Osmani nis një lùftim me Olofin dhe ùshtrìnë e tij, ku këta të fundit, tërhiqen kur shikojnë se nuk do kenë mundësi të fitojnë mbi ùshtrìnë e Kajive. Osmani kështu, vërteton pabèsinë e Olofit, pasi i gjithë gjýqì për Alçiçekun dhe Oktem Beun, ishte vetëm një provë. Gruaja e Oktem Beut që nuk di asgjë për provën e Osmanit, e humb besimin tek ai dhe fisi i tij, ndaj deklaron para Malhumit se nuk do ndalojë derisa të hàkmerret për pàdrejtësinë që u është bërë. Malhumi fillimisht e fton të qetësohet, më pas i tregon se e gjitha ka qenë lojë e Osmanit.
Pranë tyre do shkojnë edhe Alçiçeku me Oktemin, të cilët janë informuar mbi mënyrën se si Osmani do vërtetojë kush është fàjtori i vërtetë dhe ato gjithashtu i kërkojnë Bengit që të qetësohet e të ketë besim tek Osmani. Por, pròblemi qëndron në faktin që Bengi ka mbledhur bèjlerët e fisit të saj, për t’iu kùndërvënë Osmanit. I shòkuar, Oktem Beu kërkon falje në emër të gruas së tij dhe largohet që aty, sëbashku me të dhe Alçiçekun. Ato rikthehen në shtëpinë e tyre, bashkë me debàtin e lënë përgjysëm.
Oktem Beu është shumë i zhgènjyer nga gruaja e tij, prandaj dhe e krìtikon shumë ashpèr për çfarë ka bërë. Edhe pse Osmani e mbajti fjalën dhe nuk i dènoi padrèjtësisht asnjërin prej tyre, zonja Bengi sërish nuk e beson. Ajo është e bindur se Oktemit do ia punojë pas shpine Osmani. Megjithatë, ditën e nesërme takohet me këtë të fundit dhe gjithë pjesën tjetër, kur Osmani i sqaron gjithë popullit se si qëndron e vërteta e Oktemit dhe Alçiçekut. Ajo e thùmbon Osmanin duke i thënë se drejtësia nuk është më drejtësi kur vonohet, por Osmani nuk replikon.
Ndonëse gjërat sqarohen, Aisheja sërish nuk është dakord që djali i saj të takohet me Alçiçekun, prandaj dhe i rikujton asaj se sidoqoftë puna, ajo e ka lènduar njëherë Aktemurin. Ky i fundit replikon ashpèr dhe i kërkon nënës së tij që të mos ndërhyjë më në çështjet e tij të zemrës. Përtej tyre, puna e Osmanit nuk ndalon kurrë. Ai i tregon Kantekozenusit se çfarë ndodhi, ndërsa ai shprehet mòsbesues, duke thënë se Olofi s’ka përse i ngrè kùrth. I dyzùar, Osmani cakton Turgutin që t’i vìhet pas Kantokuzenusit; nëse ai e vrèt Olofin, atëherë vetë është i pafàjshëm, nëse jo, atëher Turguti duhet t’i vràsè të dy.
