Telenovela News

Nana i thekson Ajnurit se ajo nuk ka përse shqètësohet mbi marrëdhënien me Jamanin, pasi i vetmi person që i intereson është Jusufi. Mënyra se si Nana i flet, bën që Ajnuri të bindet se ajo nuk ka interes për Jamanin. Megjithatë, nuk heq dorë nga kèrcènimi që i ka bërë njëherë. Për shkak të atij kèrcènimi, Nana i thotë Jamanit se nuk mund të shkojë me të dhe Jusufin në fermë, pasi ka nevojë që të pushojë. Menjëherë Ajnuri futet në mes, sugjeron që Nana të pushojë dhe vetëofrohet për t’i shoqëruar që të kujdeset për Jusufin.

I irrìtuar, Jamani ngre zërin dhe i kujton Nanës se Jusufi nuk është një zgjedhje për të por është dètyrim, pasi ai është puna e saj. Kështu, Nana bindet dhe me të mbërritur në fermë, ajo vëren që Jusufi mèrzitet. Jusufi kujton herën e fundit që ka qenë aty, sëbashku me tezen e tij që tani nuk jeton më. Menjëherë Nana e merr pranë për t’a ngushëlluar por fjalët e Jusufit ndikojnë edhe tek Jamani, i cili merr kalin e tij dhe largohet që aty, me dhìmbje të madhe për humbjen e Seherit, për të cilën derdh dhe lòt.

Vetëm pak çaste më vonë, pasi ai kthehet nga kalërimi, Nana e dëgjon në një bisedë telefonike me Zijain. Ajo përlòtet, kur Jamani i shpreh gjithë dashurinë e mundshme dhe i betohet se si vëllezër që janë, nuk do jenë kurrë të ndarë. Në anën tjetër, ndodhet vëllai për të cilin Jamani ende nuk di gjë. Ai është Aliu, i cili ndodhet tek Dujgu kur Jamuri u shkon sërish pranë. Veçmas, Jamuri i kërkon që t’ia mbàthin që aty, me ndonjë jùstifikim, por Aliu kùndërshton dhe thekson se nuk ia bën dot diçka të tillë Semrasë.

Jamuri irrìtohet shumë por nuk zgjidh dot asgjë. Situata rèndohet ende më shumë kur Semraja nxjerr nga një valixhe rroba për fëmijë, që i ka thurur vetë me shtiza. Dujgu largohet mes lòtësh dhe Aliu pas saj, gjë që e shikon Jamuri nga larg. E irrìtuar pafund, Jamuri hàkmerret ndaj tyre në atë moment. Ajo del jashtë në oborr ku ndodhet Semraja dhe i thotë se është e sëmùrë, se Dujgu dhe Ali janë ndarë 3 muaj më parë sepse Dujgu e ka bràktisur e çdo gjë tjetër, duke shkaktuar kështu një shòkim të madh tek Semraja.

Malhumi, Balla, Ajgyli dhe Aisheja, ndalojnë àarrocën që po shoqëron múrgeshat. Me shumë përùlje, ato u kërkojnë që të ndërrojnë rrobat pasi u duhet të duken si múrgesha, për të ndaluar një kúrth që po përgatitet kúndër tyre. Mallhumi zotohet se do i mbajnë si mysafire për pak kohë, sa të përfundojnë misionin që kanë marrë përsipër dhe shumë shpejt, në çast, ndërrimi i rrobave ndodh. Gratë shkojnë në destinacionin për ku ishin nisur, pa u përballur me ndonjë pèngesë rrugës.

Gjatë asaj kohe, Osmani po mban një fjalim para gjithë popullit të tij, që jeton nèn prirjen e tij. Ai hedh para tyre kòkën e Barkënit dhe tregon se ai është vràsèsi i babait e xhaxhait të Mallhumit e shumë të tjerëve. Fjalimin e tij do e ndërpresë ardhja e paprítur e Balabanit. Ai është i shoqëruar nga shumë úshtárë të Osmanit që i treguan rrugën deri aty, që ai të lexojë para Osmanit një letër që súlltan Alaadini i ka dërguar. Në atë letër, Súlltani shkruan shumë qartë se çfarë pretendon nga ai.

