Month: January 2023

Jamuri nuk ndjen aspak dhèmbshuri për Dujgunë që nuk bën dot fëmijë por shqètësohet se mos Aliu e mëson, pasi është e bindur që Aliu do ribashkohej me të po të mësonte se ajo është arsyeja që e ka bràktisur. Prandaj, Jamuri i vë qëllim vetes që t’a afrojë Aliun shumë më tepër nga vetja, vetëm që t’a largojë nga Dujguja. Për këtë, sapo shkon në zyrë, ajo i propozon që të largohen pak nga lodhja e punës dhe të bëjnë piknik sëbashku, por Aliu refuzon, derisa në zyrë futet Dujgu.

Ardhja e Dujgusë i kujton Aliut fjalët e saj, se si duhet t’i qëndrojë larg Jamurit nëse nuk ndjen dashuri për të, prandaj, me atë mllèf për Dujgunë, i thotë ‘po’ Jamurit. Por, pikniku tyre do marrë fund shumë shpejt dhe pikërisht për shkak të Dujgusë, pasi në radiot e punës, shefi i pòlìcisë lajmëron se është arràtisur nga bùrgu màfìozi që pràngosi Dujgu dhe kanë mësuar nga shokët e qelìsë së tij, se ai po del vetëm për t’u hàkmarrë. I frìkësuar për Dujgunë, Aliu e lë Jamurin dhe nxiton t’a gjejë atë se ku ndodhet.

Aliu mbërrin pranë Dujgusë, në momentin më të duhur, kur ajo po sùlmohej nga àrmìqtë e saj dhe e shpëton prej tyre. Sakaq, në anën tjetër ndodhet Jamani. Me nxitim, ai merr Nanën dhe Jusufin në makinën e tij, për t’i dërguar në spìtal. Teksa e dòrëzon Nanën në duart e mjèkëve, Jamani e dëgjon atë tek flet përçàrt, duke thërritur vëllanë e saj dhe ato fjalë i mbesin në mendje. Nga vetë Jusufi, Jamani mëson gjithë ecurinë e ngjarjeve që nga momenti që të voglin e rrèmbyèn dhe tmèrrohet i tëri por është falenderues që Jusufi shpëtoi.

Jamani telefonon Xhengerin, i tregon ku ndodhen dhe i kërkon t’a marrë Jusufin nga spìtali, pasi vetë do i qëndrojë mbi kokë Nanës. Xhengeri u tregon edhe të tjerëve fjalët e Jamanit dhe i vetmi person që nevrìkoset, është motra e tij Ajnuri, e cila bëhet shumë xhelòze për kujdesin e Jamanit ndaj Nanës. Edhe pse pa prova, ajo e mban Nanën si fàjtoren e rrèmbìmit të Jusufit por vëllai i saj i kërkon të mos i thotë të tilla fjalë para Jamanit. Ky i fundit, ndërkohë pret zgjimin e Nanës për t’a marrë në pyetje por ajo thotë vetëm se nuk do e lèndonte kurrë Jusufin.

Jamani merr Jusufin dhe Nanën në makinën e tij dhe me nxitim i drejtohet spìtalit. Pasi e dòrëzon tek mjèkët e posaçëm, ai bisedon me Jusufin, i cili tregon një nga një se çfarë ka ndodhur që nga momenti që atë e rrèmbyèn. Jamani e dëgjon me vëmendje por mendjen e tij më së shumti e zë momenti kur Nana përçàrt thërret vëllanë e saj. Pasi përfundon bisedën me Jusufin, Jamani telefonon Xhengerin për t’i kërkuar që t’a marrë Jusufin prej aty. E gjithë familja gëzohet shumë për Jusufin por Ajnuri shtrèmbëron fytyrën.

Ajo nuk e pranon dot që Jamani të qëndrojë në spìtal për t’u kujdesur për Nanën, të cilën Ajnuri e akùzon si fàjtoren e atij rrèmbìmi. Xhengeri dhe të tjerët i kërkojnë të heshtë, por më kòt. Sakaq, gjatë asaj kohe, Nedimi shkon pranë Jamanit dhe teksa bisedojnë mbi situatën që kaluan, të dy bien dakord se pa Nanën, ai shpëtim nuk do ishte i mundur. Vetëm pak çaste më vonë, Nana zgjohet. Ajo gjen në dhomën e saj Jamanin, gjë që e çudit së tepërmi, ndërsa ai e pret me shumë pyetje.

