Month: January 2023

E dashura e re e Aliut, Jamuri, është në dijeni të historisë që ai ka pasur me Dujgunë, ndaj me rikthimin e Dujgusë, ajo vendos të bisedojë shkurtimisht me të. Pyetja e Jamurit është e qartë dhe e sinqertë. Ajo dëshiron të dijë nëse Dujgu ende ndjen ndonjë gjë për Aliun, pasi nuk do të ndërhyjë mes tyre. Dujgu thotë me gojën plot se nuk ka më asnjë shpresë për të dhe Aliun dhe për më tepër, u uron atyre shumë lumturi. Sakaq, në anën tjetër ndodhet Jamani dhe përballë tij qëndron Nana me Xhengerin, teksa Jamani shpjegon rregullat.

Nana nuk bie dakord me rregullin ku Jamani kërkon që të mos përmendet kurrsesi Seheri. Ajo ngulmon se duhet t’a flasin dhìmbjen më të madhe të Jusufit, ndërsa Jamani me ulërìmën e tij thotë fjalën e fundit dhe e ndalon diçka të tillë. Për ardhjen e Nanës, i vetmi person që nuk është dakord dhe ndjen xhèlozi, është Ajnuri, motra e Xhengerit. Ajo thotë para Adaletit se do kishte qenë e arsimuar nëse Xhengeri nuk do ia kishte djègur të ardhmen dhe në ato momente do mund të kishte qenë vetë pranë Jusufit.

Shpresa e Ajnurit është të arrijë tek zemra e Jamanit, ndërmjet Jusufit por ardhja e Nanës e prìvon nga diçka e tillë. Nana që atë ditë, fillon punën me Jusufin. Jusufi tashmë e do atë mjaftueshëm ndaj dhe punën do e ketë më të lehtë. Me përpjekjet e duhura, ajo arrin suksesin e parë me të, duke bërë që Jusufi të pranojë të hajë. Të gjithë e shikojnë me admirin, ndërsa Jamani me shumë çudi. Çaste më vonë, Nana dëgjon që Jamani po bën një mbledhje në verandën e shtëpisë ndaj nxiton për tek zyra e tij, fshèhurazi.

Ajo fotografon àrmèn që Jamani mban në zyrën e tij por menjëherë Nana ndjen hapat që po afrohen, prandaj fshìhet. Teksa qëndron e fshèhur në zyrën e tij, ajo dëgjon Jamanin në një telefonatë, ku urdhëron që të bëjnë kërkime për të, për Nanën, si dhe shton se ajo i jep një ndjesi shumë të kèqe, sikur diçka nuk shkon me të. Ndonëse me atë mendim për Nanën, Jamani nuk ndërhyn kur e shikon atë më vonë, duke kërcyer me Jusufin në bahçen e shtëpisë. Ai as nuk e përgëzon, as nuk e krìtikon, por i vëzhgon nga larg.

Dujgu qëndron e vetme në dhomën e saj, duke parë edhe njëherë të gjithë fotografitë që ka pasur me Aliun. Teksa i shikon, ajo kujton bisedën që atë ditë zhvilloi me Jamurin, të dashurën e re të Aliut. Me shumë sinqeritet, Jamuri e pyeti nëse ajo është ende e dashuruar dhe ka ndonjë shpresë për Aliun, sepse në várësi të ndjenjave të saj, Jamuri do vendosë se si të sillet me të dashurin e saj, Aliun, sepse thekson që nuk do të ndërhyjë mes tyre. Dujgu thotë me bindje se nuk ndjen më asgjë për të dhe u uron të dyve lumturi.

Jasemini gjithashtu do mësojë mbi atë bisedë por nuk do jetë fare në të njëjtin mendim me Dujgunë. Ajo ngulmon se Dujgu po gábon réndë që nuk tregon si qëndron e vërteta, por Dujgu nuk bindet. Sakaq, në anën tjetër ndodhet familja e Jamanit. Pjesëtarja e re, Ajnuri, nuk e pëlqen aspak ardhjen e pjesëtares më të re, Nanës. Ajnuri është xhelòze për ardhjen e saj pasi shpresonte shumë që të ndërtonte një marrëdhënie me Jusufin, ndërmjet të cilit do mbërrinte tek Jamani.

