Month: January 2023

Osmani qëndron stojìk përballë Aliut, duke premtuar se do e zgjidhë ai gjithë lëmshin që është ngàtërruar mes tyre dhe se në momentin që do gjejë personin që po luan për t’i futur në shèrr me njëri tjetrin, ai do ia hèqë kokën. Pas një bisede aq të shkurtër por domethënëse për të dy, një e paprítur e tríshtë do mbërthejë fisin e Kajive. Úshtàrët sjellin një të lènduar dhe ai është pikërisht Turguti. Mes personave që e shikojnë atë skenë dhe tríshtohen, është vetëm njëri që shtíret.

Ai person është Barkëni, i cili është një tràdhtar ende i pazbuluar. Pas largimit të Aliut nga fisi tyre, Barkëni takohet me bashkëshorten e tij, Selvin, tek e cila shpreh hapurazi gjithë mllèfin që ka për Osmanin. Barkëni e shikon atë si arrògant dhe shpreh dëshirë që ai t’a pësòjë një moment e më parë. Selvi nuk e lejon të flasë më tepër pasi ndjen nevojën t’a paralàjmërojë që të bëjë shumë kujdes e të mos ia kthejë shpinën. Mbrojtja që Selvi i bën Osmanit, e nxít ende më shumë Barkënin.

Ai i jep fund bisedës duke i kërkuar me patjetër që ajo t’i bëhet krah e mbështetje atij, e më pas largohet prej saj, për të vazhduar planet e errèta kùndër tij. Paralèlisht, dy aleatët e tij të rinj, Aliu dhe i biri, po flasin për të. I biri i thotë babait se do ishte shumë më e dobishme nëse do qëndronin në qetësi e larg Osmanit, pasi Barkëni do i kryejë të gjitha punët mjaftueshëm për ato të dy. Osmani ndërkohë, është mëse i vetdijshëm se miqtë rreth e rrotull tij, janë të pakët në numër.

Ai nuk i ndalon përgatitjet as për lúfté dhe as për të mbrojtur fisin e tij. Së fundmi, ai bën një mbledhje me më të afërtit e tij si dhe me këshillin me të cilët konsultohet se çfarë hapi duhet të hedhin tani. Në atë mbledhje, Osmani veçon një person shumë të shtrenjtë për të. Ai është djali i vëllait të ndjerë, Gyndyzit. Aktemuri i shkon pranë xhaxhasë së tij, merr të gjithë kòmandat për misionet e reja që i ngarkohen, falenderon për besimin dhe premton devotshmëri e më pas largohet i pari nga mbledhja.

Për hir të kohëve të vjetra kur ende e konsideronte motër Çiçekun, Ryja pranon të bëhet avòkatja e saj dhe nxiton për të shkuar në kòmisariat. Para Ryjasë, Çiçeku duhet të rrëfejë çdo detaj dhe ndodhi të natës kur u vrà Bylenti, dhe ajo pranon, por nuk pranon t’i hedhin fàjin Iskenderit, për të shpëtuar veten. Çiçeku shpreh zhgènjim nga Ryja që po kërkon diçka të tillë dhe i thotë asaj me bindje të plotë se ajo nuk do e trajtonte situatën njësoj, nëse jetën do ia kishte shpëtuar dikush tjetër dhe jo Iskenderi.

Sipas Çiçekut, Ryja do e trajtonte si hèro dikë tjetër që do kishte vràrè vetëm për t’a shpëtuar atë, ndërsa Iskenderin po e trajton vetëm si vràsès që duhet dènuar sa më gjatë. E ndjerë në fàj, Ryja pranon që t’a zgjidhin situatën pa e rènduar më tepër Iskenderin. Hylja, nëna e tij, është e dètyruar të pranojë një bashkëpunim mes tyre, që t’i përcjellë Iskenderit një deklaratë të sàjuar, se si ai duhet t’a bëjë rrëfimin, në mënyrë që rrëfimi tij dhe i Çiçekut të jetë i njëjtë, në një version jo të vërtetë, që ato të mos akùzohen.