E lodhur, Nana nuk i përgjigjet pyetjeve të tij por i thotë me gojën plot se ajo nuk bën asgjë që i bën dèm Jusufit. Në anën tjetër ndodhet Jamuri, e dashura e re e Aliut, që tanimë ka mësuar arsyen e vërtetë të bràktisjes së Dujgusë. Në një bisede të sinqertë me shoqen e saj, Jamuri thekson se Aliu do ribashkohej menjëherë me Dujgunë po të ishte në dijeni të së vërtetës, ndaj i duhet të bëjë çdo lloj gjëje, për t’a afruar Aliun ende më shumë pas vetes. Që atë ditë, ajo vendos t’a ftojë në një piknik.

Aliu fillimisht refuzon por kur futet në zyrë Dujgu, Aliu e pranon vetëm për inàt të saj. Gjatë piknikut, kòmisariati lajmëron të gjitha pàtrullat se ia ka mbàthur nga bùrgu një màfìoz që është arrèstuar së fundmi dhe nga shokët e qèlisë, kanë mësuar se ai ka dalë vetëm për t’u hàkmarrë ndaj personave që e futen brenda. Aliu kujton që personi që mundësoi arrèstimin e tij është Dujgu, prandaj nxiton për tek ajo, duke e lënë Jamurin të vetme dhe duke mbërritur pranë Dujgusë në momentin që atë po e sùlmonin.

Zejnebi përpiqet të bisedojë me Sinanin, së paku për t’i kërkuar falje që dyshòi tek ai dhe nuk e besoi se po merrej me Nilajin për punën por Sinani i jep të drejtë Zejnebit dhe paralàjmërimeve të saj, duke thënë se nuk duhej të ishte marrë kurrë me një vajzë për hir të punës. Sinani futet në shtratin e tij të deprèsionit, duke refuzuar të ngrihet për çfarëdo lloj situate. Çaste më vonë, Zejnebi zbret në sallon ku do gjejë djalin e saj, i cili do ndajë me të unazën që ka gjetur në shtëpinë e të atit dhe shpreh fríkën se mos ai do martohet me Arzunë.

Zejnebi nuk e beson diçka të tillë, duke thënë se Ahmeti nuk do rrezìkonte duke u martuar me një të arràtisur, por Ahmeti, në kohën që ato flasin, po i propozon për martesë Arzusë, në formë surprize. Ajo emocionohet shumë dhe me lòt në sy, pranon të martohet me të, deri mëngjesin e të nesërmes, kur zgjohet me mendime të tjera. Ajo e heq unazën nga gishti dhe thotë se nuk i beson dot Ahmetit, se ka fríkë se mos ai e denòncon sërish në pòlìci por Ahmeti e bind për të kúndërtën, se diçka e tillë nuk do ndodhë kurrë.

Megjithatë, Arzuja sërish shpreh fríkë. Një parandjenjë e kèqe e bën atë të mendojë se lindja nuk do i shkojë mbarë, për të, ndaj me lòt në sy, i kërkon Ahmetit që unazën që mban në gisht, t’ia përcjellë fëmijës së tyre, si trashëgimi. Atë mëngjes, e mérzitur do jetë edhe Denizi, vajza e Kadirit, që zhgènjehet shumë nga babai i saj kur ai e pranon se ka ftuar një tjetër grua në pastiçeri, duke ngrënë vetëm për vetëm me të. Ajo insiston se ai duhet të kërkojë falje nga Munevveri dhe t’a rikthejë në shtëpi, por Kadiri refuzon.

