Author: Telenovela

Një ditë e re pune fillon për Dujgunë, Aliun dhe gjithë të tjerët, por Jamuri nuk e ka harruar datën e muajit të parë të lidhjes së tyre, ndaj i shkon Aliut me një dhuratë në dorë. Aliu e hap dhe kupton që sugjerimin e dhuratës ia ka bërë Dujgu, sepse atë preferencë, ai e ka folur vetëm me të. Mëse i acáruar me Dujgunë, Aliu i ulèret para të gjithëve, duke i dhënë urdhër që të qëndrojë larg lidhjes së tij. Dujgu nuk thotë asgjë ndërsa Jamuri kërkon falje nga ajo për situatën në të cilën e futi. Pa e rénduar Jamurin, Dujgu largohet.

Nga pas saj shkon Vollkani, i cili kërkon të dijë nga Dujgu arsyen e vërtetë përse e ka bráktisur Aliun, pasi qartazi ajo e do ende, por para asaj pyetjeje, Dujgu mbetet pa fjalë. Paralèlisht, pa fjalë mbetet Jamani i cili i kontrollon çantën Nanës pasi ajo del nga zyra tij dhe gjen vetëm makinën llogaritëse të tij, që ajo e thèu aksídentalisht. Nana e ka marrë àrmèn por e ka fshèhur në trup dhe për të jústifikuar hyrjen në zyrë, ka marrë përsipër t’i zëvëndësojë makinën llogaritëse, meqë ishte ajo fàjtorja e thyèrjes. Me aq, Nana largohet por Jamani i shkon pas.

Ai e shikon duke u takuar me një shoqe në një park dhe nuk vëren asgjë të dyshímtë. Koha kalon dhe Nana kthehet shpejt në shtëpi, ku do gjejë Ajnurin duke tentuar t’i japë Jusufit një gotë qumësht, por pa sukses. Ajnuri largohet me ardhjen e Nanës, gjë që e acàron ende më shumë, ndërs Nana ia del t’a bindë Jusufin për të pirë gotën e qumështit. Gjatë atyre minutave, ajo vëren disa piktura mëse të bukura të Jusufit, ku ai ka përshirë edhe tezen e tij, por Jusufi tregon se i mban të fshèhura pasi xhaxhai tij ka dhënë urdhër të prèrë.

Jamani nuk lejon asnjë njeri në atë familje që të nxjerrë çfarëdo lloj gjëje që u kujton Seherin. Pas atyre fjalëve, Nana pyet Neslihanin nëse Seheri ka qenë ndonjë njeri i kéq që duhet harruar por Neslihani i betohet për të kúndërtën. Nana e emocionuar që vetë e ka harruar fytyrën e nënës së saj të ndjerë, merr me fòrcë fotografitë e Seherit dhe i vendos në dhomën e Jusufit. Ajnuri spíúnon sërish tek Jamani dhe ky i fundit e dèbon Nanën duke e kápur me fórcë madje. Për herë të parë, në atë moment, Jusufi flet, duke i kërkuar Jamanit të mos e bëjë.

Motra e Xhengerit, Ajnuri, spíúnon Nanën që u fut në zyrën e Jamanit ndaj ky i fundit, në prezencë të të gjithëve i kontrollon çantën Nanës, por nuk gjen asgjë. Ajo e ka marrë ármén por e ka fshèhur në brez, ndërsa për të jùstifikuar hyrjen në zyrën e Jamanit, ajo ka marrë makinën llogaritëse që ia thèu aksídentalisht dhe thotë se do ia rregullonte atë, për të çuar në vend gàbimin që bëri. Edhe pse nuk i gjen asgjë, Jamani i víhet nga pas për të parë ndonjë veprim të dyshímtë, por nuk vëren asgjë.

Kur Nana kthehet në shtëpi, ajo gjen Ajnurin pranë Jusufit teksa përpiqet t’a bindë atë që të pijë një gotë qumësht, por nuk ia del. Ndryshe nga Ajnuri, Nana ia del t’a bindë dhe  teksa Jusufi pi një gotë qumësht të plotë, Nana vëren pikturat që ai ka bërë dhe i pëlqejnë shumë por Jusufi thekson se duhet t’i fshèhë pasi xhaxhai i tij ka dhënë urdhër që në shtëpi të mos ketë asgjë që kujton Seherin. Fillimisht Nana pándeh se mos Seheri ka qenë një person i kéq, meqë Jamani reagon në atë formë, por Neslihani i thotë se ka qenë më e mira në botë.