E névrikosur për këtë, ajo thotë para Adaletit se do kishte qenë një person i arsimuar e me diplomë siç është Nana, nëse vëllai i saj Xhengeri nuk do ia kishte djègur të ardhmen. Sapo Xhengeri vjen, motra e tij largohet ndërsa Xhengeri shpjegon se si sëmùndja e të birit ia ka márrë aq shumë mendjen dikur, saqë ai ka ndikuar edhe tek motra e tij Ajnuri. Që aty, Xhengeri shkon në zyrën e Jamanit, sëbashku me Nanën. Kjo e fundit, lexon rregullat të cilave duhet t’i përmbahet por nuk është dakord me të gjitha.

Ajo e shikon si të páshëndetshme që të mos flasin mbi humbjen e Seherit, ndërsa Jamani me ulérimë ia thekson që ai rregull nuk duhet të cënóhet kurrë. Nana e lë me aq bisedën e ashpèr mes tyre dhe fokusohet tek Jusufi. Ndonëse i merr disa orë përpjekja saj, ajo ia del që t’a bindë Jusufin të hajë ushqim. Të gjithë mrekullohen nga arritja aq e shpejtë e Nanës, ndërsa Nana shfrytëzon momentin për të shkuar fshèhurazi në dhomën e Jamanit, ku do fotografojë àrmèn që ai mban në sirtar. Për më tepër, e dëgjon atë tek bisedon në telefon, ku kërkon që të bëjnë kërkime për të, për Nanën, duke thënë se tek ajo ka diçka që nuk shkon.

Alpi lë pa fjalë Meltemin kur i tregon asaj se ajo prònë është vënë në emrin e tij, pasi nuk do tregohej asnjëherë aq budalla sa t’a linte atë të merrte paratë e familjes së tij. Meltemi shòkohet e tëra ndërsa Alpi vijon të shpjegojë se si ai priste një dashuri të pafàjshme nga ajo, gjë që nuk e mori asnjëherë. Së fundmi, ai sqaron se nëse do të punojë, do punojë si punonjësja e Zejnebit, në emrin e të cilës është marrë líçensa e punës. Zejnebi për të cilën Alpi po flet, në ato momente ndodhet përballë Mehmetit.

Ajo ndihet si mos më kèq për të, që nuk ka ku të shkojë dhe tani është i papunë, ndaj dhe vendos t’i japë pak para prej kursimeve të saj, që ai të mund të mbíjetojë. Çaste më vonë, ajo shkon në shkollën që pándeh të jetë e Meltemit por atë nuk e gjen gjëkundi. Zejnebi dëgjon vetëm të qàrën e fóshnjës, Zahrës, të cilën e gjen të vetme brenda zyrës së Meltemit. Ajo e merr në krahë, e qetëson, e ndërron dhe e ushqen e më pas shkon pranë Meltemit që është zhytùr në lòt, në një cep.

Zejnebi përpiqet t’a qetësojë edhe atë, ndërsa Meltemi nis t’a duartrokasë irónikisht, tek e akùzon se e gjithë ajo fársë e Alpit ka qenë kúrth i Zejnebit, për t’u hákmarrë për trádhtinë e ndodhur vite më parë mes Ahmetit dhe Meltemit. Pa i dhënë Zejnebit mundësinë që të përgjigjet, Meltemi largohet fare që aty, duke hequr dorë edhe nga vajza e saj, Zahra. Zejnebi tmèrrohet e tëra dhe me emèrgjencë telefonon Ahmetin për t’i kërkuar të shkojë pranë së bijës dhe të marrë përgjegjësitë e saj.