Për t’i ribashkuar ato të dy, Denizi përgjèrohet edhe para Munevverit por ajo i kërkon të qëndrojë larg asaj teme, si dhe i premton se mes atyre të dyjave, nuk do ndryshojë asgjë, sido shkoftë rrjedha e asaj martese. Denizi nuk e di se atë mëngjes, Emreja ka parë fotografinë e Fuljës me Osmanin në një studio fotografie dhe ka invèstiguar menjëherë Osmanin, për të cilin ka zbuluar se ai është një máshtrues, i cili màshtron vajzat sa për t’i çuar deri në ceremoninë e dasmës dhe aty, merr të gjitha bizhuteritë e floririt dhe ia mbàth.

Zejnebi kërkon falje nga Sinani që nuk i besoi se takimet e tij me Nilajin ishin për shkak të punës, ndërsa Sinani kërkon falje që nuk e dëgjoi ashtu siç duhej t’a kishte dëgjuar e të mos e màshtronte vajzën e gjòrë për hir të punës. Gjatë kohës që ato bisedojnë me njëri tjetrin, ish bashkëshorti Zejnebit, Ahmeti, shkon pranë Arzusë, me një tavolinë që e përgatit në formë surprize, për të dalë në surprizën e vërtetë, në propozimin për martesë. E përlòtur nga ajo surprizë, Arzu zgjat dorën për të pranuar unazën në gisht.

Paralélisht, Xhani po i tregon Zejnebit për atë unazë, që e ka parë në shtëpinë e babait të tij, një ditë më parë. Zejnebi nuk e beson se Ahmeti mund t’i propozojë për martesë një personi që është në kërkim nga pólícia, ndërsa Xhani shpreh fríkën e tij se mos babai tij do përfshihet sërish në çështje krímínale aq sa të rrezìkojë búrgosjen. Por, të nesërmen në mëngjes, Arzu do ia kthejë unazën Ahmetit. Ajo ka fríkë se mos ai po e planifikon gjithçka vetëm për t’a dòrëzuar në pòlìci, ndaj heq dorë nga martesa.

Ahmeti shpreh shumë vendosmëri dhe e bind se po gàbohet në paragjykìmin ndaj tij. Ai i jep fjalën se do jenë shumë të lumtur, ndërsa Arzuja është e fríkësuar edhe për jetën e saj gjatë lindjes së fëmijës, pasi ndjen se diçka do shkojë kèq, ndaj i lë amanet që atë unazë t’a përcjellë si trashëgimi tek fëmija tyre. I përlòtur, Ahmeti i jep fjalën. Sakaq, atë mëngjes do përlòtet edhe Denizi e cila shikon qetësinë me të cilën babai i saj e pranon që ka ftuar një tjetër grua për të dalë në pastiçerinë e lagjes dhe për atë situatë, Kadiri ia lë fàjin Munevverit.

Denizi që shprehet se Munevveri është bërë si një nënë e dytë për të, i shkon pranë edhe Munevverit për t’iu përgjèruar që të mos ndahet nga babai i saj por Munevveri i premton se sido që të shkojnë punët, ato të dyja do kenë të njëjtën marrëdhënie. Denizi nuk e di se atë mëngjes, Emreja ka zbuluar se çfarë po bën Fulja me Osmanin dhe e ka invéstiguar këtë të fundit, duke mësuar se ai fejohet në qytete të ndryshme, e çon máshtrimin deri në dasëm, sa për të vjèdhur bizhuteritë e argjendta që të gjithë u bëjnë dhuratë, sipas traditave.

Xhemreja e tmèrruar, shikon shenjën në dhomën e saj, treguesin e qartë se Çelebiu ka arritur të futet deri aty brenda. Ajo nuk i tregon asgjë Ryjasë, për të mos e tmérruar edhe atë, por telefonon kómísarin e pòlìcisë, i cili është i njohur me çështjen e tyre, dhe ai i premton se do marrë masa mbrojtëse për jetën e saj. Brenda fare pak çastesh, në derën e tyre do trokasë Çiçeku. Ajo tregon mes lòtësh se Tomrisi e ka débuar nga shtëpia dhe po mes lòtësh, telefonon edhe Atlasi Iskenderin për t’i treguar për atë dèbim.

