Telenovela News

Kadiri nuk e lë dot Emelin në jetímore, ndaj i shkon pranë, e përqafon me lòt në sy dhe ato lòt nuk i thahen as kur mbërrijnë në shtëpinë e tyre, ku Kadiri i tregon Ismetit se çfarë bëri. Fjalët e Kadirit bien si bómbé mbi Ismetin, të cilit i flet ndërgjegjia dhe vendos t’i tregojë atij të vërtetën por para se t’a bëjë, i duhet të flasë me kolegun e tij bashkëpunëtor. Gjatë asaj kohe, Kadiri lë mënjanë krenarinë dhe i del përpara Akifit për t’i kërkuar punën që njëherë i ofroi. Akifi i gëzohet asaj kërkesë.

Ai, jo vetëm që pranon por i jep edhe bursë Omerit e Asijes, që të studiojnë në shkollën e tij private, në një kolegj me shumë prestigj. I lumtur dhe falenderues, Kadiri largohet prej tij. Vetëm pak minuta më vonë, ai merr një telefonatë nga Ismeti që i kërkon të takohen në kantierin e ndërtimit ku ai punon. Kolegu i Kadirit nuk është aspak dakord ndaj mendon t’a shfrytëzojë situatën duke kércénuar me mesazh Akifin për t’i marrë para por Akifi e gjen se ku është ai dhe e dhùnon si mos më kèq, përveçse e bën të rrëfejë çdo gjë.

Në të njëjtën kohë, edhe Kadiri i drejtohet kantierit të ndërtimit, edhe Akifi që pándeh të ndalojë Ismetin. Kadiri mbërrin në kantier në momentin që Akifi bie nga i njëjti kat që ka rënë edhe babai i Kadirit, Veliu. Nga lart, Ismeti që e hòdhi Akifin, i kërkon Kadirit që t’a lërë aty të vdèsë por Kadiri nuk e bën dot dhe me nxitim thërret një ambùlancë. Kur ndodhet në spítal, ai lajmëron edhe Melisën, vajzën e Akifit. Ajo, sëbashku me nënën dhe vëllanë shkon në spítal me shpejtësinë më të madhe mbërrijnë në spítal.

Doruku e pándeh Kadirin si fàjtorin e asaj situate dhe i vërsùlet, ndërsa pòlìci që kanë pranë, u tregon se Kadiri është héroi, personi që ia shpëtoi jetën Akifit. Ky i fundit vjen në vete shumë shpejt sepse démtimet e tij nuk janë aq të mëdha. Ai shpreh falenderim të madh për Kadirin, duke i thënë se i ka bòrxh një jetë. Sakaq, krahu i djathtë i Akifit, Ereni, vepron pa humbur kohë. Ai sëbashku me disa të tjerë dhùnojnë Ismetin dhe ia thyèjnë telefonin, ndërsa Ismeti thërret motrën e tij Shengylin për ndihmë, të cilës edhe i tregon gjithçka mbi vràsjèn e Veliut, babait të Kadirit.

Rejhani shkon pranë Emirit për të kërkuar nga ai një kópje të kártës së saj të kreditit, që t’a përdorë edhe Gylsymi. Ende pa thënë ai asgjë, Rejhani vazhdon e flet duke thënë se Gylsymi është aq e ndrojtur saqë nuk pranon kurrsesi të shpenzojë paratë e saj. Emiri që ka në mendje pamjen e Gylsymit me psònisjen e rrobave të shtrenjta vetëm një ditë më parë, e ka rrëfimin në majë të gjuhës por duke mos dashur t’a réndojë Rejhanin, nuk i tregon gjë dhe i premton se do e rregullojë kártën që ajo kërkon.

Vetëm pak çaste më vonë, rastësisht, Rejhani dëgjon Emirin duke biseduar në telefon me shokun e tij të ngushtë, Zaferin, të cilit i thotë me bindje se hàjduti në shtëpinë e tyre, është Gylsymi. Rejhani trónditet e tëra, po aq sa Emiri kur e shikon. Menjëherë ai mbyll telefonatën dhe për t’a sqaruar Rejhanin që nuk po shpíf për personin që pándehin të jetë motra e saj, ai e ul para kompjuterit ku Gylsymi ka bërë kërkimet për çmimin e orës. Gylsymi ndërkohë, po e dëgjon gjithë bisedën e tyre.