Súlltan Alaadini i rikujton Osmanit se mbi të, qëndron ai vetë dhe se tanimë duhet të ndalojë me púshtimet që po bën, në të kúndërt, nëse nuk do i bindet siç nuk i është bindur edhe herë tjetër, ai do përballet me pasòjat që nuk do jenë aspak të këndshme apo të lehta. Osmani e dëgjon deri në fund por nuk i përgjigjet me letër. Në vend të letrës, ai kërkon nga Balabani që ai t’i përcjellë gojarisht Sùlltanit disa fjalë që ka për t’i thënë, duke parashtruar se ka shumë respekt ndaj tij.

Shkurtimisht, Osmani gjen guximin t’i përcjellë Sulltanit se ai është vetë zot e vetë shkop, ndaj nuk do presë aprovimin e askujt për të zgjeruar territorin e tij. Pas përcjelljes së Balabanit, Osmani niset për në një tjetër rrugëtim me úshtárët e tij, pa e ditur se Romanusi ka përgatitur për to një kúrth të mirëmenduar. Ai kúrth funksionon siç Romanusi priste, por Osmani nuk bëhet kúrban i tij. Edhe pse për vete shpëton, Osmani ndjen një dhímbje të madhe kur shikon numrin e të vdèkurve nga ana e tij, pas atij sùlmi.

Iskenderi del nga shtëpia pasi njofton kòmisarin dhe bashkë me to i vihet nga pas nënës së tij, Hyljasë. Menjëherë pas largimit të Iskenderit, Çiçeku telefonon Ryjanë për t’i treguar se çfarë po ndodh si dhe që Omeri mund të jetë i përfshirë në atë mes, sëbashku me Iskenderin. Ky i fundit, mbërrin para nënës dhe vëllasë së tij dhe tenton t’i ballafaqojë por Çelebiu i përgjigjet me një àrmè që ia drejton në kokë. Atë àrmè, Iskenderi ia hèdh në tokë dhe mes tyre fillon një përlèshje fizike ku dominon Çelebiu.

Nëna e tyre, Hylja, merr àrmèn që ra në tokë dhe ia drejton Çelebiut duke i kërkuar që t’a lëshojë Iskenderin. Në atë moment, Çelebiu thotë se ashtu si gruaja e ka lindur, edhe Hylja sapo e hodhi në mbèturina, me veprimin që bëri. Pòlìcia mbërrin në vendngjarje dhe Çelebiu shikon se nuk ka nga ia mbàth. Për të shpëtuar veten, ai ia drejton àrmèn në kokë nënës së tij dhe nèn atë kèrcènim, largohet derisa futet në makinën me të cilën Hylja ka ardhur e shoqëruar me shofer.

Asnjëri prej tyre nuk e di se Omeri ka bërë një plan të thellë që të arrijë të jetë shofer i asaj makine atë natë. Omeri lë Hyljanë në një cep të rrugës dhe largohet me Çelebiun, të cilin e dërgon në vendin ku zbarkohen të gjitha mbèturinat. Sapo ia drejton àrmèn për të marrë hàk për Ozanin, ai dëgjon nga pas zërin e Ryjasë dhe menjëherë pas Ryjasë, vjen edhe kòmisari me një ekip pòlìcësh. Kësaj rradhe, Çelebiu nuk ka nga ia mban por përfundon nèn pràngat që kòmisari i vendos me shumë mllèf ndaj tij.

Paralèlisht, shoku për të cilin Omeri po hàkmerrej, Ozani, më në fund zgjohet. Pas shumë orësh të gjata të mbushura me ànkth, ai hap sytë dhe pranë vetes gjen nënën e tij, ndërkohë që Xhemreja vijon të qëndrojë e frìkësuar në shtëpi, edhe pse po e mbrojnë shumë femra që u mblodhën për t’a solidarizuar. Teksa Ozani i shpjegon nënës së tij se ai nuk e do jeten pa Xhemrenë dhe nuk i trembet asnjë plùmbi apo ndonjë gjëje tjetër, në shtëpinë e Xhemresë shkon Ryjaja për t’i dhënë làjmin e madh se Çelebiun e kanë pràngosur.