Sakaq, Selena arrin të vërtetojë pafàjësinë e saj për vjèdhjen e artèfakteve historike dhe kështu fiton lírinë. Ajo gjithashtu akùzon Zejnebin se gjòja ia ka ngritur ajo kúrthin, por askush nuk e merr për bazë atë akùzë. Sapo merr të largohet për të marrë Suden, që të niset për Ameríkë, asaj i del përpara Fulja. Kjo e fundit, i del asaj përpara dhe hapurazi e kércénon se nëse nuk do largohet e vetme për në Amerìkë, ajo do gjejë një formë të fríkshme për t’u hákmarrë ndaj saj për ndarjen nga Sudeja.

Alpi sqaron para Meltemit se ai nuk është aq bùdalla sa t’a linte të luante me paratë e familjes së tij, sidoqoftë marrëdhënia tij me to. Ai ngulmon se nga ajo, priste një dashuri të pafàjshme e të pastër, gjë që nuk e mori. Sa për ndërtesën e shkollës, ai sqaron se është në prònësi të tij dhe nëse ajo do të punojë e të ketë një bazë të mirë në jetën e saj, duhet të punojë si punonjësja e Zejnebit, në emrin e të cilës është leja e drejtimit të shkollës. Në kohën që ato flasin, Zejnebi ka pranë vetes Mehmetin.

Të dy pàndehin të jenë të papunë, por Mehmeti nuk ka as strehë për të futur kokën, ndaj Zejnebi i jep atij një zarf me pak para, mjaftueshëm sa për të mbìjetuar. Paralèlisht, Selena vijon të jetë në bùrg. Avòkat Bahriu i shkon pranë për të shqyrtuar situatën e saj ndërsa Selena e ka thuajse të pamundur t’i besojë se ai mund të bëjë diçka për t’a lìruar atë. Për më tepër, Selena fàjëson vazhdimisht Zejnebin, duke thënë se ia ka bërë ajo një kùrth të tillë që të merrte Suden, por Bahriu me bindje të plotë thotë se Zejnebi nuk ka gisht në atë punë.

Përtej të gjithëve, Munevveri mëson nga Denizi se Kadiri i është hìdhëruar, pasi i duket se ajo po kërkon një martesë moderne, gjë që ai nuk e preferon. Për t’i marrë zemrën e Kadirit, Munevveri përgatit ushqimin e tij të preferuar dhe me nxitim ia dërgon në vendin e punës. Ndërkohë, Zejnebi shkon në vendin e saj të punës por shòkohet kur gjen fòshnjën e Meltemit të vetme në zyrën e Meltemit në punë. Meltemi ka dalë jashtë duke qàrë me dènesë dhe ndonëse Zejnebi e ndihmon me foshnjën, Meltemi e fàjëson atë.

Ajo pàndeh se Zejnebi ka bashkëpunuar me Alpin kùndër saj dhe për këtë e përgëzon, gjòja për hàkmarrjen e mirëmenduar. Çaste më vonë, Meltemi ia mbàth fare, duke e bràktisur vajzën. Zejnebi tmèrrohet dhe telefonon Ahmetin për t’i treguar se çfarë po ndodh dhe se duhet të marrë përsipër vajzën e tij. Ndërsa për vajzën e zgjedhur të Zejnebit, Suden, po mendon Fulja. Selena lìrohet por para se të shkojë të marrë Suden, Fulja e kèrcènon se nëse do guxojë t’a màrrë, do gjejë vdèkjen nga duart e saj.

Osmani qëndron përballë popullit të Inegolit duke shpjeguar para tyre rregullat me të cilat pretendon të jetojnë të gjithë sëbashku në harmoni. Ai nuk do cënòjë asnjë praktikë të fève të tjera, do barazrespektojë çdo individ dhe besim fétar që ato kanë zgjedhur të kenë, nuk do cënòhet pròna apo malli i dikujt dhe për më tepër, secili prej tyre ka të drejtë të ankòhet nëse kanë një próblematikë. Fjalimin e Osmanit do e ndërpresë ardhja e Kosesit me lajmëtar Alxhisin. Ai është lajmëtari personal i peràndorit.