Emiri fut dyshìme të lehta në kokën e Rejhanit kur i tregon për psònisjen e tepërt që ajo ka bërë veçse një ditë më parë. Për t’u sqaruar dhe për të mësuar se si qëndron e vërteta, Rejhani shkon të bisedojë me Gylsymin por para se Gylsymi të thotë ndonjë fjalë, ajo i shpreh entuziasëm të madh duke i thënë se ka blerë shumë rroba që i ëndërronte prej kohësh. Gylsymi génjen duke thënë se paratë i mori nga një shoqe që i ktheu një bórxh të hershëm dhe Rejhani e beson tótalisht, aq sa edhe lehtësohet, duke u bindur se ajo nuk është hàjdute.

Me atë fytyrë të lumtur, Rejhani kthehet pranë Emirit por Emiri, ndryshe prej saj, nuk e beson më Gylsymin. Sakaq, në anën tjetër, Narini nuk heq dorë lehtë nga Kemali. Ajo i shkon nga pas edhe në kompani, ku i flet, i pranon gàbimin që ka bërë dhe ngulmon se është penduar shumë por Kemali vijon të qëndrojë në heshtje. Rrjedhimisht, Narini nuk pranon të lodhet më tepër, ndaj dhe largohet. Largimin e saj e ndjèk me sy edhe Erhani që lumturohet pafund dhe pret momentin që Kemali të shikojë fotografinë e tyre.

Narini vijon të shkojë pas Kemalit, edhe në kompani, ku vetëm Narini flet, sepse Kemali vijon të mbajë qëndrim prej të indínjuari. Narini para tij e pranon që ka gàbuar, thotë se është penduar shumë dhe tani duhet të flasin por për shkak se Kemali nuk përgjigjet fare, ajo vendos të largohet nga kompania, duke i dhënë një kënaqësi të madhe të Erhanit që po i përgjòn nga dera e hapur e zyrës së Kemalit. Në anën tjetër ndodhet shoqja saj e vetme dhe e ngushtë, Rejhani, që i del para Emirit për Gylsymin.

Rejhani pyet nëse bëhet dot një tjetër kàrtë krediti, një kópje e të sajës që të mund t’ia lërë Gylsymit në dorë. Emiri panìkoset dhe tenton t’ia tregojë të vërtetën se çfarë mendon për të por sërish nuk e bën. Vetëm pak çaste më vonë, Rejhani e dëgjon atë në një bisedë telefonike me shokun e ngushtë, Zaferin, të cilit i thotë se hàjduti në shtëpinë e tyre është Gylsymi. Sapo shikon Rejhanin, Emiri e mbyll atë telefonatë ndërsa Rejhani e përlòtur pret një shpjegim nga Emiri për atë që sapo dëgjoi.

Emiri e merr për dore për të shkuar para kompjuterit ku Gylsymi ka bërë kërkime për çmimet e orës si ajo që i ka humbur Hikmetit. Ai tregon edhe shumë detaje të tjera, përfshirë psònisjen e gjërave luksoze që ajo ka bërë ditën e kaluar. Të gjitha ato detaje, ngrejnë një hije dyshìmi edhe tek Rejhani. Ajo vendos të shkojë pranë Gylsymit, e cila po e përgjònte gjithë bisedën e tyre përtej derës së zyrës. Në dhomë, sipas planit të Xhavidanës, Gylsymi híqet sikur po i tregon vetë, me shumë entuziasëm, gjërat që ka blerë.