E irrítuar nga rregulat e pakuptimtë të Jamanit dhe e bindur që Jusufi nuk duhet t’a harrojë fytyrën e tezes siç Nana ka harruar fytyrën e mamasë së saj të ndjerë, ajo i merr fotot me Seherin dhe i dërgon në dhomën e Jusufit. Ajnuri i tregon Jamanit, ku i fundit i ulèret Nanës e cila dhe gjen guximin për t’i thënë se ai vetë nuk e shikon dot Seheri dhe do që askush tjetër të mos e shohë. Pas atyre fjalëve, ai e pérzë nga shtëpia por ai dèbim, do bëjë që Jusufi të flasë për herë të parë, që nga vdèkja e Seherit. Ai i kërkon xhaxhait të tij, që të mos e dëbòjë Nanën.

Jamani i shkon pranë mëse i lumtur që ai foli, ndërsa Jusufi thotë mes lótësh se Jamani nuk e do Seherin dhe për këtë arsye, as Jusufi nuk do e dojë më atë. Në anën tjetër, Jamuri i dòrëzon Aliut dhuratën që i ka bërë, gjë që Aliun e bën menjëherë të kuptojë se Dujgu i ka treguar çfarë t’i bëjë, sepse atë dëshirë të tij, vetëm Dujgu e ka ditur. Aliu i ulèret Dujgusë para të gjithëve, duke e urdhëruar të mos fusë hundët në marrëdhënien e tij. Jamuri ndihet në fàj dhe ndërhyn për të kërkuar falje nga Dujgu, por nuk zgjidh asgjë.

Xhejlini do mbetet pa fjalë kur shikon Parsin që merr babanë e saj për në dhomën ku bëhen pyetjet ndaj të dýshuarve. Fshèhurazi ajo futet për t’i dëgjuar, sëbashku me Ilgazin që nuk e lë atë të vetme. Rràhjet e zemrës i shtohen së tepërmi kur dëgjon babanë e saj që pranon se në datën që shënon vràsjèn e Inxhit, ai ka pasur një kònflikt të madh me të, që e ka çuar deri në dhùnè, për herë të parë në jetën e tij. Zaferi pranon me kokën ulur se e ka humbur kòntrollin mbi veten dhe e ka rràhur, por nuk e ka vràrè kurrsesi.

Xhejlini nuk e dëgjon dot më gjatë por del që aty, dhe si përherë ka Ilgazin nga pas, që e ndihmon të qetësohet me këngën që Inxhi i ka lënë. Ereni shkon shumë shpejt pranë tyre dhe u tregon se profesori po ia mbàth  me gruan por nuk kanë asnjë mënyrë si t’a ndalojnë pasi provat e tyre janë të jashtëlìgjshme. Xhejlini menjëherë mendon mbi një denòncim anònim, dhe e bën, duke thënë në telefon se Inxhi ka pasur lidhje me profesorin dhe dýshon se vràsèsi mund të jetë vetë ai. Për pak, Xhejlinin rrèzikon t’a zërë Parsi, që e ka gjithmonë njërin sy mbi të.

Me pak lëvizje, pòlìcia arrin t’a ndalojë largimin e Ozanit dhe bashkë me gruan e tij, ato dalin para Parsit. Gruaja mes lòtësh thotë se të gjitha pròblemet ua ka sjellë Ozani dhe kështu tregon se natën e vdèkjes së Inxhit, ajo i ka gjetur të dy në shtëpinë e saj dhe instiktivisht i është vërsùlur Inxhit, të cilën pasi e ka rràhur, e ka dëbùar nga shtëpia. Ajo betohet se Inxhi është larguar me këmbët e saj dhe nuk e kanë parë më. Ndërsa Ozani, që akùzohet nga Parsi për lidhjen me studenten e tij, thotë para gruas se ka qenë i dashuruar màrrëzisht.

Pas dëshmìsë, ato lejohen të largohen nga komìsariati por jo të dalin jashtë qytetit. Menjëherë në rradhë, do jetë një i dýshuar tjetër. Ai është Osmani, dhëndrri i familjes së Xhejlinit. Në telefonin e Inxhit janë gjetur mesazhe nga ai, ku i shkruante se do e vrìstè nëse do fliste. I dètyruar, Osmani rrëfen se Inxhi e kishte zbuluar që ai kishte lidhje jàshtëmartesore me gruan e xhaxhait të tyre, Zymrytin dhe donte t’i tregonte të motrës. Për të vërtetuar se natën e vràsjès së Inxhit ai ka qenë në tjetër vend, Osmani tregon hotelin ku ka qenë me Zymrytin.