Çiçeku dhe Iskenderi e kryjnë me sukses rrëfimin e tyre dhe Çiçeku lihet e lìrë menjëherë, pa pasur arsye të mbahet në kòmisariat, ndryshe nga Iskenderi, që vazhdon të mbahet aty. Pas asaj dite të lodhshme, Ryja ka nevojë të kthehet në shtëpi dhe në atë rrugë e shoqëron Serkani, i cili do gjejë rastin t’i shprehë asaj dashurinë që ndjen për të, pa pritur gjë në këmbim. Serkani kërkon vetëm të mirën e saj, ndaj dhe i sugjeron që t’a pranojë ofertën e punës për në qytetin tjetër, për në Izmir.

Ryja e pranon dhe këtë ia thotë edhe Omerit, por Omeri sërish nuk reagon aspak për t’a ndaluar. Paralèlisht, shoqja saj e sapolìruar, Çiçeku, kthehet në shtëpi bashkë me Tomrisin, ku i pret Atlasi, mëse i lumtur. Tomrisi dëgjon një bisedë mes tyre, teksa Çiçeku i premton Atlasit se do e vizitojnë sëbashku Iskenderin, ndaj dhe i del kùndër. Ajo i sqaron se nuk do t’a rrisë nipin me vràsèsin e vajzës së saj, por Çiçeku provon të kùndërshtojë. Tomrisi nuk e lejon të kùndërshtojë, por vetëm shpreh mirëkuptim për mirënjohjen që ajo ndjen ndaj Iskenderit.

Tomrisi arrin të bind Ryjanë që t’i shkojë Çiçekut pranë si avòkatja saj, gjë për të cilën Ryja thotë se po e bën vetëm për hir të kohëve të vjetra. Ryja i kërkon Çiçekut që ajo t’i tregojë detajisht se çfarë ka ndodhur atë natë dhe në përfundim të rrëfimit, Ryja pretendon t’i hèdhin fàjin Iskenderit, që t’a lirojnë Çiçekun, por kjo e fundit nuk pranon kurrsesi. Ajo thekson se nuk do rrënòsë më tepër personin që vràù dikë vetëm për t’a shpëtuar atë. Kjo gjë, fillon një dèbat shumë të ashpèr mes tyre.

Çiçeku vë në pikëpyetje drejtësinë e Ryjasë, duke i thënë me bindje të plotë se ajo do e kishte quajtur hèro Omerin nëse do kishte vràrè për të por Iskenderin që ia shpëtoi jetën, e quan thjesht vràsès. Pas atyre fjalëve, Ryja pranon të nxjerrë Çiçekun që aty, duke mos e démtuar fare Iskenderin. Ryja i bën të qartë, Hyljës, nënës së Iskenderit, se nëse do që t’a shpëtojë djalin e saj, duhet të bashkëpunojë. Falë bashkëpunimit të tyre, Çiçeku dhe Iskenderin arrin të thonë të njëjtën deklaratë para pòlìcisë.

Lírimi i Çiçekut, mundësohet menjëherë. Ajo rikthehet në shtëpi, pranë Atlasit, që lumturohet pafund kur e shikon aty. Ai kërkon të dijë edhe për Iskenderin, për të cilën Çiçeku i thotë se do i shkojnë ato pranë atij. Tomrisi i dëgjon dhe me pak stil largon Atlasin, ndërsa Çiçekut i bën të qartë se nuk do lejojë që nipi t’i rritet me vràsèsin e vajzës, prandaj duhet t’a mbajë larg Iskenderin. Çiçeku përpiqet t’a jùstifikojë Iskenderin dhe Tomrisi mirëkupton mirënjohjen që ajo ka që ai ia shpëtoi jetën, por rithekson se nuk ka vend për Iskenderin në jetët e tyre.