Ajo génjen e thotë se një shoqe i ka pasur para bórxh dhe ia ka kthyer, ndaj ajo i ka shpenzuar të gjitha paratë në rroba të imítuara, për të cilat thotë se i ka futur në kuti të tjera që të ngjajnë të vërteta para Xhavidanës dhe t’a névrikosë atë. Rejhani e beson tótalisht versionin e saj dhe madje gëzohet nga dhurata që i ka bërë asaj. Mëse e qetë dhe mëse e bindur, Rejhani rikthehet pranë Emirit për t’i treguar e lumtur bisedën që konsumoi me Gylsymin por pavàrësisht bindjes së Rejhanit, tani Emiri nuk bindet në pafàjësinë e Gylsymit.

Kàraja qëndron e mpirë para Dujgusë, për të cilën ndjen edhe kéqardhje të madhe për fatkèqësinë që plàga i ka shkaktuar por ndjen edhe shumë túrp që si shoqe e saj, nuk e ka pyetur kurrë se çfarë ka pasur që e ka bràktisur Aliun por ia ka hequr vizën duke e paragjykùar në largësi. Kàraja betohet se po t’a kishte ditur të vërtetën, nuk do i ishte larguar kurrë asaj. Kàraja e mirëkupton dhe me një përqafim, i shkrijnë të gjithë akujt që kishin mes tyre. Aliu në ato momente, ndodhet ende tek Jamuri.

Ajo ia ka hedhur ilàçin në çaj dhe Aliu e ka pirë atë çaj por Jamuri nuk arrin t’a mbajë aq gjatë në shtëpinë e saj sa t’a zërë gjumi aty, siç ajo e kishte bërë planin. Aliu del dhe rastësisht shikon Dujgunë, në makinën e të cilës futet menjëherë por Dujgu e shikon se ai nuk qëndron dot në timon dhe pa humbur kohë, ndërrojnë vendet. Jamuri i shikon plot xhelòzi dhe vendos t’i ndjekë nga pas. Ato mbërrijnë në shtëpinë e Aliut ku Dujgu kujdeset për të dhe teksa kujdeset, e humbet për pak që ai është aty dhe nis të mendojë me zë të lartë.

Aliu e dëgjon por përçartazi dhe sado që ngulmon që ajo t’i tregojë se çfarë po thoshte, Dujgu nuk e bën. Në derën e shtëpisë do trokasë Jamuri, ardhja e të cilës automatikisht largon Dujgunë por Aliu nuk e pranon as Jamurin brenda, për largimin e të cilës sàjon si jústifikim se ka nevojë të qëndrojë vetëm. Sakaq, në anën tjetër ndodhet Nana, e cila dëbòhet nga dhoma e Jamanit pas komenteve të panevojshme që bën mbi Seherin e ndjerë dhe dashurinë që jo ka pasur me Jamanin, në mënyrë të anasjelltë.

Veçmas në dhomën e saj, Nana pyet veten se si një njeri aq i mirë sa ç’thonë se ka qenë Seheri, ka arritur të dashurojë një si Jamani, të cilin Nana e quan mízor. Mendimet e saj i ndërpret ardhja e punonjësve në shtëpi, të cilëve u tregon se Jamani nuk ndihet mirë por nuk u tregon se ka ngrënë nga byreku që ka bërë Ajnuri. Kur të gjithë largohen, Nana e paralàjmëron hapurazi Ajnurin, duke i parashtruar se e ka kuptuar çfarë ka bërë brenda në byrek, ndaj dhe i betohet se do e pësòjë kèq nëse do vazhdojë t’a bezdìsë.

Nana mban në duar letrën që dikur Seheri i ka shkruar Jamanit, gjë që bën që Jamani të humbasë torùan nga nérvozizmi dhe me ulérima e débon atë nga dhoma, teksa Nana përpiqet t’a komentojë dashurinë e tyre. Ajo që mbetet në mendjen e Nanës pas rreshtave që lexon, është fakti se si ka mundur një femër të shikojë cilësi aq të mira tek Jamani. Ajo pyet veten nëse Seheri ka parë ndonjëherë shenja mizòrie tek ai apo jo por përgjigjen nuk e merr dot sepse nuk guxon të pyesë njeri për atë gjë.