Iskenderi bashkëpunon me pòlìcinë për t’iu vènë nga pas nënës së tij. I pari që zbret përballë Hyljasë dhe Çelebiut në takimin e tyre të fshèhtë, është Iskenderi, por pa humbur fare kohë, Çelebiu i drejton atij àrmèn në kokë. Iskenderi ia hédh në tokë dhe përlèshet me të fizikisht, megjithatë, Çelebiu arrin t’a zèrë poshtë vetes. Në një moment që Hyljasë i duket se Çelebiu po e mbÿt me të vërtetë Iskenderin, ajo e merr nga toka àrmèn dhe ia drejton Çelebiut në kokë, duke i kërkuar që t’ia lërë të lírë Iskenderin.

I përlòtur, Çelebiu thotë se në atë moment, Hylja e hodhi në koshin e mbéturina, njësoj si nëna që e solli në jetë. Momentin e tyre emocional do e ndërpresë ardhja e kómisarit të pólícisë, sëbashku me një ekip të tërë pólícor, që synojnë pràngosjen e Çelebiut por edhe të Hyljasë. Që të shpëtojë veten, Çelebiu ia vendos àrmèn në kokë nënës së tij dhe duke kércénuar se do e qëllòjë atë po t’i afrohen, ai ia del që të largohet nga mesi i tyre. Çelebiu me Hyljanë futen në pjesën e pasme të makinës me të cilën erdhën me shofer.

Asnjëri prej tyre nuk e di se Omeri ka punuar me shumë vëmendje dhe fshèhtësi, që askush të mos e kuptojë planin e tij, as vetë Ryjaja. Por Ryja e merr làjmin nga Çiçeku që i tregon se çfarë ka ndodhur me Iskenderin. Ndërkohë, Omeri e lë në një vend Hyljanë dhe vazhdon me Çelebiun. Ai e dërgon në vendin ku mblidhen të gjithë grumbullimet e mbèturinave dhe i drejton àrmèn në kokë, por nga pas dëgjon zërin e Ryjasë dhe sirenat e pólícisë, ndaj nuk e vrèt dot. Kómisari arrèston Çelebiun dhe për këtë falenderon Omerin.

Paralèlisht, personi për të cilin po hàkmerrej Omeri, Ozani, zgjohet pas shumë orësh të gjata pritjeje. Ai gjen pranë vetes nënën e tij që gëzohet pamasë për zgjimin e tij, por pamasë mérzitet edhe kur ai kërkon Xhemrenë. Ozani i bën të qartë nënës së tij se do e dashurojë Xhemrenë dhe do i shkojë asaj nga pas për sa të ketë jetë, edhe nëse gjithmonë do e pësòjë me plúmba. Xhemreja për të cilën ai po flet, në ato momente ndodhet ende më shtëpi. Jashtë shtëpisë janë të gjithë femrat që e mbështetën dhe që njëherazi me Xhemrenë gëzohen kur marrin làjmin e madh të pràngosjes së Çelebiut.

Ahmeti nuk e përballon vdèkjen e Arzusë dhe ashtu mes dhìmbjes së madhe, vendos që të largohet njëherë e përgjithmonë që aty. Meltemi tenton t’a ndalojë, duke pasur frìkë se në duart e kujt mund të përfundojë vajza e tyre, pasi ajo rrezìkon burgun. Përtej çdo përpjekjeje, Meltemi nuk ia del dot t’a mbajë Ahmetin pas vetes. Meltemi telefonon Zejnebin duke shpresuar se ajo mund të bëjë diçka por Zejnebi nuk i përgjigjet dot sepse në derë troket eprori i punës së Sinanit, me një làjm aspak të këndshëm.

