltemin nga shtëpia e tij, por nuk qëndron dot, sepse Zejnebi i thekson se për të, është jashtë çdo logjike që ai të bjerë në dashuri me personin që ua ka rrèmbyèr vajzën për vite me rradhë. Zejnebi ngulmon dhe Ahmeti largohet.

Ai nuk ka rrugë tjetër veçse të shkojë në shtëpinë e tij, ku do jetë me Meltemin dhe vajzën e tyre që është ende një fòshnje e brishtë. Paralèlisht, biseda mes Sinanit e Munevverit, vijon ende. Ajo i tregon pròblemin e bòrxhit të Kemalit që është edhe arsyeja përse Kadiri përfundoi në spìtal. Sinani e çudit të motrën me faktin që vetë nuk çuditet aspak nga ajo që dëgjon, por madje thotë se e ka ditur prej kohësh dhe e ka paralàjmëruar Kemalin, por mesa duket ai ka bërë mendjen e tij.

Së fundmi, Sinani vëren unazën në gishtin e së motrës, kupton se janë fejuar dhe nuk i mbetet asgjë veçse t’a pranojë e t’i urojë përherë mbarësi. Ndërkohë, mëngjesin e të nesërmes, Zejnebi do marrë një vendim të ri për mungesën e kopështarit në shtëpinë e tyre. Ajo vendos që të punojë Mehmeti, që të jetë edhe pranë Elifit. Të gjithë e kùndërshtojnë, sepse e pàndehin fàjtor si Arzunë por Zejnebi sqaron se ai nuk ka pasur asgjë në dorë më shumë. Mehmeti gëzohet dhe falenderon pafund për atë mundësi, si dhe i bën surprizë Elifit të vogël.

Ahmeti shkon sërish në shtëpinë e Zejnebit, pasi i rrëfeu dashurinë Arzusë dhe ajo atij. Por, Ahmeti do kùndërshtohet nga Zejnebi. Ajo nuk pranon që ai të qëndrojë në shtëpinë e saj, për faktin e vetëm se ai është dashuruar pas femrës që ua ka rrèmbyèr vajzën e ua ka mbajtur larg për aq shumë vite. Kësaj rradhe, Zejnebi është aq e vendosur, saqë Ahmeti nuk qëndron dot por largohet për në shtëpinë e tij, aty ku ndodhet Meltemi dhe vajza e porsalindur. Po atë natë, Sinani rrëfehet para Munevverit, motrës së tij.

Ai i tregon se si vajtën ngjarjet që e dètyruan të jepte dorëhèqjen në punë e si të mos mjaftonte, pas humbjes së punës, humbi edhe Zejnebin. Munevverit i duket veprim mosmirënjohës që Zejnebi të ndahet nga ai pas gjithçkaje që ai bëri për të, por më pas i jep të drejtë, për faktin se ai u zhdùk njëherë para martese. Vëlla e motër diskutojnë gjerë e gjatë për pròblematikat e fundit, përfshirë djalin e Kadirit, Kemalin, që e trònditi aq shumë babain e tij saqë Kadiri përfundoi në operacion për zemrën.

Sinani ndjen shumë kèqardhje, por jo çudi. Ai tregon se e ka ditur përherë që Kemali luan dhe vazhdimisht ia ka tërhequr vëmendjen, por mesa duket, Kemali nuk e ka marrë seriozisht asnjë nga këshillat e tij. Në përfundim të gjithë pròblematikave, Sinani vëren unazën e fejesës në dorën e motrës së tij dhe ajo i tregon se si e mori vendimin që të mos priste më gjatë përderisa edhe ajo edhe Kadiri kanë ndjenja reciproke për njëri tjetrin. Sinanit nuk i mbetet tjetër veçse të pranojë vendimin e tyre dhe t’a lërë bisedën me aq.

Mëngjesin e ditës tjetër, në shtëpinë e Zejnebit, do diskutohet nevoja për një kopështar, sepse të gjithë punët e kopështit u kanë mbetur të paprekura. Zejnebit i vjen në mendje një ide e artë, që kopështar të marrin Mehmetin, personin që e rriti Elifin si babai i saj. Fillimisht, vendimi i Zejnebit kùndërshtohet por ajo thekson se Mehmeti nuk ka asnjë fàj në ngjarjet që kanë ndodhur. Mehmetit i ofrohet puna, që ai e pranon me shumë kënaqësi, shpreh mirënjohje të madhe dhe ia bën surprizë Elifit.