Çaste më vonë, në shtëpi do kthehen punonjësit nga dita e tyre e pushimit. Nana u tregon që Jamani është bërë pak kèq me shëndetin e tij por nuk tregon se çfarë ka ngrënë. Veçmas, ajo merr Ajnurin dhe e paralàjmëron t’i qëndrojë larg, duke iu betuar se nëse do vazhdojë të merret me të, do e pësòjë shumë réndë. Teksa Nana po përpiqet të mbajë larg vetes një ármíke, vëllai i saj Idrisi po shton àrmìqtë kúndrejt Jamanit. Me génjeshtra e shpífje, ai shkon pranë biznesmenëve të tjerë që t’i mbushë me mllèf kúndër Jamanit.

Ai shkàtërron dèpon e një prej më të fortëve, vetëm që të ngjajë sikur atë dèpo e ka démtuar Jamani, që një ármík më tepër t’i shtohet atij. Ndërkohë, në anën tjetër ndodhet një njeri i shókuar. Ajo është Káraja, sytë e të cilës mbushen me lòt nga arsyeja përse Dujgu e ka bràktisur Aliun. Për më tepër, Kàraja ndihet shumë fàjtore që e ka lënë vetëm Dujgunë gjatë asaj periudhe dhe gjithashtu e ka paragjykùar, duke i qëndruar larg e duke mos denjuar t’a pyesë se çfarë po ndodh, por Dujgu e mirëkupton.

Me një përqafim, ato i rikthehen të njëjtës miqësi që kanë pasur dhe më pas Dujgu largohet për në një operacion. Në atë operacion do jetë bashkë me Aliun që del nga shtëpia e Jamurit pasi ka pirë çajin me ilàç brenda. Ai ndihet aq kèq, saqë Dujgu e shoqëron për në shtëpi, ku teksa e shikon aq të lodhur, mendon se është i sëmùrë dhe mes lòtësh, flet me vete gjëra që atij nuk ia thotë dot në sy. Aliu e dëgjon përçàrt por para se të sqarohen, në derë troket Jamuri dhe Dujgu largohet por Aliu nuk e pranon as Jamurin brenda, duke sajùar një jùstifikim.

Xherkutaji, me Ajgylin që mban në duar, afrohet në vendin e déshmorëve, ku Osmani po i jep lamtumirën e fundit usta Davutit dhe shumë të tjerëve. Ai qàn me dénesë, ashtu si dhe të gjithë kur shikojë Ajgylin e vdèkur. Balla ndjen një thèrje në gjoks kur e shikon Ajgylin ashtu të pájetë, sepse po atë ditë, Ajgyli i kishte folur sikur t’a ketë ndjerë se i ka ardhur fundi. Osmani i píkëlluar, i jep lamtumirën e fundit edhe kushërirës së tij, vajzës së xhaxhait të ndjerë, Ajgylit dhe gjithë úshtárëve të rënë déshmorë.

Krahas príftit që i qëndroi atij në krah që shumë kohë më parë, Osmani lajmëron të gjithë popullin, të besimit fètar muslíman dhe katólik, se do jetojnë në harmoni dhe do kenë të drejta të barabarta si dhe në zbatimin e praktikave përkatëse fétare. Pasi të njëjtën gjë konfirmon edhe prífti, Osmani betohet para popullit që prihet nga ai, se púshtimi i rradhës do jetë Jenishehiri dhe se ai qytet, do i hapë shumë dyer të mëdha për shtrimin dhe zgjerimin e territoreve të tyre, në formë të njëpasnjëshme.

Javë të tëra kalojnë që nga ajo ditë me humbje e fitore, dhe mes tyre, Aishes i del barku dukshëm. Me duart në bark, ajo shkon të vizitojë várrin e bashkëshortit të ndjerë, Gyndyzit. Me lòt në sy, ajo shpreh mallin e flàktë që ka për të dhe dëshirën që atë fëmijë, t’a kishte rritur sëbashku me të. Në anën tjetër, Osmani, çdo ditë e më shumë i afron fëmijët pas vetes, duke u dhënë mësime për rëndësinë e besimit që për të, shkon paralèlisht me rëndësinë dhe dashurinë për zgjerimin e shtètit.