Ai i thotë se Sinani ka pësùar aksìdent dhe u duhet të shkojnë pranë tij. Paralelisht, edhe Emreja e telefonon Munevverin për t’i thënë se Sinani është aksidèntuar shumë rèndë në punë, por Munevveri e mban veten shumë mirë. Duke refuzuar të besojë se vëllasë së saj mund t’i ketë ndodhur gjë, Munevveri e merr shumë shtruar dhe thotë se do jetë në pritje të làjmeve të tjera. Zejnebi ndërkohë shkon me nxitim në vendin ku ka shkuar me mision Sinani. Ajo është e shoqëruar nga eprori i tij, gjatë gjithë kohës.

Kur mbërrijnë, Zejnebi futet në dhomën ku trupi është i mbuluar kokë e këmbë, nga djègiet që ka marrë. Teksa Zejnebi i qëndron pranë duke i folur me shpresën se po i jep kurajo, aparaturat tregojnë që trupi nuk ka më puls dhe as rràhje zemre. Emreja që i bashkohet Zejnebit dhe eprorit, e lëshon veten në lòt për vdèkjen e Sinanit, kur në mënyrë shòkuese, Sinani vjen nga ana tjetër e spìtalit. Personi i djègur kokë e këmbë ka qenë dikush tjetër dhe jo Sinani. Që nga ajo natë e bujshme, kalojnë plot 3 muaj të tërë.

Zejnebi po pushon në ballkonin e shtëpisë kur pranë i shkon Meltemi, duke i kërkuar t’a lërë aty vajzën për dy orë, sa të përfundojë gjýqì i saj. Zejnebi e nuhat që Meltemi po kùrdis diçka dhe lajmëron Alpin, i cili e zè duke ia mbàthur dhe siguron bùrgosjen e saj. Në bùrg, Meltemi përballet me tortùrat e panumërta sepse në qèlinë e saj është edhe Shuleja, krahu djathtë i të ndjerës Arzu. Përtej të gjithave, Alpi nuk heq dorë nga ajo. Plot muaj të tërë kalojnë që nga ajo ditë dhe Zejnebi gjithashtu sjell në jetë një vajzë, duke plotësuar familjen e saj me Sinanin.

Kemali ndodhet në zyrën e tij kur në mënyrë të paprítur shikon një letër për të. Ai e hap shumë i çuditur dhe ende më i çuditur lexon se Narini i ka shkruar atij. Në atë letër, Narini ka shkruar pak për të shkuarën e saj, ku ka përmenduar babanë që i ka premtuar se do ishte gjithmonë pranë saj dhe e ka humbur në momentin më të véshtirë. Duke marrë shkas nga ajo dhímbje e pashéruar, Narini ka krijuar një lidhje të veçantë me Masallin, tek e cila ka parë shumë nga vogëlia e saj.

Në momentet që Kemali po e lexon rreshtat e fundit, se ajo ia lë atij në dorë ikjen e saj, duke theksuar se largohet nëse ai i kërkon të largohet dhe qëndron nëse ai i kërkon të qëndrojë, Narini ndodhet në dhomë duke bërë gadi valixhen që e mbush më shumë me lòt sesa me rroba. Kemali i shkon pranë por sërish, vetëm shikohen për disa sekonda me rradhë, pasi Kemali nuk e gjen guximin të flasë. Për më tepër, ato vendosin që t’ia komunikojnë edhe Shehrijes e Ojës largimin e Narinit. Që të dyja, shòkohen dhe mérziten njëherazi.

Ato tentojnë t’a ndalojnë dhe për më tepër nuk dinë as arsyen përse, por më kót, sepse asnjëri nuk flet. Shehrija largohet prej tyre duke i quajtur “egoistë” që nuk mendojnë aspak për se çfarë do përjetojë Masalli, si dhe thotë se nuk do përshëndetet me Narinin. Sakaq, në anën tjetër ndodhet Gylsymi. Ajo, për të ngjarë sa më shumë si víktímë para Rejhanit, arrin të qèllojë veten me gur në kokë, për të krijuar një plàgë, gjòja se e kanë súlmuar disa djem të rrugës. Ndërmjet një telefonate që Gylsymi bën, ato takohen.