Sakaq, përtej tyre, Omeri i shkon pranë Zejnebit, duke mbajtur në dorë unazën që ajo i la. Ai thotë se ka kuptuar që nuk di të dashurojë, nuk di t’a shprehë kurrë atë që ndjen dhe largohet duke ia lënë unazën asaj në dorë, me qëllimin që ai të sqarojë se ka hequr dorë përfundimisht nga diçka e mundshme mes tyre. Omeri kthehet në dyqanin e tij, nga ku shikon nga larg Ryjanë që po e shoqëron në shtëpi Serkani. Ky i fundit, në formë të paprítur, atë natë, i rrëfen dashurinë Ryjasë, duke sqaruar se nuk pret gjë prej saj.

Gylsymi qëndron përpara Rejhanit dhe Emirit, duke u thënë se nuk është zhvàtëse parash dhe do ua kthejë paratë që ai pagoi për të, por për momentin ka vetëm 5 lìra në dorë, të cilat ia lë Rejhanit në dorë. Kjo e fundit, mes lòtësh përpiqet t’a bindë se duhet t’i japë një mundësi marrëdhënies së tyre, por më kot, Gylsymi nuk pranon, duke thënë se ato janë shumë të ndryshme, veçanërisht në standartin e jetës. Para se të largohet, Gylsymi merr një telefonatë nga personat që i bàstisën shtëpinë.

Duke i theksuar se asgjë nuk ka mbaruar me aq, ato i tregojnë se ia kanë vënë flàkën shtëpisë së saj. Rejhani merr shkas nga ajo fatkèqësi dhe arrin t’a bindë atë që për pak ditë, të qëndrojë në shtëpinë e tyre. I pari dhe i vetmi person që i del kùndër, është Xhavidana, e cila fillimisht e akùzon se ua ka ndòtur shtëpinë me aromën e saj të rèndë, më pas e akùzon se po i màshtron pasi i làkmon ajo pasuri. E lènduar, Gylsymi merr të largohet, por Rejhani e ndalon largimin e saj, duke i theksuar edhe Gylsymit edhe Xhavidanës se ajo shtëpi është edhe e saj.

E xhìndosur, Xhavidana i shkon pranë të birit, të cilin tenton t’a bindë që t’a largojnë Gylsymin, të cilën e quan “zhvàtëse”, por Emiri thotë me gojën plot se ajo do qëndrojë aty dhe se për të qëndruar, e kanë bindur me shumë vèshtirësi. Në kohën që ato flasin, Gylsymin e shoqëron edhe Zejnebi me Sunën, që shprehin lumturi të madhe për ardhjen e saj dhe ribashkimin me Rejhanin. Paralèlisht, në anën tjetër ndodhet Ajnuri, shoqja e Narinit që dètyrimisht iu bind Erhanit dhe i tregoi Kemalit disa të fshèhta të së shkuarës së Narinit.

E mèrzitur për gjendjen në të cilën ka rènë, ajo e telefonon Erhanin për t’i thënë përfundimisht se asnjëherë më nuk do bëjë diçka për qëllimet e mendjes së tij, të cilën e quan “të sëmùrë”. Çaste më vonë, Narini vjen në shtëpi dhe vëren Kemalin që dukshëm dallon se po mban qëndrim. Ajo përpiqet të flasë me të por ai e shmang me jùstifikimin e punës, derisa me atë jùstifikim del fare nga shtëpia. Narinit i ngelet mendja tek ai dhe kur ora shënon shumë vonë, ajo e telefonon, por Kemali zgjedh të mos i përgjigjet.

Ajnuri përfundon misionin që Erhani i dha dètyrimisht për tek Kemali dhe menjëherë e telefonon atë, duke i thënë me gojën plot se kjo ishte hera fundit që ajo bën diçka, e urdhëruar nga ai. Ajnuri e quan të sëmùrë dhe thekson se nuk do të ketë më punë fare me të. Pak çaste më vonë, Narini vjen në shtëpi dhe vëren se Kemali nuk është aspak si zakonisht. Ajo përpiqet të flasë me të dhe madje i shkon edhe nga pas për t’a pyetur nëse është mirë, por Kemali fshìhet pas jùstifikimit të punës.