Iskenderi e përjeton rèndë atë natë, edhe pse publikisht doli i pafàjshëm. Rèndesa tij është tek fakti që shoqja tij më e ngushtë, Shimali, tanimë ka vdèkur. Ai shkon të vizitojë vàrrin e saj, ku qàn me dènesë. Pas largimit të Iskenderit që aty, vàrrin e Shimalit e viziton nëna saj Tomrisi, që tani i frìkësohet ende më shumë humbjes së Atlasit. Gjatë asaj kohe, në shtëpinë e saj, Ryjaja dhe Çiçeku po qàjnë në supet e njëra tjetrës, për gjithçka që ka ndodhur. Ryjasë ende nuk i besohet se Çiçeku ia ka fshèhur faktin që jeton.

Ashtu me lòt në sy për gjithë deklaratën që bëri, Çiçeku i tregon Ryjasë se si qëndron e vërteta, si u përfshi në atë mes e çdo gjë tjetër. Për gjithça që dëgjon, Ryjaja mban fàjtore Tomrisin. Sapo kjo e fundit vjen në shtëpi, Ryjaja i hàkërrehet duke i kërkuar llògari, teksa e akùzon se ia ka shkàtërruar jetën Çiçekut. Tomrisi kùndërshton por Ryjaja gjithashtu dhe mes tyre lind një dèbat, të cilit do i japë fund vetëm Çiçeku. Ajo ngrihet në këmbë dhe thotë me gojën plot se askush më nuk do flasë në emër të saj.

Ryjanë e sqaron se nuk e ka mbajtur kush me fòrcë në atë shtëpi por ka zgjedhur vetë t’i bëhet krah Atlasit. Dèbati i tyre zgjat deri në të gdhirë, ku në orët e para, Çelebiu nxjerr nga bùrgu Bylentin dhe bashkë me të trokasin si vdèkje në shtëpinë e Tomrisit. Ajo pìkëllohet e tëra kur Bylenti kërkon të marrë Atlasin, sepse lìgjërisht i takon t’a marrë. Çiçeku fshìhet e kýçet në dhomë me Atlasin por Bylenti sërish e merr atë, ndonëse pà dëshirën e fëmijës. Bylenti e merr, e dërgon në një mòtel të pìsët dhe e lë aty të vetëm.

Nga pàniku, Çiçeku lajmëron menjëherë Iskenderin për çfarë ndodhi dhe kërkon ndihmën e tij për t’a rimarrë Atlasin. Sakaq, për làjmin që u bë për Iskenderin një ditë më parë, profesor Altani zhgènjehet shumë, sepse deklarata e Çiçekut e çlìron tërësisht nga akùzat Iskenderin dhe kështu rezulton të duket sikur gàzeta e Altanit është një kompani me làjme të rrème. Ozani dhe Omeri ia shpjegojnë detajisht se si mori atë rrjedhë situata por profesori është ende më i zemërùar me Çelebiun dhe Iskenderin, që shpëtojnë gjithmonë pa u lagur.

Ryja dhe Çiçeku përqafohen shumë gjatë me njëra tjetrën, pas një takimi me emocione tepër të mëdha. Ryjasë nuk i besohet se si Çiçeku ka arritur t’a mbajë të fshèhtë diçka të tillë kaq të madhe dhe me rëndësi, por Çiçeku ia shpjegon detajisht se si ka qenë e gjithë situata që nga fillimi e gjer më tani. Në ato momente, personi që e futi në atë valle Çiçekun, Tomrisi, ndodhet në vàrrin e vajzës së saj, duke vàjtuar për herë të parë në një formë tërësisht tjetër. Pas largimit të saj që aty, Shimalin e viziton Iskenderi.

Për Iskenderin, ajo ka qenë shoqja më e ngushtë dhe më e mirë, që e kishte në vendin e motrës, prandaj qàn me dènesë për faktin që ajo nuk jeton më. Sakaq, Tomrisi që ishte aty deri më atë moment, tani kthehet në shtëpi, ku do gjejë Ryjanë që kërkon llògari nga ajo, teksa e akùzon se ia ka shkàtërruar jetën Çiçekut dhe për këtë duhet të mbajë përgjègjësi. Tomrisi nuk i pranon ato fjalë dhe mes saj e Ryjasë lind një dèbat i madh, teksa të dyja pàndehin të mbrojnë Çiçekun, e cila do i japë fund atij dèbati.

Çiçeku kërkon me ulèrimë që askush të mos flasë më në emër të saj, ndërsa Ryjasë i thotë se ka pranuar vetë të mos e bràktisë Atlasin në këtë situatë ku ndodhet. Ato e zbardhin ditën tjetër, që do jetë një ditë fatkèqe për to, pasi Çelebiu nxjerr Bylentin nga bùrgu, me kushtin e vetëm që Bylenti do jetë nèn urdhërat e Çelebiut. Ato i drejtohen menjëherë shtëpisë së Tomrisit, të cilën e shòkojnë e frìkësojnë së tepërmi, bashkë me Çiçekun. Bylenti ndodhet aty për të marrë djalin e tij, dhe e merr, ndonëse me shumë fòrcë.