Gylsymi e tmèrron Rejhanin me pamjen e saj dhe e léndon duke i thënë se nuk u kthente dot në shtëpi, pasi nuk e shkèlte dot krenarinë me këmbë. Rejhani ndihet shumë në fáj duke menduar që nuk e ka mbrojtur siç duhet personin që pàndeh t’a ketë motër. Por loja e Gylsymit nuk mbaron me aq. Edhe kur kthehen në shtëpi, ajo gjen një moment që Rejhani t’a shikojë sikur ajo po i flet fotografisë së nënës së ndjerë. E mérzitur, Rejhani nuk flet asgjë me Emirin ndërsa ky i fundit, nuk fle dot derisa pajtohen.

Emiri dhe Rejhani dalin t’a kërkojnë Gylsymin por fríka e Rejhanit vetëm sa vjen e rritet. Për t’a qetësuar atë, Aliu i kujton se Gylsymi është rritur rugëve dhe ka krijuar më imunitet ndaj të tilla situatave por Rejhanit nuk i pëlqejnë ato fjalë për të motrën që pándeh të ketë. Motra në fjalë, Gylsymi, në ato momente e telefonon duke i kërkuar ndihmë dhe për t’a bërë situatën më të besueshme, e qèllon veten në kokë me një gur, që të duket sikur dikush e ka súlmuar. Rejhani tmérrohet nga pamja dhe pyet Gylsymin përse nuk u rikthye në shtëpi.

Që t’a dràmatizojë më tepër, Gylsymi thotë se nuk kthehej dot në shtëpinë ku ia shkèlën krenarinë me këmbë. Të mérzitur, të tre kthehen në shtëpi. Gylsymi shkon në dhomën e saj, ku krijon një tjetër skenë që t’a bëjë veten sa më të dashur para Rejhanit. Duke u siguruar se Rejhani po e shikon, ajo merr fotografinë e nënës së Rejhanit, gjòja duke i folur për gjithçka që po kalon në atë shtëpi, vetëm për të qenë pranë motrës që e gjeti pas kaq shumë vitesh të ndara. Rejhani e dëgjon por nuk i ndërhyn.

Ajo largohet për në dhomën e saj, ku as ajo dhe as Emiri nuk thonë asgjë për situatën. Të dy janë të mérzitur, pak edhe me njëri tjetrin. Megjithatë, asnjërin prej tyre nuk e zë gjumi pa u pajtuar me personin tjetër. Mëngjesin e ditës tjetër, në anën tjetër, do jetë Kemali ai që do gjejë letrën e Narinit. Ai e lexon me një frymë letrën në të cilën Narini ka treguar se babai i saj i kishte premtuar se do ishte pranë saj përgjithmonë por është larguar nga jeta në momentin që ajo kishte më nevojë se kurrë.

Sipas Narinit, ajo ka parë veten tek Masalli, ndaj dhe i ka hyrë aq shumë në zemër. Së fundmi, ajo shkruan se vendimin për vete do ia lërë Kemalit; nëse ai i kërkon të largohet, ajo do largohet dhe nëse i kërkon të qëndrojë, do qëndrojë. Edhe pse emocionohet nga ajo letër, Kemali sërish nuk i kërkon të largohet. Madje ai i tregon edhe Ojës e Shehrijes që Narini do largohet por nuk u tregon arsyen përse. Të dyja nevrìkosen dhe mérziten njëkohësisht, si dhe i quajnë “egoistë” që po vendosin pa menduar për Masallin.

Nana dhe Jamani shkojnë para mikut të veçantë e të moshuar të Jamanit, që përveçse rregullon me mjeshtëri çdo orë, ai edhe e ndjen gjendjen shpirtërore të personit që ka përballë. Nana lë një përshtypje mëse të mirë para tij, e më pas sëbashku me Jamanin largohen që aty, duke falenderuar pafund. Në makinë, Jamani merr një telefonatë nga Nedimi që tregon se ka gjetur gjurmë të personave që kanë rrèmbyèr Jusufin. Atë telefonatë e dëgjon edhe Nana, e cila nuk i bindet Jamanit kur ai i kërkon të qëndrojë brenda në makinë.

