Alpi lë pa fjalë Meltemin kur i tregon asaj se ajo prònë është vënë në emrin e tij, pasi nuk do tregohej asnjëherë aq budalla sa t’a linte atë të merrte paratë e familjes së tij. Meltemi shòkohet e tëra ndërsa Alpi vijon të shpjegojë se si ai priste një dashuri të pafàjshme nga ajo, gjë që nuk e mori asnjëherë. Së fundmi, ai sqaron se nëse do të punojë, do punojë si punonjësja e Zejnebit, në emrin e të cilës është marrë líçensa e punës. Zejnebi për të cilën Alpi po flet, në ato momente ndodhet përballë Mehmetit.
Ajo ndihet si mos më kèq për të, që nuk ka ku të shkojë dhe tani është i papunë, ndaj dhe vendos t’i japë pak para prej kursimeve të saj, që ai të mund të mbíjetojë. Çaste më vonë, ajo shkon në shkollën që pándeh të jetë e Meltemit por atë nuk e gjen gjëkundi. Zejnebi dëgjon vetëm të qàrën e fóshnjës, Zahrës, të cilën e gjen të vetme brenda zyrës së Meltemit. Ajo e merr në krahë, e qetëson, e ndërron dhe e ushqen e më pas shkon pranë Meltemit që është zhytùr në lòt, në një cep.
Zejnebi përpiqet t’a qetësojë edhe atë, ndërsa Meltemi nis t’a duartrokasë irónikisht, tek e akùzon se e gjithë ajo fársë e Alpit ka qenë kúrth i Zejnebit, për t’u hákmarrë për trádhtinë e ndodhur vite më parë mes Ahmetit dhe Meltemit. Pa i dhënë Zejnebit mundësinë që të përgjigjet, Meltemi largohet fare që aty, duke hequr dorë edhe nga vajza e saj, Zahra. Zejnebi tmèrrohet e tëra dhe me emèrgjencë telefonon Ahmetin për t’i kërkuar të shkojë pranë së bijës dhe të marrë përgjegjësitë e saj.
Sakaq, Selena arrin të vërtetojë pafàjësinë e saj për vjèdhjen e artèfakteve historike dhe kështu fiton lírinë. Ajo gjithashtu akùzon Zejnebin se gjòja ia ka ngritur ajo kúrthin, por askush nuk e merr për bazë atë akùzë. Sapo merr të largohet për të marrë Suden, që të niset për Ameríkë, asaj i del përpara Fulja. Kjo e fundit, i del asaj përpara dhe hapurazi e kércénon se nëse nuk do largohet e vetme për në Amerìkë, ajo do gjejë një formë të fríkshme për t’u hákmarrë ndaj saj për ndarjen nga Sudeja.