Koha kalon dhe Kemali vijon të qëndrojë mbi kompjuter gjoja duke punuar por mendjen e ka tek e shkuara e Narinit. Duke mos qëndruar dot më gjatë në shtëpi, ai del fare, po me jùstifikimin e punës. Narini e telefonon sepse shqètësohet për të, por ai nuk dëshiron t’i përgjigjet dhe nuk përgjigjet. Paralèlisht, në anën tjetër ndodhet nipi i tij Emiri, që bashkë me Rejhanin dëgjojnë me çudi Gylsymin, e cila u thotë se paratë që kanë paguar për të, janë bòrxh i saj dhe do ua kthejë një më një. Sa për atë ditë, ajo u lë një shumë minimale në dorë, prej vetëm 5 lìrash tùrke. Rejhani i përgjèrohet të qëndrojë, por Gylsymi është e lènduar.

Ajo ndihet e bràktisur nga Rejhani ndërsa kjo e fundit i betohet se nuk ka qenë në dijeni se ajo jeton, derisa Emiri i tregoi për kërkimet e dètektivit. Para se Gylsymi të përgjigjet, ajo merr një telefonatë nga burrat me të cilat atë ditë ishte në kònflikt. Ato i tregojnë vetë se për hàkmarrje ndaj saj, ia kanë vënë flàkën shtëpisë. Gylsymi praktikisht mbetet pa shtëpi por Rejhani që e dëgjon, gjen formën e duhur dhe e bind për të qëndruar së paku për pak ditë pranë tyre. Në gjithë atë familje, vetëm një person është kùndër qëndrimit të Gylsymit.

Ajo është Xhavidana, e cila e ofèndon duke i thënë se e gjithë shtëpia po mban erë mbèturinash prej saj dhe Gylsymi ndihet aq kèq, saqë tenton të largohet, por Rejhani nuk e lejon. Duke e parë në sy Xhavidanën, Rejhani thekson se ajo shtëpi është edhe e saj dhe askush nuk e largon dot një mysafire që ajo ka ftuar. E irrìtuar pafund, Xhavidana tenton t’a bindë Emirin se po gàbon rèndë, por Emiri nuk ndikohet fare nga ajo. Ashtu si djali i saj, as vajza e saj Suna dhe as Zejnebi nuk e ofèndojnë Gylsymin, por përkundrazi, e afrojnë maksimalisht.

Dujgu mbetet e vetme para kompjuterit të Aliut kur ai largohet për të folur me Jamurin dhe shumë shpejt, ajo e gjen veten duke lexuar një letër që ai ka ruajtur në atë kompjuter, pikërisht për të dhe menjëherë pas bráktisjes që ajo i bëri në ditën e tyre të dasmës. Aliu është shprehur se nuk e urrèn dot dhe ato fjalë ndikojnë së tepërmi tek ajo, e cila merr shkas edhe nga zhvendosja në Stàmboll e dòktorit për nënën e saj, ndaj vendos të mos largohet për në Ankàra. Për atë vendim, Aliu thotë se nuk çuditet fare.

Ndërsa Jamuri që i shkoi pranë me një dhuratë për largimin e saj, acàrohet së tepërmi nga ai vendim por e fshèh dhe gènjen duke thënë se u gëzua shumë për qëndrimin e saj. Në përfundim të punës, kur të gjithë largohen, Dujgu shkon pranë së motrës, të cilës i tregon për gjithçka që ndodhi atë ditë dhe nga motra e saj Jasemini, ajo merr këshillën që duhet t’a flasë njëherë e mirë me Aliun se si qëndron e vërteta e ndarjes së saj. Ndërkohë, në anën tjetër ndodhet Jamani që për shkak të punës nuk largohet dot me Jusufin dhe Nanën.

Që Nana të mos e akùzojë sërish se ai shikon vetëm négativitet gjithandej, ai zgjedh t’i besojë dhe t’a lejojë të largohet me Jusufin, por vetëm nèn shoqërinë e trupròjave. As Jamani, dhe as Nana vetë nuk e dinë se Idrisi ka organizuar atë ditë rrèmbìmin e Jusufit, gjë që edhe e arrin, ndërmjet personave të posaçëm që ka paguar. Jusufi rrèmbèhet nga duart e Nanës pasi ua dhùnòjnë trupròjat dhe e vetmja gjë që Nana mund të tregojë para Jamanit, është se si ndodhi ngjarja dhe targën e makinës që e kujton me véshtirësi.