Jo shumë ditë më pas, në fisin e Kajive do vijë një person i paftuar. Ai është një i dërguar nga Sùlltan Alaatini, i cili ka dhurata për Osmanin. Duke e përgëzuar për pùshtimet që ka bërë dhe duke i uruar që të pùshtojë toka të tjera sa më shumë, ai i ka dërguar dhuratë një nga shpàtat më të rëndësishme të koleksionit të tij, si dhe librin e shenjtë të besimit të tyre. Mëse i gëzuar, Osmani mban me krenari në duar edhe librin edhe shpàtën dhe i drejtohet popullit, duke i premtuar besnikërinë dhe djersën e tij për gjatë gjithë jetës.

Darkimi me Xhanën në tavolinë, përfshin në pànik vetëm Selenën me Gylxhihanën që kanë shumë frìkë se mos Rafeti me Feridenë e mësojnë të vërtetën, se Xhana është ende shtatzènë, me fëmijën nga Sedati. Xhana nuk qëndron gjatë në atë darkim sepse Selena gjen mënyrën për t’a shoqëruar jashtë, por ai darkim, do të thotë shumë për Feridenë që e vëren tènsionin mes tyre. Ndërsa Nalani, nuk ndodhet fare në shtëpi. Ajo ka dalë për ajër të pastër në natyrë, ku i ka shkuar nga pas edhe Hajriu, me ushqim me vete për të.

Të dy qëndrojnë në heshtje për aq minuta sa janë pranë njëri tjetrit, më pas Nalani kthehet në shtëpi. Ajo tenton të flasë me Rafetin për t’ia lehtësuar atij gjendjen, por Rafeti preferon të jetë i vetëm në zyrë. Qetësinë e tij absolute, do e prìshë një telefonatë nga Sedati, që ka marrë telefonin e një pòlìci për t’i thënë atij se nuk duron dot më gjatë aty brenda dhe mes lòtësh, i përgjèrohet atij që t’a nxjerrë që aty. Rafeti e mbyl telefonatën, pa iu përgjigjur fare. Megjithatë, nuk e lë në harresë djalin e tij.

Mëngjesin e ditës tjetër, Rafeti i shkon për vizitë, gjë që Sedatin e mbush me shpresa. Por, para se Sedati të flasë, flet i pari Rafeti, i cili vetëm pyet se për çfarë po tentonte t’ia mbyllte gojën Alpit, që e dhùnoi në një mënyrë aq brùtale. I zènë ngushtë, Sedati thotë gènjeshtër pas gènjeshtre por kësaj rradhe, asnjë prej gènjeshtrave të tij nuk arrin t’a bindë Rafetin, që ashtu siç bëri në telefonatë, edhe që aty largohet në heshtje, pa thënë asgjë. Ndërkohë, djali i tij tjetër, Muzon, atë mëngjes pèson një alìvanosje.

Rënia e tij në tokë, pa ndjenja, do shkaktojë një zhurmë mjaftueshëm të madhe sa për t’u dëgjuar në të gjithë shtëpinë por ato nuk futen dot brenda, për shkak të derës që është e kyçur me çelës. Vetëm Hajriu do e shpèrthejë derën duke e përplàsur me fizikun e tij, që të ndërhyjnë tek Muzo për t’a ndihmuar. Ndërsa Nalani, atë mëngjes përplàset me një kèrcènim shumë të frìkshëm. Sapo hap sytë, në tavolinën e dhomës së saj, ajo lexon një letër anònime ku dikush i shkruan se e di çfarë ka bërë dhe se ajo duhet të kthehet nga ajo rrugë ku është futur.

Xhana vijon darkimin fare e qetë në shtëpinë e Sedatit, ndërsa Selena dhe Gylxhihana që ka përballë vetes, tènsionohen nga frìka se mos Ferideja e kupton që Xhana nuk e ka abòrtuar fëmijën. Gjatë tërë kohës ato përpiqen t’a fshèhin por Ferideja e kupton se mes tyre ka një tènsion, ndaj nuk e lë punën me aq. Ajo që kërkon të dijë si Ferideja, ashtu dhe Rafeti, është arsyeja përse Sedati e dhùnoi aq shumë Alpin. Xhana jep përgjigje anashkaluese por asnjëri prej tyre nuk e beson. Gjatë asaj kohe, Nalani nuk ndodhet në shtëpi.