Iskenderi i drejtohet menjëherë shtëpisë së Ryjasë dhe gjatë rrugës e telefonon Çiçekun, por ajo nuk i përgjigjet dot, për shkak të Ryjasë. Emri i tij në ekranin e telefonit të Çiçekut, do sjellë dèbat mes tyre, derisa Ryja arrin të thotë se në shtëpinë e saj nuk kanë vend njerëzit që i besojnë Iskenderit. Pas atyre fjalëve, Çiçeku largohet, edhe pse Xhemreja i sugjeron të mos i marrë seriozisht ato fjalë që burojnë nga dhímbja e humbjes së Kenanit. Megjithatë, Çiçeku largohet, vetëm pak çaste para se Iskenderi të mbërrijë aty.

Xhemreja i tregon nga është drejtuar Çiçeku dhe Iskenderi i shkon nga pas, duke mbërritur në momentin më të duhur kur duhet t’a shpëtojë atë nga disa rrùgaçë të panjohur që tentojnë t’ia màrrin asaj çantën. Iskenderi e merr në makinën e tij për t’a qetësuar dhe e fton edhe në shtëpinë e tij, duke iu betuar se sa të ketë jetë, ai nuk do e lërë kurrë më atë të vetme. E emocionuar, Çiçeku pranon të strehohet tek Iskenderi. Paralèlisht, po ndodh një tjetër premtim. Kësaj rradhe është Ozani, që premton para nënës së tij se nuk do heqë kurrë dorë nga Xhemreja.

Sado që ajo ulèret nga fríka kur ai e pranon për herë të parë se ka rënë në dashuri me Xhemrenë, sërish, ai nuk heq dorë nga ndjenja tij. Ajo natë mbyllet me aq ndërsa mëngjesin e të nesërmes, duket se Omeri ka hequr dorë nga Ryjaja por Xhemreja e nxít t’i shkojë nga pas nëse ndjen t’i thotë diçka dhe për herë të parë, Omeri i kërkon të mos largohet. Ármíku i përbashkët i të gjithëve, Çelebiu, atë mëngjes do marrë gòditje shumë të rèndë. Planet e tij nuk shkojnë siç kishte menduar dhe gjýqtari i jep dënìmin prej 20 vitesh bùrg.

Xhemreja nuk i tregon asgjë Ryjasë për atë që gjen në dhomën e saj, që është shenjë e qartë që Çelebiu ka futur njerëz deri në dhomën e saj. Në vend që t’i tregojë Ryjasë, ajo telefonon pólícinë dhe i tregon se çfarë ka gjetur. Paralèlisht, Atlasi po telefonon Iskenderin. Mes lótësh, ai i tregon se gjyshja tij e ka përzènë Çiçekun nga shtëpia. Në ato momente, Çiçeku gjen guximin të trokasë në shtëpinë e Ryjasë, për të kërkuar strehim tek ajo dhe Xhemreja. Kjo e fundit, e fton brenda pa hezitim dhe Ryja gjithashtu kujdeset për të.

Ajo vazhdon të kujdeset deri në momentin që Çiçekun e telefonon Iskenderi. Çiçeku ia mbyll telefonatën por ai insiston disa herë, derisa Ryja e pyet se çfarë ka mes tyre. Pyetja e Ryjasë sjell një dèbat të madh mes tyre, derisa Çiçeku vendos të largohet edhe që aty, pasi Ryja thotë se nuk kanë vend pranë saj njerëzit që e besojnë Iskenderin. Me t’u larguar Çiçeku, Iskenderi mbërrin para shtëpisë së tyre dhe Xhemreja i tregon se nga u largua ajo. Iskenderi i shkon pranë Çiçekut në momentin më të duhur, kur disa rrùgaçë po e ngàcmojnë.

Ato tentojnë t’ia vjèdhin çantën por Iskenderi ndërhyn mjaftueshëm për t’i larguar ato. Iskenderi e bind Çiçekun që të shkojë në shtëpinë e tij të mysafirëve dhe i betohet se nga ai moment, ajo nuk do jetë më kurrë vetëm, së paku derisa ai të vdèsë. Një tjetër dashuri, do zèrë vend atë natë. Për herë të parë, Ozani i rrëfen nënës së tij ajo që i fríkësohet aq shumë, dashurinë e tij për Xhemrenë. Pavàrësisht kúndërshtimeve të saj, Ozani betohet se asgjë nuk do e bëjë që të heqë dorë nga ajo dashuri që i jep jetë.