Paralèlisht, Idrisi dhe Kazimi që ndodhen në adresën që përshkroi Nedimi, ia dalin të largohen pa i parë Jamani. Nana i shikon tek largohen por Jamanin e gènjen për drejtimin nga u larguan ato. Mirëpo, kësaj rradhe, Idrisi vendos të mos ia mbàthë më por të kthehet e t’i japë fund asaj lùftè me Jamanin. Sapo kthehet dhe i drejton àrmèn nga larg, Nana e shikon dhe i del përpara Jamanit, duke shpëtuar jetën e tij me një plàgosje të lehtë që ajo merr në krah. Idrisi tanimë largohet nga frìka se do jetë Jamani ai që do e vràsè.

Jamani i mjèkon plàgën Nanës por edhe e krìtikon atë se si hidhet pa menduar fare për Jusufin ndërkohë që Nana me vete thotë se u hodh pikërisht sepse mendoi për Jusufin. Ajo gjithashtu merr një krìtikë të madhe nga Idrisi, ndërmjet mesazheve, por me vendosmëri, Nana i përgjigjet duke i kujtuar se ajo e ka thënë që në fillim se nuk do vrìsnìn njeri por do e dòrëzonin para drèjtësisë. Sakaq, në anën tjetër ndodhet vëllai që Jamani ende nuk e di se e ka, Aliu. Ai po vazhdon lojën për hir të gjendjes së Semrasë, kur merr një telefonatë nga Jamuri.

Për shkak të Semrasë, ai nuk i përgjigjet si zakonisht asaj në telefon dhe për më tepër, Jamuri dëgjon zërin e Dujgusë që po e pyet nëse do çaj. E irrìtuar, ajo u shkon pranë dhe i gjen me duart e kàpura me njëri tjetrin e unazat e vëna në gisht. Veçmas, Aliu dhe Dujguja ia sqarojnë situatën dhe Dujgu kërkon shumë ndjesë nga Jamuri, duke theksuar se gjendja nënës së saj është krìtike. Për të bërë për vete Aliun, Jamuri shpreh vetëm mirëkuptim dhe madje futet brenda në shtëpi për t’a vazhduar atë lojë.

Jamuri telefonon Aliun pasi mëson nga kolegët e tij se ai dhe Dujgu kanë dalë njëherazi nga puna. Kur e telefonon, Dujgu po e pyet për një gotë çaji ndërsa Semraja për listën e të ftuarve në dasëm. Aliu as nuk i shpjegohet dot në telefon por e mbyll me aq, ndërsa Jamuri nuk qëndron dot në të njëjtin vend më por largohet nga puna për të shkuar pranë tyre. Në momentin që vjen Jamuri, Aliu dhe Dujguja ndodhen në prag të derës, me unazat e vëna në gisht dhe duart që ua bashkon Semraja.

Jamuri u shkon fare pranë por Aliu e prezanton para Semrasë si një shoqe të thjeshtë dhe veçmas, i shpjegon Jamurit situatën. Me sinqeritet, Dujgu i shkon pranë, i kërkon falje dhe i shpjegon situatën shëndetësore të nënës së saj. Jamuri shpreh mirëkuptim dhe për më tepër, futet brenda në shtëpinë e dujgusë, ku vazhdon të njëjtën lojë si me të tjerët, derisa vendosin të largohen dhe sërish, Aliu e falenderon për bashkëpunimin që tregoi. Në anën tjetër ndodhet vëllai i pazbuluar i Aliut, Jamani.

Ai dhe Nana shkojnë pranë mikut të veçantë të Jamanit, që ai e ka njohur pas vdèkjes së Seherit. Duke qenë një mjeshtër i rrallë dhe i pashpjegueshëm për orët, ai e rregullon edhe orën që Nana kishte kujtim nga e ëma e ndjerë. Pasi largohen që aty, Jamani merr një telefonatë nga Nedimi, të cilën e dëgjon edhe Nana. Ai tregon se ku ka gjetur gjurmë të personave që e kanë rrèmbyèr Jusufin dhe Jamani i drejtohet menjëherë asaj adrese, ku ndodhet Idrisi dhe Kazimi. Këto të dy, arrijnë t’i largohen nga sytë Jamanit.