Ajo del jashtë në natyrë, ku do i shkojë pranë edhe Hajriu. Ato qëndrojnë në qetësi, hanë sëbashku dhe më pas kthehen në shtëpi. Kur Nalani kthehet në shtëpi, ajo shkon pranë Rafetit për t’a pyetur se si është ai por Rafeti nuk është në gjendje të flasë me njeri, pasi mendja e tij është e ngarkuar jo vetëm me Sedatin por edhe me çështjen e Gylxhihanës dhe Xhavitit. Nalani largohet shpejt prej tij por Rafeti nuk qëndron dot në qetësi, sepse merr një telefonatë të paprìtur nga Sedati që vijon të jetë në bùrg.

Mes lòtësh dhe përgjèrimesh, Sedati i kërkon babait të tij që t’a nxjerrë që aty sepse nuk i duron më tòrturat që po i bëjnë. Rafeti e dëgjon deri në fund, por nuk i përgjigjet fare. Ai ia mbyll telefonatë dhe Sedati çmèndet ende më shumë, derisa në mëngjesin e të nesërmes, ai surprizohet pafund kur shikon se Rafeti i ka shkuar për vizitë. Para se Sedati të ankòhet për se sa po vùan aty brenda, Rafeti flet i pari. Ai pyet në mënyrë të drejtëpërdrejtë se për çfarë po tentonte t’ia mbyllte gojën Alpit aq sa e dhùnoi në atë formë mizòre.

Sedati i trèmbur, mohon çdo gjë. Ai përpiqet të japë përgjigje të sàjuara por Rafeti nuk e beson në asnjërën prej fjalëve të tij dhe ashtu largohet sërish. Gjatë asaj kohe, në shtëpi, Nalani është zgjuar me një letër në kokën e shtratit, ku dikush në formë anònime i shkruan se e di çfarë ka bërë ajo dhe i kërkon të ulet me këmbë në tokë. Nalani e panìkosur, përfshihet nga të bërtìturat në shtëpi, sepse Muzo ka rènë pa ndjenja në dhomën e tij dhe dera është e kyçur me çelës. Shpëtimi tyre për hapjen e derës, do jetë sërish Hajriu.

Akifi qëndron përballë Kadirit, duke i shpjeguar se e kupton gjendjen e tij, sepse nuk vjen nga ndonjë familje e pasur por pasurinë që ka, e ka fituar vetë, duke punuar pa ndalim. Për t’a zbutur situatën mes tyre, Akifi i ofron vend pune në kompaninë e tij por Kadiri largohet që aty duke refuzuar. Që aty, Kadiri shkon me nxitim tek motrat dhe vëllezërit e tij, sepse ato e kanë dërguar Emelin në spìtal.

Tèmperatura e ka çuar Emelin deri në rënien pà ndjenja në tokë dhe tani, në spìtal pas ekzaminimit, dòktoresha u kërkon me patjetër ushqime të shëndetshme dhe ngrohje maksimale për të voglën. Kadiri i trìshtuar dhe duke e ndjerë veten shumë përgjègjës, kthehet për në punë pasi i shoqëron ato në shtëpi. Sapo mbërrin në vendin e punës, ai jùstifikohet për vonesën duke treguar arsyen që ka patur, por prònari i punës nuk e beson dhe e dëbòn nga puna.

Kur kthehet në shtëpi, Kadirin e merr veçmas fqìnja tyre, Sabaheta. Me shumë kèqardhje dhe me sytë e mbushur me lòt, ajo i thekson se situata e Emelit është shumë serioze dhe mungesa ekstrème e kushteve bazë, mund t’i rrezìkojë asaj jetën, prandaj, deri në momentin që ai të ketë siguruar një strehë më të mirë për to, Emelin duhet t’a lërë në shtëpinë e fëmijëve jetìmë, në shtèt. Kadiri i brèngosur, nuk është aspak në dijeni të një zarfi plot e përplot me para, që i është dòrëzuar Shengylit, për katër fëmijët jetìmë.