Jamani fut menjëherë në kërkime Nedimin, ndërsa Nanën e merr me fórcë për në dhomën e saj, ku e pyet se për kë punon ajo. Ndonëse Nana betohet se nuk ka lidhje me rrèmbìmin dhe se duhet të nxitojnë për t’a gjetur vogëlushin, Jamani sërish nuk bindet. Ai e kýç me çelës brenda asaj dhome dhe i betohet se do merret me të, menjëherë sapo t’a gjejë Jusufin. Në kohën që ato flasin, Jusufi dòrëzohet para Idrisit me sytë të mbyllur me fasho. I vetmi person që gëzohet për gjithë atë situatë, është Ajnuri, që shpreson të híqet nga puna Nana.

Jamani, Nana dhe Jusufi ndodhen në prag të derës kur Jamani merr një telefonatë nga Nedimi, i cili i kërkon t’i bashkohet në një mbledhje urgjènte në kompani. Nana bindet që Jusufin nuk do e dërgojnë dot në spítal atë ditë, pasi Jamani nuk i lë të dalin të vetëm por Jamani kujton fjalët e saj, se si e akùzonte se ai shikon vetëm négativitet rreth e rrotull, ndaj vendos t’i besojë dhe t’i lërë të largohen sëbashku, nèn shoqërimin e trupròjave. As Nana vetë nuk e di se Idrisi po bën plane për rrèmbìmin e Jusufit.

Ai ka paguar njerëz të posaçëm që të qëndrojnë para shtëpisë së Jamanit, në pritje të rastit perfekt për t’a rrèmbyèr Jusufin. Në spítal, Nana e lë të vetëm Jusufin për fare pak çaste dhe në atë moment, i infíltruari i Idrisit tenton t’i afrohet Jusufit, por Nana vjen në kohë dhe kështu rrèmbìmi nuk ndodh dot. Në telefon, Idrisit i thotë se rrèmbìmi është tepër i véshtirë pasi Jusufin e ruajnë shumë, por Idrisi i betohet se nuk do marrë asnjë para nëse nuk ia sjell Jusufin në paketë.

Kështu, ato u víhen nga pas Nanës dhe Jusufit që ndodhen në makinë me trupròjat. Në mes të rrugës, ato ndalojnë dhe përlèshen me trupròjat, duke mundësuar rrémbímin e Jusufit. Të tjerët kthehen në shtëpi, ku para Jamanit qëndrojnë kokëulur, teksa ai fàjëson veten që u besoi. Nana kujton targën e makinës së rrèmbyèsit dhe tenton t’i ndihmojë, duke qenë e shqètësuar realisht për Jusufin, por Jamani e shikon me urrèjtje e kàp nga krahu dhe e kyç me çelës në një dhomë, duke u betuar se do e mësojë për kë punon ajo.

Ndërkohë, në anën tjetër ndodhet Dujgu, e cila rastësisht gjen një letër të shkruar në kompjuterin e Aliut, ku ai ka hedhur ndjenjat për të, pas bràktisjes që ajo i bëri në ditën e dasmës së tyre. Ajo letër ndikon mjaftueshëm por vendimin e plotë për të mos u zhvendosur në Ankàra, e merr pasi mëson se mjèku për nënën e saj, është zhvendosur në Stámboll. Lájmi mësohet nga të gjithë dhe Aliu thotë se nuk u çudit aspak nga ajo, ndërsa Jamuri híqet sikur u lumtura por veçmas betohet se nuk do e lërë t’i afrohet Aliut.