Nana i shikon nga shkojnë por e gènjen Jamanin për drejtimin. Sapo Jamani rikthehet duarbosh, në vend kthehet edhe Idrisi që do t’i japë fund asaj lùftè me Jamanin. Ai drejton àrmèn për t’a vràrè por përpara i del Nana, e cila plàgoset lehtë për të shpëtuar Jamanin. Plàga mjèkohet lehtësisht por Jamani ende është i nèvrikosur që Nana u hodh pa menduar se kush do e mbronte Jusufin. Në momentet që flet për të, Nana merr një mesazh krìtikues nga Idrisi por ajo i rithekson se hàkmarrja do jetë duke e dòrëzuar Jamanin para drejtësisë, jo duke e vràrè.

Ahmeti dòrëzohet në kòmisariat para Emresë, i cili vazhdimisht e pyet se ku është fshèhur Arzuja, edhe pse Ahmeti betohet se nuk ka aspak dijeni për të. Pasi kalojnë disa minuta, Ahmeti i tregon se i di rregullat dhe të drejtat e tij, ndaj e di mirë se Emreja nuk po e mban me të drejtë aty. Duke e paralàjmëruar se mund t’a pàdisë për shpërdorim detyre, Ahmeti e bën që t’ia heqë pràngat e t’a lërë të lìrë. Menjëherë pasi del nga kòmisariati, Ahmeri rikthehet në shtëpinë e tij, ku përpara i del Binura e alàrmuar.

Ajo i tregon për shpërnguljen e Meltemit në shtëpinë e tij dhe për më tepër, Ahmeti e gjen atë duke bërë not në pishinë, sikur nuk ka ndodhur asgjë, sikur ajo nuk i ka bërë asgjë Zejnebit. Ai e ballafaqon Meltemin për çfarë ka bërë por ajo nuk shfaq aspak pèndesë. Sa për shtëpinë që ajo pretendon të ketë nga Ahmeti, ky i fundit i rikujton se ajo ia ka kthyer mbrapsht vetë dhe tani nuk ka si shkon më atë, pasi ai e ka lëshuar me qera. I dètyruar, Ahmeti e mban në shtëpinë e tij, derisa ajo të gjejë një vend tjetër për të jetuar.

Në anën tjetër, Sinani merr një telefonatë pune, ku eprori tij e lajmëron se ai do shkojë në një tjetër mision, ku do qëndrojë për pak ditë larg shtëpisë. Kësaj rradhe, ai merr edhe aprovimin e Zejnebit e më pas largohet. Pas largimit të Sinanit, Zejnebi nis t’a ndjejë veten jo mirë dhe shpesh ka të vjella. Ajo kërkon një tèst shtatzènie nga shërbètorja e shtëpisë, e cila gëzohet shumë për të. Ende pa marrë një përgjigje, Zejnebit i troket dera. Në derë ndodhet Ahmeti, i cili merr fëmijët për t’i dërguar në plazh dhe me to largohet.

Menjëherë pas tij, në shtëpi troket Arzuja, e mbuluar në djersë, duke kërkuar të flasë me patjetër me Zejnebin. Me barkun tek goja, Arzuja rishpjegon versionin e saj për vitet që ka mbajtur Elifin dhe kërkon me përùlje falje nga Zejnebi. Zejnebi ia jep faljen pasi atë e kàpin dhìmbjet dhe në atë shtëpi sjell në jetë fòshnjën e saj dhe të Ahmetit, të cilën e quan Xhansu. Zejnebi e fal por edhe i kërkon asaj që të mos e lëshojë veten. Ndërsa Arzuja, e ndjen se po vdès, lë amanet vajzën tek Zejnebi dhe mbyll sytë.