Alxhisi përpiqet t’a bindë Osmanin se ai duhet të jetë më kokëùlur para peràndorit, urdhërave dhe sugjerimive që ai ka, por Osmani nuk bindet dot. Alxhisi krijon idenë që Osmani nuk ka fríkë nga askush, prandaj largohet për të krijuar një plan të dytë, deri në takimin e rradhës që do jetë në mbrëmjen e asaj dite. Bashkë me lajmëtarin do largohet edhe Kosesi, i cili futet brenda në një dhomë ku po mbahen të gjithë péngjet që Osmani me úshtrínë e tij kanë arritur të marrin nga lúftá.

Shumë prej tyre janë të plàgosur, prandaj Kumrall Abdalli u qëndron pranë për t’i ndihmuar me rikuperimin. Përveç Kosesit dhe Kumrall Abdallit, në atë dhomë do futet edhe Romaniusi, një ndër personat më të etur për vdèkjen e Osmanit. Mllèfi i tij vetëm sa shtohet nga çdo moment në tjetrin, derisa në mbrëmje bëhet edhe ai pjesë e mbledhjes së Osmanit me lajmëtar Alxhisin dhe Kosesin. Alxhisi kërkon lírimin e péngjeve, gjë që Osmani e kúndërshton fare prérazi, ndërsa Kosesi sugjeron të gjejnë një rrugë të mesme.

Ai ka rolin më të véshtirë, pasi i duhet të híqet si ármík i Osmanit, ndërkohë që respekti dhe admirimi për të, vetëm sa shtohen. Biseda e tyre, do ndërpritet në mënyrë të pazakontë nga Ajgyli, që i kërkon Osmanit të shkojë pranë vëllait të tij, Gyndyzit, pasi ai është në çastet e fùndit të jetës së tij. Gyndyzi vetë e ka kuptuar që fùndi i tij ka ardhur, ndaj dhe e ka kërkuar vëllanë e tij pranë. Aktemuri me Aishen i përgjèrohen të durojë më gjatë, sepse nuk e pranojnë që ka ardhur fúndi i tij, por përgjèrimet e tyre nuk do ndryshojnë dot asgjë.

Ryja péson një zhgénjim shumë të madh kur shikon Zejnebin duke u puthur me Omerin në buzë, ndaj dhe largohet mes lòtësh, pa i dhënë Omerit një mundësi që të flasë. Ndërsa Omeri, vendos t’a lërë atë natë Ryjanë që të qetësohet. Të nesërmen në mëngjes, ai i del përpara me një unazë në dorë, duke i propozuar për martesë. Aq sa surprizohet, Ryjaja edhe shòkohet, sepse pretendonte t’i flisnin próblemet dhe jo t’i mbulonin me një propozim, por Omeri i bën të qartë se kështu është ai.

Për dhùnën ndaj kolegëve të saj ngulmon se do bënte përherë të njëjtën gjë nëse do ishte në të njëjtën situatë, ndërsa për Zejnebin, betohet se e ka puthur ajo në mënyrë të paprítur, sepse ishte e pirë. Ryjaja nuk pranon asnjërin prej sqarimeve dhe kthen mbrapsht unazën, duke refuzuar propozimin. Sakaq, atë ditë do ndodhë një tjetër puthje, e palèjuar. Xhemreja mëson disa informacione të reja mbi Çelebiun dhe ortàkun e tij por për  t’ia përcjellur Ozanit, ajo vendos të shkojë vetë pranë tij.

Xhemre lë telefonin në kompani dhe largohet por largimi saj vërehet nga Adnani, i cili lajmëron Çelebiun dhe menjëherë kuptojnë se ku mund të ketë shkuar ajo. Ato i víhen nga pas, ndërkohë që Xhemre është takuar me Ozani në lagjen e tij, ku ajo i betohet se nuk jeton dot nëse atij i ndodh diçka, ndaj duhet të bëjë shumë kujdes. Në momentin e fundit, ato shkëmbejnë një puthje në buzë, që ndodh për herë të parë dhe fati do që atë puthje t’a shikojë edhe Çelebiu, i cili çuditërisht nuk reagon fare ndaj tyre.