Fulja është shumë e vendosur në misionin që ka marrë përsipër, për të demàskuar çdo mashkull që tenton të tàllet me një femër, ndaj arrin t’a bëjë djalin në fjalë që t’i shkojë në shtëpi për t’i kërkuar dorën, ku e prezanton Denizin si motrën e saj dhe një fqìnje të moshuar, si nënën e sëmùrë. Paralèlisht, Ahmeti lajmëron Zejnebin se do qëndrojë për pak ditë tek Arzuja. Ai vendos të qëndrojë aty derisa të shërohet e t’i largohen shenjat nga fytyra, pasi nuk do që t’i tmèrrojë fëmijët.

Zejnebi acàrohet shumë që ai po i lë fëmijët për Arzunë, pasi nuk e di të vërtetën e qëndrimit të tij. Megjithatë, nga shtëpia largohet për pak edhe Zejnebi, që shkon pranë Aishes për t’a ndihmuar në atë situatë krìtike të jetës së saj. Aisheja nuk kupton se çfarë po ndodh me të ndërsa Zejnebi dèrrmohet kur Aisheja me buzëqeshje në fytyrë, e pyet nëse është dashuruar me Sabriun dhe ka vendosur të martohet me të. Pa u përgjigjur dot, Zejnebi del në ballkon për t’u qetësuar, ndërsa me Aishen qëndron Alpi dhe Bahriu.

Asaj shtëpie, në ato momente, i është drejtuar edhe Munevveri, e cila po shoqërohet nga Kadiri si taksist, dhe jo si bashkëshorti saj, pasi ajo vijon t’i mbajë mèri për situatën e ndodhur mes tyre. Ashtu si Munevveri, edhe Zejnebi i mban mèri Sinanit, që ka pranuar të luajë me ndjenjat e një vajze, vetëm për t’i shërbyer profesionit të tij. Sinani nuk e kupton, por dèmi që ai ka shkaktuar, vijon t’a hapë plàgën tek vajza, çdo ditë e më shumë, veçanërisht pas arrèstimit të babait të saj.

E ndjerë e pèrdorur dhe si mos më kèq, ajo shkruan një letër që e lag me lòtët e saj, teksa rreshton fjalë dashurore dhe zhgènjyese për Sinanin dhe brenda asaj nate, i jep fund jetës së saj. Të nesërmen, lajmi i vetvrasjes së saj bie si bombë tek Sinani, që vetëm rikujton fjalët e Zejnebit. Edhe kjo e fundit shòkohet shumë kur e shikon në làjme tràgjedinë e ndodhur por para se t’a telefonojë Sinanin, ajo ndjen një thèrje në zemër dhe e kupton se Sinanit po i ndodh diçka. Në po atë moment, Sinani merr një plùmb në gjoks nga pakujdesia në operacion.

Ahmeti qëndron për pak ditë tek Arzuja, që të mos u dalë fëmijëve para me fytyrën e grùshtuar e të lènduar. Vendimi i tij e acàron së tepërmi Zejnebin, pasi ajo nuk e di arsyen e vërtetë të qëndrimit të tij. Përtej acàrimit me të, ajo ia lë fëmijët punonjëses së shtëpisë dhe largohet për tek Aisheja, që t’i qëndrojë pranë në ditët e saj të vështìra. Zejnebi shkon por e përjeton shumë rèndë momentin kur Aisheja, e ndikuar nga sëmùndja, e pyet nëse është dashuruar pas Sabriut që po martohet me të.

Ajo del në ballkon, duke e lënë Aishen nèn shoqërinë e Bahriut dhe Alpit, të cilët e menaxhojnë situatën më së miri. Shtëpisë së Aishes, i është drejtuar edhe Munevveri, e cila e thërret Kadirin si taksist ndërkohë që vazhdon t’i mbajë atij qëndrim për çfarë ka ndodhur mes tyre. Ashtu si Munevveri Kadirit, edhe Zejnebi ende i mban mèri Sinanit, për shkak se ai ka pranuar të luajë me ndjenjat e dikujt tjetër, vetëm për qëllimin e punës. Sinani nuk e kupton se sa e rèndë është ajo që ka shkaktuar, ndërkohë që dèmi vetëm sa vjen e shtohet.