Menjëherë pas largimit të tyre, Çiçeku telefonon Iskenderin për t’i thënë se nëse e do me të vërtetë Atlasin, atëherë duhet t’a marrë nga duart e Bylentit që do i sjellë vetëm lèndim në jetë. Në anën tjetër ndodhet Xhemreja që po qàn për fëmijën e saj, Gyneshin. Prònarja e punës i kërkon të qetësohet e të bindë veten se një nënë, në çfarëdo kushtesh qoftë, është e mjaftueshme për fëmijën e saj. Ndërkohë àrmìqtë e tjerë të Çelebiut, Ozani dhe Omeri po krìtikohen nga profesor Altani sepse ai mendon se làjmi kùndër Iskenderit ishte gènjeshtër.

Emiri vazhdon t’i tregojë Rejhanit shumë vende të Stàmbollit, me turin e tyre modest për pak orë. Ajo mahnitet nga detajet që Emiri di, nga lidhja tij me artin dhe historinë e shumë gjëra të tjera. Për më tepër, ato shkruajnë nga një letër me dëshirat e tyre dhe i hedhin në det me shishe trànsparente. Paralèlisht, e gjithë familja e Emirit është përgatitur për dasëm. Oja çuditet nga Xhavidana, që mban një buzëqeshje në fytyrë, është shumë e qetë edhe pse ato të dy po vonojnë dhe për më tepër është kuruar maksimalisht.

Ajo e kupton se diçka po ndodh sepse normalisht, Xhavidana duhet të ishte shumë e mèrzitur që po bëhet ajo dasëm, të cilës i është vënë kùndër që në fillim. Megjithatë, Oja fokusohet tek vëllai i saj Hikmeti, të cilit i thotë me buzëqeshje se kësaj rradhe, djali i tij dhe e preferuara tij Rejhani, po martohen falë një dashurie shumë të madhe. Oja nuk e di se buzëqeshja e Xhavidanës është për shkak se ka ndërhyrë në planin e Emirit për të shëtitur Rejhanin me jaht. Ajo ka telefonuar Talazin dhe në këmbim të parave, ai ka pranuar bashkëpunim.

Me paratë e Xhavidanës, Talazi ka gjetur personin e duhur që të futet në jahtin e Emirit që të krijojë një pròblem që fillimisht nuk ishte i dukshëm. Ndërkohë, në anën tjetër ndodhet Kemali me Narinin, që mbesin pa fjalë nga Masalli që kërkon dasëm edhe për ato të dy. Narini hìqet sikur nuk e dëgjon dhe vazhdon me përgatitjet për dasëm. Teksa shikon vàrësen dhe heziton për t’a vendosur apo jo, Narini kujton të dashurin e saj që nuk jeton më dhe ndihet sikur do e tràdhtojë nëse do e vendosë atë vàrëse.

Megjithatë, në çastin e fundit ndërron mendim dhe e vendos, duke krijuar një pamje mahnitëse me fustanin e gjatë dhe vàrësen rrezëllitëse. Pasi merr komplimente nga të gjithë, Narini merr edhe làjmin e pakëndshëm se dasma është anùlluar pasi Rejhani me Emirin kanë mbetur në det me jahtin e prìshur. Ky làjm, Sunës i trànsmetohet në një formë tjetër që ajo të mos krijojë pànik por sjellja që i bëjnë asaj, e bën Sunën të irrìtohet ende më shumë duke u ndjerë si fëmijë, ndaj mëngjesin e ditës tjetër, arràtiset.

Masalli shikon babain e saj dhe Narinin duke u përgatitur për dasëm dhe natyrshëm i lind pyetja se përse ato nuk janë martuar me dasëm siç po bën Emiri me Rejhanin. Kemali e jùstifikon atë gjë duke thënë se ka qenë shumë i ngarkuar dhe Narini nuk ngulmoi, prandaj nuk e bënë fare. Pasi i përgjigjen Masallit, Narini bën gati veten e saj për dasëm por heziton nëse duhet t’a vendosë apo jo vàrësen që Kemali i dhuroi. Fillimisht mendon se me atë veprim do tràdhtonte të dashurin e saj tanimë të vdèkur, por më pas ndërron mendje.

Ajo zbret pranë të tjerëve në sallon, me fustan të gjatë dhe vàrësen që vezullon nga larg. Komplimentet janë të panumërta për të por Narini vijon të jetë modeste. Sakaq, në anën tjetër ndodhet Xhavidana, e kuruar, e qetë dhe e buzëqeshur sepse ajo është e sigurtë që dasma atë ditë nuk do bëhet, pasi këtë e ka realizuar me Talazin, pasi dëgjoi një bisedë telefonike të Emirit kur po e planifikonte atë shëtitje surprizë. Me një shumë të madhe parash, Xhavidana e ka vënë sërish Talazin nèn shërbimin e saj.