Ato para i ka sjellë Suzana, për të pastruar ndërgjegjen e saj por Shengyli nuk ia dòrëzon fëmijëve, me idenë se Kadiri do ia kthejë mbrapsht Suzanës, siç bëri me paratë e Akifit. Atë natë, një shi i rrèmbyèshëm do i zgjojë fëmijët nga gjumi sepse shiu futet brenda në kotecin që ato përdorin si shtëpi. Mëngjesin e ditës tjetër, Kadiri e merr Emelin dhe pa i thënë njeriu, e dërgon atë në shtëpinë e fëmijëve jetìmë. Kadiri e lë me lòt në sy por Emeli vrapon pas tij duke e thërritur e duke i kërkuar të mos e lërë, prandaj ai rikthehet me përqafim të madh e duke i kërkuar falje për gàbimin që bëri.

Akifi qëndron përballë Kadirit, i tùrpëruar nga gjithçka që ka ndodhur dhe i betohet se nuk po pastronte ndërgjegjen me paratë që i dha Shengylit për to, pasi edhe ai vetë ka qenë i vàrfër dhe çdo gjë e ka fituar me punën e tij, nuk ka ardhur nga ndonjë familje bòrgjeze. Për më tepër, Akifi i ofron një vend pune, por Kadiri e refuzon pa e menduar fare. Pas largimit të Kadirit, Kenani e fton në zyrë Akifin, për t’a krìtikuar për mungesën e sigurimeve të punonjësve dhe e urdhëron të marrë masa para se ai làjm të marrë dhenë.

Gjatë kohës që Kadiri ishte në kompani, motra e tij e vogël, Emeli, është sëmùrur aq shumë saqë me nxitim e kanë dërguar në spìtal, ku pasi ka marrë veten, mjèkja u ka kërkuar të jenë të kujdesshëm me kushtet e shtëpisë në atë të ftohtë dhe me ushqimet për Emelin. Kadiri ndihet kèq për mungesën e kushteve pasi e ndjen veten përgjegjës të motrave e vëllait. Ai shkon menjëherë në punë por për shkak të vonesës që në ditë të dytë, prònari e heq nga puna sepse nuk e beson që ai ka pasur motrën në spìtal. Në ato momente, Suzana ndan shumë para për to.

Ajo shkon vetë t’ia dòrëzojë por përpara i del Shengyli, të cilës Suzana ia beson paratë për fëmijët por Shengyli, duke menduar se Kadiri do ia kthejë mbrapsht siç bëri me paratë e Akifit, vendos të mos i tregojë por t’i fshèhë për fëmijët e saj. Kur fëmijët kthehen në shtëpi, ato i viziton edhe fqìnja, Sabaheti. Kjo e fundit merr Kadirin veçmas për t’i thënë me zemër në dorë se një tèmperaturë e pakontrolluar e një fëmije pa kushte, mund të shkojë deri në vdèkje ndaj nëse nuk mund të kujdeset për të, duhet t’a dërgojë në jetìmore, derisa ai të ketë para.

Kadiri as që e mendon diçka të tillë dhe zotohet se do i mbrojë të gjithë motrat e vëllanë e tij. Por, ajo natë do vërtetojë të kùndërtën sepse një shi shumë i rènduar do e mbulojë kotecin ku ato po jetojnë dhe gjatë gjithë natës, në shi, ato qëndrojnë jashtë. Mëngjesin e ditës tjetër, i ndjerë më kèq se kurrë, Kadiri vendos t’a dërgojë Emelin në jetìmore, nga frìka se mund t’i vdèsë duke qenë e sëmùrë dhe pa kushte por Emeli vrapon pas tij, qàn duke i kërkuar të mos e lërë dhe ai i rikthehet me përqafime e duke kërkuar falje për çfarë bëri.