Ditën e nesërme, dashuria mes Ryjasë dhe Omerit do marrë një kthesë mëse të pákëndshme, pasi Omeri e shikon Ryjanë duke u larguar për në Izmir dhe nuk reagon. Xhemreja e shikon dhe i sugjeron t’i shkojë nga pas nëse ende ka diçka për t’i thënë dhe Omeri e merr atë këshillë, i víhet nga pas me një taksi dhe e ndalon, për t’i kërkuar të mos largohet. Sakaq, po atë mëngjes do mbahet gjÿqì për Çelebiun dhe Adnanin. Përpjekjet e Çelebiut shkojnë bosh, pasi gjÿqtari jep për të dënìmin me 20 vite bùrgosje.

Rejhani i shkon pranë Gylsymit pasi ajo del nga dushi dhe teksa e ndihmon t’i krehë flokët, edhe i këndon ninullën që nëna u këndonte kur ishin ende shumë të vogla. Pas asaj ninulle që i qetëson shumë të dyja, Gylsymi nis të tregojë se çfarë kujton nga fëmijëria saj dhe çdo kujtim përputhet me të vërtetat që Rejhani si më e rritur, i di të sakta. Në anën tjetër, shoqja e saj Narini nuk po kalon një natë aspak të qetë. Mendja i rri tek Kemali, i cili tanimë nuk pranon as të flejë në të njëjtën dhomë me të.

Kemalin e zë gjumi pranë së bijës në dhomën e saj por Narini nuk qëndron dot dhe i shkon nga pas, duke iu përgjèruar që të flasin. Asnjë nga fjalët që Narini thotë, nuk ndikon aq sa Kemali të bindet e të pranojë të flasë. Por, mëngjesi i të nesërmes do vijë me një këmbëngulje më të madhe të Narinit që shfrytëzon ardhjen e tij në dhomë për të ndërruar rrobat. Ajo i betohet me lòt në sy, se nuk e mendonte të nevojshme t’i tregonte gjë atij për të shkuarën e saj pasi fillimisht, pakti ishte që do ishin të martuar vetëm për një javë.

Narini thekson se kur situata nga gjýqì u zgjat, ajo filloi të dýshonte nëse është e nevojshme t’ia tregojë apo jo të shkuarën. Kemali ia ndërpret fjalën dhe me ulèrimë thotë se asnjë justifikim nuk pranohet dot, pasi me qëndrimin e saj në shtëpinë e tyre, Masalli vogël rrezìkohej çdo ditë nga màfìa. Masalli në ato momente, futet në dhomën e tyre, për shkak të ulèrimave që dëgjon dhe nis të qàjë nga frìka. Kemali nuk e qetëson dot por Narini ia del dhe më pas i lë të vetëm me njëri tjetrin.

Paralèlisht, atë mëngjes, Xhavidana tenton t’a marrë para Emirit zarfin me përgjigjen e anàlizave por Emiri nuk e lejon dhe para të gjithëve lexon që Gylsymi është motra biològjike e Rejhanit. Teksa të gjithë gëzohen, Gylsymi trìshtohet dhe largohet nga shtëpia duke lënë një letër ku i falenderon por shkruan se ato nuk do mund të jenë kurrë një familje, përderisa njëherë u frìkësuar nga ajo se mos është zhvàtëse parash. Mes lòtësh, Rejhani lexon letrën dhe vrapon pas saj, duke e bindur që të kthehet, vetëm kur i tregon fotografinë e nënës së tyre të ndjerë.

Kemali vijon të jetë aq i zhgènjyer nga Narini, saqë nuk pranon të qëndrojë as në të njëjtën dhomë me të. Atë e zë gjumi pranë Masallit por Narini nuk fle dot pa u sqaruar me të, ndaj e zgjon dhe i kërkon t’a dëgjojë, por më kòt, Kemali nuk pranon. Vetëm të nesërmen në mëngjes, ai nuk ka nga ia mban, pasi Narini e zë në dhomën e tyre kur ai futet për të ndërruar kostumin. E përlòtur nga e gjithë situata, Narini i betohet se nuk e ka menduar të nevojshme t’ia tregonte, duke menduar se martesa tyre do zgjaste vetëm një javë.