Ai kthehet në makinë dhe Adnanit i jep urdhërin e vràsjès së Ozanit. Brenda asaj dite, Çelebiu mëson se Iskenderi ka marrë péng Bylentin, ndaj e telefonon për t’i thënë se nëse nuk do e léshojë brenda një ore, ai do e denòncojë në pólíci për gràbitjen e tij. Çelebiut i duhet Bylenti për të zènë Tomrisin ndërsa Iskenderit i duhet që ai të largohet, që Atlasi dhe Çiçeku të jetojnë të qetë, ndaj nuk i bindet vëllait por kércénon Bylentin, duke i thënë se nëse nuk do marrë biletën dhe paratë për t’u zhvendosur diku tjetër, ai do e vràsè.

Ryjaja përjeton një dhímbje të madhe brenda vetes kur shikon Omerin duke u puthur në buzë me Zejnebin, por nuk e di se kjo e fundit iu hódh në fytyrë. Ajo largohet pikërisht në momentin që do fliste me Omerin për t’u sqaruar por Omeri nuk i shkon dot nga pas për atë natë. Ai vendos t’i dalë përpara ditën e nesërme, me një surprizë të paprítur po aq sa të madhe; me një unazë martese në dorë dhe me propozimin e nxjerrë nga goja tij. Ryjaja e shikon me çudi të madhe se si ai po përpiqet t’a mbulojë një pròblem me një tjetër.

Omeri sqaron njëherë e mirë se sa për dhùnèn që shfaqì me kolegët e saj, nuk është i penduar, se do bënte gjithmonë të njëjtën gjë dhe madje është i lumtur që e ka bërë, si dhe thekson se gjithmonë ka qenë i tillë. Ndërsa për puthjen e natës së kaluar, ai betohet se Zejnebi ishte e pirë dhe e puthi paprítur. Përtej të gjithave, Ryjaja e refuzon dhe i kthen mbrapsht unazën. Paralèlisht, të shtrenjtit e tyre po takohen për informacionet e reja që Xhemreja ka dëgjuar nga biseda mes Çelebiut dhe ortàkut të tij.

Xhemreja gjen guximin që t’a lërë telefonin në kompani e të largohet, gjë që vërehet dhe që bën Çelebiun të dalë menjëherë për t’a kërkuar. Ashtu siç ai pándeh, Xhemreja është pranë Ozanit. Për shkak të largësisë, ai nuk i dëgjon çfarë flasin por i shikon duke u puthur në buzë, që është dhe puthja tyre e parë. Çelebiu largohet dhe teksa Xhemreja i betohet Ozanit se nuk jeton nëse atij i ndodh gjë, Çelebiu jep urdhërin e vràsjes së Ozanit. Në ato momente, vëllai i tij Iskenderi po mban pèng Bylentin.

Me një dhùnè të madhe të ushtruar ndaj tij, Iskenderi e dètyron të pranojë të marrë biletën dhe paratë që ka ndarë për të e të jetojë shumë larg tyre, ose të qëndrojë dhe të përballet me pasòjat. Çelebiu mëson se çfarë po bën Iskenderi, prandaj ndërhyn. Atij i duhet Bylenti për të pasur në dorë Tomrisin e shumë të tjerë, ndaj e urdhëron Iskenderin që t’a lërë të lírë, aq sa i betohet se nëse brenda një ore nuk do e dëgjojë zërin e Bylentit që është shëndoshë e mirë, atëherë do e denòncojë Iskenderin në pòlìci.