Pòlìcia arrèston personin për të cilin Sinani e bëri gjithë atë operacion dhe vajza e krìmìnelit të bùrgosur, tenton të marrë shpjegim nga Sinani, të cilin e telefonon vazhdimisht por pa asnjë përgjigje. Së fundmi, ajo shkruan një letër se si mendoi që po përjetonte dashurinë më të madhe të mundshme por kuptoi se vetëm është përdorur ndaj duke mos e pranuar atë ndjesi dhìmbjeje, ajo vendos t’i japë fùnd jetës së saj, duke e lënë letrën si dëshminë e arsyes së vetvràsjès. E vërteta e asaj nate, mësohet të nesërmen, kur shèrbëtorja e gjen pà jetë.

Làjmi mbërrin shumë shpejt edhe tek Sinani, që e përjeton si mos më kèq, teksa në vesh i kumbojnë fjalët e Zejnebit që e paralàjmëroi se do ia thýente zemrën një vajze të pafàjshme. Me atë mèrzi, Sinani përfshihet në një operacion atë mbrëmje, ku shkujdesshëm do marrë një plùmb që do e lërë pa ndjenja. Në po të njëjtën kohë, Zejnebi mëson nga làjmet në televizion se çfarë i ka ndodhur vajzës në fjalë dhe një thèrje në zemër, e bën të besojë me bindje se diçka i ka ndodhur Sinanit, ndaj e telefonon por nuk merr përgjigje.

Zaferi kthehet në shtëpi për të dhënë làjmin që të gjithëve u bjen si bómbé, se Çinari është líruar nga búrgu dhe e gjithë kjo, duke pasur vajzën e tyre si avòkate, Xhejlinin. Nëna e kësaj të fundit, mbetet pa fjalë dhe i betohet Zaferit se ai nuk do ketë më vend në atë shtëpi, nëse e pranon diçka të tillë. Gjatë kohës që ato po flasin, Çinari ndodhet në shtëpi pranë babait të tij, i cili kërkon një mundësi të dytë për të pasur një marrëdhënie më të shëndoshë mes tyre. Mes lótësh, Çinari pranon dhe ato përqafohen.

Jashtë në oborr, Ilgazi takohet me Nevën, motrën e Parsit, e cila i tregon se ky i fundit do hapë një invèstigim për Xhejlinën, të cilës i rrézikohet profesioni pasi për qëllime të pastra, ndonjëherë ka kryer ndonjë gjë të vogël të jashtëlígjshme. Në rastin konkret bëhet fjalë për furçat e dhëmbëve që ka marrë pa leje dhe për këtë, do pyetet Ilgazi. Ky i fundit nuk gènjen dot dhe për të shpëtuar Xhejlinin nga ajo situatë, vendos të martohet me të dhe të përdorë të drejtën e heshtjes për personat familjarë.

Të nesërmen, ato i kryejnë menjëherë procedurat. Parsi e kupton në çast se çfarë po tentojnë të bëjnë ato, ndërsa motra e tij Neva, pavàrësisht shòkimit dhe xhelòzisë së ndjen, thekson se ajo martesë është vetëm formale, mbi letër. Atë ditë, një familjar i Xhejlinit do cënòjë një familjar të Ilgazit. Ai është Zaferi që rrèmbèn Çinarin për t’i dhënë atij mendimin që pándeh se meriton, ndërkohë që nga familja është larguar duke thënë se nuk do kthehet për shumë muaj, pasi do emígrojë për punë.

Çinari përpiqet të shpëtojë nga ai dhe njëherë ia del, por Zaferi e zë përsëri. Ai dëgjon Çinarin që betohet se Inxhin e ka dashur dhe nuk do e léndonte kurrë por fjalët e tij nuk kanë dobi tek Zaferi. Vràsèsi i vërtetë i Inxhit, Engini, po ndihmohet nga babai i tij Jektai, që çdo gjurmë të vràsjès së saj, t’a dërgojnë në shtëpinë e Osmanit, pasi ai gjithashtu është i dyshùar. Qëllimi i Jektait nuk është t’a shpallë Osmanin fàjtor pasi e di se diçka të tillë nuk e arrin dot, por kërkon të fitojë pak kohë.