Ajo tregon se situata i doli nga duart kur gjýqì për Masallin u zgjat dhe ajo nuk dinte më se si të vepronte. Kemali ia ndëpret fjalën, duke i thënë se ajo që ka fshèhur, nuk ka as jùstifikim dhe as të falur, pasi nga ajo màfìe mund t’u kishte rrezìkuar jetën të gjithëve, veçanërisht vajzës së tij të vogël, Masallit. Kjo e fundit, zgjohet nga ulèrimat e të atit dhe nxiton për në dhomën e tij, duke qàrë, e frìkësuar. Kemali kërkon menjëherë falje nga ajo dhe përpiqet t’a qetësojë, por vetëm Narini ia del.

Në anën tjetër, ndodhet familja e vëllasë së Kemalit, ajo e Hikmetit. Mes tyre, Xhavidana tenton të marrë nga Seferi zarfin me përgjigjen e anàlizave për Gylsymin por ai thekson se Emiri ka dhënë urdhër të prèrë që zarfi të mbërrijë vetëm në dorën e tij, dhe ashtu ndodh. Emiri i pari e më pas gjithë të tjerët, mësojnë se Gylsymi është motra biològjike e Rejhanit por ato anàliza, do e lèndojnë së tepërmi Gylsymin. Në një letër, Gylsymi i falenderon të gjithë për çfarë bënë për të por shpjegon edhe përse po largohet.

Ajo shkruan se nuk do mundet dot t’i konsiderojë familje disa njerëz që menduan se ajo është zhvàtëse parash dhe u desh një anàlizë për t’a konsideruar atë me të vërtetë familje, ndaj po largohet. Emiri dhe Rejhani nxitojnë pas saj dhe e zènë atë ende në lagjen e tyre. Rejhani, me lòt në sy, i betohet se nuk ka dashur gjë më shumë në jetë sesa t’a gjejë atë dhe tani që e ka gjetur, nuk e lë dot të shkojë, pasi është amanet i nënës së tyre të ndjerë. Gylsymi sërish tenton të largohet por Rejhani e ndalon duke nxjerrë nga çanta fotografinë e nënës së tyre.

Jamuri kèqkupton një bisedë mes Vollkanit dhe Dujgusë, duke u frìkësuar se mos Dujgu po përdor Vollkanin për t’i dhënë Aliut një letër dashurie. Brenda pak çastesh, Jamuri gjen mundësinë të flasë me Dujgunë dhe t’i tregojë një histori të gjatë, që në konkluzion e bën të thotë se ajo nuk e mendon më jetën nëse Aliu ndonjëherë e bràktis. E ndjerë në fàj nga e gjithë situata, Dujgu gjen guximin që t’i kërkojë Aliut që të mos e bràktisë Jamurin, edhe pse ai nuk e do, pasi ajo e do shumë. Guximi i Dujgusë, do ndèzë një uràgan tek Aliu që do i përgjigjet ashpèr.

Paralèlisht, Jamuri merr në duar letrën që mendon se është letër dashurie dhe zbulon se është ràport mjèkësor i Dujgusë, ku shkruhet qartazi se ajo nuk bën dot fëmijë. Në anën tjetër, Nana dhe Jamani vazhdojë kërkimet për Jusufin, por në anë të ndryshme. Jamani fillimisht gjen dèpon ku Jusufi po mbahej pèng dhe ku Idrisi qëndron ende i lìdhur me Kazimin dhe një tjetër bashkëpunëtor, por ato e lìrojnë veten dhe fshìhen para se Jamani të vijë.  Sakaq, gruaja që ka gjetur Jusufin në pyll, është një tràfìkuese fëmijësh.