Kemali telefonon Narinin dhe i kërkon që të shkojë në kompaninë e tij, pasi prej aty do shkojnë në një takim me mësuesen e Masallit. Narini niset menjëherë por kur mbërrin, Erhani i del përpara. Ai, si në çdo herë, ngulmon për t’i shprehur dashurinë që ndjen dhe shpresat që ka se një ditë do jenë sërish bashkë. Narini i përgjigjet si mos më kèq, me ashpèrsi shumë të madhe por edhe me zë të ngritur, derisa Kemali u shkon pranë. Ajo frìkësohet shumë se mos ai ka dëgjuar gjë, por për fatin e saj, Kemali nuk ka dëgjuar asgjë konkrete.

Pas takimit me mësusen e Masallit, ato të dy vendosin të bëjnë një piknik me të gjithë familjen. Sëbashku me Ojën, Shehrijen, Masallin dhe Taxhin, ato kalojnë një piknik mëse të bukur, me të qeshura, lojëra e hare. Oja shikon që në mesin e tyre, vetëm Taxhi është i mèrzitur, prandaj vendos të telefonojë Sunën e t’a ftojë atë në mesin e tyre. Pavàrësisht ftesës së ëmbël të Ojës, Suna refuzon. Sakaq, në anën tjetër, Emiri po rregullon disa dòsje të lënë përgjysëm nga babai i tij Hikmeti, kur një kàrtëvizitë bie në tokë.

Emiri shikon me shumë çudi që ajo kàrtë i përket një dètektivi, ndaj dhe vendos t’a telefonojë, që të mësojë se çfarë pune ka pasur të lënë përgjysëm babai tij me një dètektiv. Personi në anën tjetër të telefonit, detèktivi, përgjigjet pa hezituar dhe sapo mëson se kush është Emiri, ai përgjigjet edhe për çështjen që ka pasur të ngarkuar nga Hikmeti. Detèktivi tregon se Hikmeti e ka marrë në punë për të gjetur Gylsym Bollatin. Emri i Gylsymit bie si bòmbè për Emirin, që nuk e mendonte kurrë se motra e Rejhanit mund të ishte gjàllë.

Mëse i shòkuar, ai e pyet nëse është i bindur që Gylsymi jeton, dhe dètektivi e pohon. Fshèhurazi nga Rejhani, Emiri i kërkon detèktivit që të takohen. Emiri e bën takimin fshèhurazi sepse nuk do që Rejhani të mbushet me shpresa për diçka aq të madhe, që ndoshta nuk rezulton të jetë e saktë. Ai nxiton për në kompani, ku do takohet me detèktivin, ndërsa Rejhani qëndron në shtëpi. Ajo vëren se Nigari nuk është siç është gjithmonë, ndaj i bën një kafe dhe e pyet çfarë po e shqètëson, por Nigari refuzon të flasë.

Kemali e fton Narinin në kompani, duke i thënë se u duhet të takohen me mësuesen e Masallit, por para se të takojë Kemalin apo mësuesen, Narini përballet me Erhanin. Ato të dy debàtojnë sepse Narini ngulmon që ai duhet t’a lërë të qetë, ndërsa Erhani ngulmon se ajo duhet të bindet në dashurinë e tyre. Kemali e ndërpret atë dèbat me ardhjen e tij por nuk flet fare, gjë që e frìkëson Narinin se mos ai ka dëgjuar gjë. Teksa përgatiten për të shkuar në takimin me mësuesen, Narini kupton se Kemali nuk ka dëgjuar asgjë.

Pas atij takimi që kalon fare mirë dhe pa incìdente, Kemali me Narinin ftojnë gjithë familjen e tyre në një piknik spontan, për të hedhur pas krahëve gjithçka që ka kaluar së fundmi, secili prej tyre. Ato luajnë e qeshin, mëse të lumtur, përveç Taxhit. Mendja e tij është tek Suna, gjë që Oja e kupton ndaj dhe e telefonon Sunën për t’i kërkuar t’u bashkohet, por ajo e falenderon dhe refuzon. Ndërkohë nipi i tyre, Emiri, gjen fare rastësisht në kutinë e punës së babait të tij, një numër detèktivi.