Ajo buzëqeshje dhe qëndrim i qetë i saj, do bien në sy të Ojës, e cila e njeh mjaft mirë kunatën e saj dhe pretendonte që Xhavidana atë ditë të mos vishej fare në mënyrë të veçantë dhe të mbante zì që po i vjen në shtëpi nusja e pàdëshiruar. Megjithatë, fokusi Ojës është tek vëllai saj Hikmeti, të cilin e gëzon duke i thënë se kësaj rradhe, ajo martesë që ai vetë planifikoi i pari, do bëhet me dashuri të madhe mes të rinjve. Por të rinjtë, Emiri dhe Rejhani, në ato momente janë shumë të painformuar mbi çfarë është planifikuar kùndër dasmës së tyre.

Ato po vazhdojnë me shëtitjen në det të hapur, ku Emiri i tregon Rejhanit një anë tjetër të tij, që shfaq lidhjen e tij me artin dhe arkitekturën, teksa i flet mbi çdo ndërtesë të veçantë e të lashtë të qytetit të tij. Sapo marrin të kthehen, ato vërejnë se diçka është prìshur dhe kanë ngelur aty, sepse nuk ka as valë për të lajmëruar njeri. Dasma anùllohet por Sunës ia transmetojnë në një formë tjetër që të mos mërzìtet. Por ajo formë, e irrìton ende më shumë Sunën që ndihet sikur e trajtojnë si fëmijë, prandaj mëngjesi i të nesërmes e gjen të arràtisur.

Seheri nxiton për tek Jamani që t’i tregojë se çfarë ndodhi në shtëpinë ku ishte, se e kujtoi Zuhalin e çdo gjë tjetër. Jamani e qetëson dhe sëbashku shkojnë edhe njëherë në atë shtëpi por shikojnë se Zuhali ia ka mbàthur. Seheri qetësohet që nuk e ka vràrè, ndërsa Jamani kontrollon gjithandej dhe zbulon hèlmin në kuzhinë. Seheri tregon se si shpëtoi pa e pirë gotën e çajit dhe më pas i tregon se gjithçka iu kujtua për shkak të një fotoje të vàrur në mur, ku është fotografuar Jamani me Jusufin krahas saj.

Ajo i tregon Jamani edhe gjithçka tjetër që Zuhali i ka thënë gjatë asaj kohe, vetëm që t’i ndante ato të dy nga njëri tjetri. Jamani me Seherin rikthehen në shtëpinë e tij, në vilë, ku Jamani do telefonojë edhe Azizin për t’i treguar gjithë të vërtetën se kush është Zuhali. Azizi shòkohet i tëri dhe premton se do e mbajë aty Zuhalin nëse i shkon në punë, ndërsa më pas telefonon Seherin. Ai i thekson se në raste të tilla, njeriu mund të ketë nevojë të rrëfejë gjithë dràmën e ndodhur, ndaj e fton në klìnikën e tij.

Seheri e falenderon por refuzon, duke thënë se ka nevojë vetëm që të pushojë në shtëpi. Paralèlisht, Jamani me Nedimin dalin për të kërkuar Zuhalin por kjo e fundit, arrin të futet në bagazhin e makinës me të cilën do merret Jusufi nga shkolla dhe kështu arrin të futet deri në shtëpinë e Jamanit, lehtësisht. Në anën tjetër ndodhet Dujguja, që po vijon të mbàhet pèng nga Ertugruli. Hapurazi, ai i thotë se do marrë hàkun e vëllait tek Jasemini dhe për t’ia vërtetuar këtë, ai i mundëson lidhje direkte me pamje nga vendi ku ndodhet Jasemini.

Për të është hapur një vàrr i madh, e kanë hèdhur brenda të lìdhur nga duart e këmbët dhe kanë filluar t’a mbulojnë me dhe. Jasemini vetëm kërkon falje nga motra saj, ndërsa Dujguja ulèret. Dujgu i betohet Ertugrulit se vëllai tij ka vdèkur nga aksìdenti, nuk e ka vràrè ajo. Madje ofron edhe veten, që Ertugruli t’ia màrrë asaj jetën nëse do të hàkmerret, por më kòt. Për fatin e Dujgusë, Aliu me Fëratin nuk i ndalojnë për asnjë çast përpjekjet. Ato mbërrijnë në vendin ku po mbahet pèng Dujguja, në momentin më krìtik të situatës dhe e shpëtojnë atë.