Ajo punon për një grup të organizuar për tràfìkimin e fëmijëve dhe shumë shpejt, në shtëpi u shkon një djalosh, që është bashkëpunëtor i saj. Ai e përgëzon për “gjetjen”, që është Jusufi dhe menjëherë bën një telefonatë për atë punë. Jusufi e dëgjon telefonatën dhe ia mbàth pa e parë asnjëri prej tyre por shumë shpejt, e gjen veten sërish të kàpur, nga djaloshi në fjalë. Ai e ridërgon në shtëpi dhe kësaj here, ia lìdhin gojën, këmbët e duart. Nana që vazhdon kërkimet po aq sa Jamani, bie në gjurmët e tij.

Ajo troket në shtëpinë ku po mbahet Jusufi dhe i pyet nëse kanë parë një fëmijë të tillë por gruaja e mohon. Jusufi bën një zhurmë nga brenda dhe Nana futet me fòrcë, duke u përlèshur me rrèmbyèsen.  Ajo e merr Jusufin që aty dhe largohen por i duhet të përballet edhe me djaloshin që gruaja bashkëpunon. Nga ai, Nana merr një plàgosje, ashtu siç ia shkakton dhe atij. Me plàgën që i rrjedh, ajo vrapon bashkë me Jusufin derisa dalin në rrugë kryesore, jashtë pyllit, ku Nanës i bie të fìkët por për fat, përballë kanë Jamanin.

Idrisi arrin të lírojë veten nga kárrigia ku e ka lídhur Nana, edhe atë, edhe Kazimin dhe bashkëpunëtorin tjetër të tyre. Për të shpëtuar nga Jamani, ato fshíhen brenda asaj dhome, sepse nuk kanë kohë t’ia mbàthin. Djali që ato rrèmbyèn, Jusufi, vijon të jetë në duart e gruas që e gjeti por në të vërtetë ajo është një person shumë i kèq, që rrèmbèn fëmijë për t’i tràfìkuar, në këmbim të parave. Ajo telefonon një tjetër person, për t’a lajmëruar se ka gjetur Jusufin por ky i fundit arrin të kuptojë se çfarë po ndodh.

Jusufi e dëgjon në telefon dhe ia mbàth nga shtëpia, duke përfunduar sërish në pyll por pa kaluar shumë kohë, djaloshi që gruaja telefonoi, do e zèrë atë. Ndërkohë Nana, vazhdon me kërkimet për Jusufin. Pranë shtëpisë ku ai po mbahet, ajo gjen një varkë të bërë me letër dhe mendja i shkon tek Jusufi, ndaj vazhdon të kërkojë derisa shikon një shtëpi. Ajo është pikërisht shtëpia në të cilën Jusufi po mbahet dhe Nana troket aty, por gruaja në fjalë gènjen duke i thënë se nuk ka parë gjëkundi ndonjë fëmijë.

Jusufi e dëgjon, rrèzon një send që ka pranë vetes dhe Nana futet brenda. Ajo përlèshet fizikisht me gruan dhe e merr Jusufin që aty por përpara u del djaloshi tjetër. Nana nuk zbrapset dhe përlèshet edhe me të, madje e gòdet me sópatë për t’a hèqur qafe, por tanimë ajo e ka marrë një plàgosje nga ai. Përtej plàgëve, ajo vrapon duke tërhequr Jusufin për dore, derisa dalin në rrugë, ku ajo bíe pa ndjenja, por për fat, kanë përballë Jamanin. Sakaq, në anën tjetër ndodhet Jamuri, e cila dëgjon përciptazi një bisedë mes Jamurit dhe Vollkanit.

Ajo e kèqkupton dhe pàndeh se Dujgu do i dërgojë Aliut letër dashurie, ndërmjet Vollkanit. E revòltuar, Jamuri merr masa dhe gjen formën për t’i folur Dujgusë për Aliun, se si ajo do shkàtërrohej nëse ai do e linte ndonjëherë. E ndjerë në fàj, Dujgu gjen guximin t’i thotë Aliut se Jamuri është shumë e dashuruar pas tij ndërsa ai nuk është pas saj, por gjithsesi nuk duhet t’a lërë. Aliu nèvrikoset pafund nga guximi i saj dhe i flet si mos më kèq. Në ato momente, Jamuri mëson arsyen e vërtetë përse Dujgu e ka bràktisur Aliun por nuk ndjen aspak kéqardhje.