Ai çuditet dhe dëshiron të mësojë përse babai tij ka punësuar një njeri të tillë, ndaj dhe e telefonon numrin që shikon në kàrtëvizitë. Përtej telefonit, dètektivi i tregon hapurazi se ai ka qenë i ngarkuar me detyrën për të gjetur Gylsym Bollatin, që është motra e Rejhanit. Emiri shòkohet i tëri dhe i thotë se ajo ka vdèkur por dètektivi shpreh bindjen e tij se ajo jeton, por duke qenë i paguar nga Hikmeti, ai e ka lënë punën kur Hikmeti është aksìdentuar, është paralìzuar dhe rrjedhimisht nuk e ka paguar dot më.

Emiri i kërkon menjëherë që të takohen dhe ndërkohë, sigurohet që Rejhani të mos e dëgjojë. Ai i drejtohet kompanisë për t’u takuar me të, në mënyrë që kërkimet t’i vazhdojnë njëherazi, për të fituar kohë. Rejhani gjatë asaj kohe qëndron në shtëpi. Ajo vëren gjendjen e Nigarit, që dukshëm, po përjeton një strès shumë të madh. Prandaj, i përgatit asaj një kafe dhe ulet t’a pijë bashkë me të. Nigari e falenderon por sado që Rejhani e pyet nëse ka ndonjë pròblem, ajo sërish e mohon.

Jeta për Aliun ka vazhduar, edhe pas bràktisjes që i bëri Dujgu në ditën e tyre të dasmës. Ai nuk ka hedhur asnjë hap për t’a kërkuar por pas shumë muajsh, në mënyrë të paprítur, ai e shikon në oborrin e përbashkët të shtëpive të tyre. Dujgu shtánget po aq sa ai që nuk e priste ardhjen e saj por megjithatë, Aliu largohet për në punë pa i folur fare. Të dy rikthehen në punë por Dujgusë nuk i flet njeri fare, përveç Vollkanit që e përshëndet dhe i uron mirëseardhjen.

Ibo, Fërati, Karaja dhe gjithë të tjerët, i mbajnë qëndrim për hir të Aliut. Si të mos mjaftonte e gjithë ajo situatë e rénduar, Dujgu shikon një vajzë të panjohur që vrapon drejt Aliut duke i thënë se i kanë pëlqyer shumë lulet, dhe e thërret atë ‘i dashur’. Paralèlisht, motra e Azizit, Nana, shkon në shtëpinë e Jamanit për të bërë një intervistë për pozicionin e dados. Ajo gjen një numër të madh vajzash që po presin rradhën për t’u intervistuar.

Teksa pret, futet brenda për të mbushur ujin që kishte mbaruar. Brenda, ajo takon Jusufin dhe ulet të bisedojë për pak me të, derisa i vjen rradha për intervistë. Nana gjen guximin të dalë para Jamanit por ai i kërkon të largohet ndërsa ajo ngulmon se ka formimin e duhur, se ka përjetuar të njëjtën gjë si Jusufi dhe ia di dhìmbjen dhe se mbi të gjitha, Jusufi e do atë. Edhe pse e dèbon, Jamani nuk bën më asnjë intervistë tjetër dhe del jashtë për të kontrollur nëse Nana po pret dhe ashtu është.

Jamani i tregon orën kur duhet të jetë në punë duke e bërë kështu punë të kryer faktin që ajo do jetë dadoja e re që do kujdeset për nipin e tij të çmuar, Jusufin dhe ajo pohon me kokë, ndërkohë që në mendje i shfaqet biseda me Idrisin që kërkoi që ajo t’a vrísté Jamanin që të shpètonte njëherë e mirë prej tij, ndërsa ajo iu përgjigj duke i thënë se hàkmarrja saj është të gjejë prova për búrgosjen e Jamanit, jo vràsjèn, sepse nuk është vràsèse.