Fàjësimet e Nebahatit kùndrejt Asijes, se është ajo që e ka vjèdhur vàrësen që mungon në kutinë e Melisës, do bëjnë që asaj t’i vihet kùndër edhe djali i saj Doruku, dhe madje me shumë ashpèrsi. Asija e lènduar, shkon të marrë çantën për t’a hapur e për të vërtetuar se nuk ka marrë gjë. Doruku tenton t’a ndalojë duke theksuar se diçka e tillë nuk është e nevojshme por Asija sërish e bën dhe i vërteton që nuk ka marrë asgjë. Ajo largohet zemërthýer ndërsa Doruku vrapon pas saj që t’i kërkojë falje, në emër të nënës së tij.
Koha kalon dhe në mbrëmje, Kadiri sjell Melisën në shtëpi. Ai e lumturon duke i dhuruar një puthje në faqe por gjithë buzëqeshja e Melisës humbet kur futet brenda në shtëpi dhe mëson çfarë ka ndodhur me Asijen. Ajo rrëfen të vërtetën, se vàrësen e ka shitur dhe shkurtimisht thotë vetëm se Kadiri me Omerin kanë pasur nevojë për ato para. Nebahati dhe Akifi humbasin torùan nga ai gjest i vajzës së tyre por Akifi ende më shumë zemëròhet, duke menduar që Kadiri po e shfrytëzon Melisën.
Nata kalon me aq për të gjithë, në një kohë që përveç Ogulxhanit, askush nga ana Kadirit nuk e di të vërtetën e vàrëses. Ato zgjohen në mëngjesin e datës nëntë Maj, ku në vendin e tyre festohet dita e nënës. Ajo ditë e shënuar e kalendarit do sjellë lot tek secili prej tyre dhe që në mëngjes, shkojnë të vizitojnë vàrrin e nënës, por edhe të babait. Para vàrreve të prindërve, secili prej tyre qàn me dènesë dhe pasi e mbledhin veten, shkojnë në shkollë, ku atë ditë nuk do ketë mësim por aktivitet.
Nënat e nxënësve kanë hapur tendat e tyre për të bërë shitje të gjërave që kanë zgjedhur vetë të shesin. Teksa ato mundohen të mbledhin para që do shkojnë për bamirësi, Akifi shkon pranë Kadirit në banak, për t’a urdhëruar që të qëndrojë larg Melisës, si dhe për t’a akùzuar se po e shfrýtëzon. Kadiri shòkohet, tregon që nuk është fare në dijeni të diçkaje të tillë por për të mos i mbetur në bòrxh, ofrohet të mos marrë rrogë katër muajt e ardhshëm, gjë që Akifi e pranon pa hezituar aspak.
