Borani dètyrohet të shoqërojë Oktem Beun për në qèli, ndërsa Oktemu u betohet se bàlta që po i hedhin, do i zèrë ato vetë një ditë. Për këtë, Borani përgjigjet prèrazi dhe bindshëm se nëse i është hedhur bàltë dhe vërtetohet pafàjësia e tij, atëherë atë bàltë do ia pastrojë me gjàkun e personit që e ka krijuar kúrthin kúndër tyre. Gjatë asaj kohe, po flitet për vajzën e Oktemit. Ai që po flet për të, është Aktemuri, i cili është dashuruar kokë e këmbë me Alçiçekun por kushtet nuk janë në favorin e tyre, për shkak të fiseve.
Ai bisedon me Ulgenin, të cilës i rrëfen dhímbjen që ndjen por edhe vendosmërinë për të duruar e për të lúftuar derisa të mund të jenë bashkë, gjë për të cilën Ulgeni e komplimenton shumë. Bisedën e tyre do e ndërpresë ardhja e Ballës, e cila ka mësuar mbi atèntatin e Alçiçekut kúndrejt tij dhe e akùzon për shpërdorim detyre që nuk i ka dhënë dénimin e merituar një personi që e ka plàgosur por ka pasur qëllim vràsjèn e tij. Aktemuri përpiqet t’a jùstifikojë Alçiçekun, por më kòt.
Balla as që e lejon atë që t’a jùstifikojë me vdèkjen e të atit por e krítikon ashpèr Aktemurin që po vendos dikë tjetër para detyrës së punës që ai ka. Aisheja e dëgjon gjithë bisedën e tyre dhe ashtu si Balla, krítikon Aktemurin dhe i rikujton atij shenjtërinë që një detyrë dhe përgjegjësi ka. Paralèlisht, Alçiçeku po përpiqet të ndalojë nënën e saj që do bëjë një mbledhje me úshtárët e fisit të tyre, vetëm për t’u pozicionuar kúndër Osmanit. Ajo përpiqet shumë, por nuk ia del dot dhe madje krítikohet nga nëna e saj.
E vendosur, zonja Bengi i mbledh úshtárët dhe u thotë qartazi se ndonëse Oktem Beu zgjodhi të qëndronte në heshtje, ajo nuk do qëndrojë aspak dhe do hàkmerret për vràsjèn e vëllasë së saj, si dhe për arrèstimin e pádrejtë të Oktemit. Binge pyet këshilltarët e fisit nëse janë krah saj apo kúndër dhe secili prej tyre ngre dorën për të treguar se do i bëhen vetëm krah dhe kurrsesi kúndër. Osmani për të cilin ato po flasin, ndodhet përballë peràndorit, pa e ditur se ai dhe Olofi kanë bërë një pakt me njëri tjetrin, për Osmanin dhe Ofeljan.