Invèstigimi i vràsjès së Inxhit merr një kthesë tërësisht tjetër kur Parsi vendos të marrë në pyetje babanë e saj, Zaferin. Fshèhurazi, Xhejlini me Ilgazin e ndjèkin nga xhami atë marrje në pytje, ku në konkluzion, Zaferi pranon që ka ushtruar dhùnè mbi të bijën por më pas ajo është larguar. Ai betohet se nuk e ka vràrè, si dhe betohet që ka qenë hera e parë që e ka prekur me dorë. Xhejlini e tmèrruar dhe duke mos i besuar dot veshëve, del që aty, por Ilgazi nuk e lë të vetme. Ai e ndihmon të vendosë kufjet, me këngën që ia lehtëson dhìmbjen.

Paralèlisht, profesor Ozani me gruan e tij po përpiqen t’ia mbàthin duke u zhvendosur në një tjetër vend por për shkak të një denòncimi që bën Xhejlini me një telefon rruge, ato nuk ia dalin dot. Ajo bën denòncim anònim kur thotë se Inxhi ka pasur lidhje dashurore me profesorin dhe dýshon se ai mund të jetë vràsèsi. Për pak, Xhejlinin rrèzikon t’a zèrë Parsi, por jo. Sakaq, përveç Zaferit dhe profesor Ozanit, në listën e të dýshuarve do ketë edhe të tjerë. I rradhës, është Osmani, bashkëshorti i Ajlinit, motrës së Xhejlinit dhe Inxhit.

Në telefonin e Inxhit janë zbuluar mesazhe mes tij dhe saj, ku ajo i thoshte se nuk e ka frìkë, ndërsa Osmani i shkruante qartë se nëse do fliste, do e vrìstè. I dètyruar, ai tregon se ka një lidhje jàshtëmartesore, gjë që Inxhi e kishte zbuluar dhe i bënte prèsion që ai t’i tregonte motrës së saj, por betohet se e ka kèrcènuar vetëm për t’a frìkësuar, se nuk e ka prekur kurrë me dorë Inxhin. Për të shpëtuar nga akùzat, Osmani tregon se në cilin hotel ka qenë natën e vràsjès së Inxhit por për t’a vërtetuar, ato duhet të pyesin edhe të dashurën e tij të fshèhtë.

Ajo është nusja e xhaxhait të të ndjerës Inxhi, Zymryti. Gruaja e Osmanit, Ajlini, ndodhet pranë saj për ngushëllim kur Zymryti merr një telefonatë nga pòlìcia që të paraqìtet e të japë deklaratën e saj, por Zymryti e mbyll telefonatën dhe nuk shkon. Ndërkohë, në komìsariat do sjellin profesorin me gruan e tij, ku  kjo e fundit do tregojë se si i ka gjetur ato të dy në shtëpi dhe instiktivisht e ka dhùnùar Inxhin, ndërsa Ozani thotë mes lòtësh, se ka qenë i dashuruar pas Inxhit. Pasi e ka dhùnùar, gruaja tij e ka dëbùar, dhe me aq është mbyllur takimi tyre.

Ozanit dhe Omerit i del përpara Uzuni, djaloshi i lagjes që dëgjon e shikon çdo gjë që ndodh në atë lagje dhe kësaj rradhe, ai është i frìkësuar për Ozanin pasi ka parë Çelebiun që nga larg e ka shikuar Ozanin duke puthur Xhemrenë. Ato janë mëse të bindur që Çelebiu do hàkmerret, ndaj dhe telefonata që i vjen Ozanit, është mëse e ditur që është kùrth. Ozani i përgjigjet asaj telefonate dhe shkon në adresën e kërkuar, ku Adnani do e presë me një àrmè të drejtuar në kokën e Ozanit. Por, pas Adnanit do qëndrojë Omeri.

Me një thìkë në dorë që e vendos në fytin e Adnanit, Omeri e ndalon atë nga shkrèpja àrmès, derisa në skenë vjen kòmisari dhe e arrèston Adnanin. Në ato momente, nga Ozani ka marrë një pako Xhemreja, të cilës ia ka sjellur fshèhurazi vajza e saj, Gyneshi. Brenda ka një përgjùes të vogël dhe një letër ku Ozani i shkruan se duhet t’a vendosë me patjetër në një nga vendet ku Çelebiu kryen biseda më së shumti. Paralèlisht, Çelebiu po bisedon me Iskenderin, por në mënyrë pòshtëruese dhe tàllëse, se si gjòja Çiçeku nuk do e dashurojë kurrë.

Iskenderi, ndonëse mèrzitet, i sugjeron irònikisht Çelebiut që të shikojë edhe veten, që ende në atë moshë po i përgjèrohet Xhemresë për pak dashuri. Iskenderi largohet dhe këmbët e shpien sërish tek Çiçeku. Në shtëpinë e saj, do gjejë Bylentin si pèngesë, i cili menjëherë e kèrcènon Çiçekun se do marrë Atlasin e do largohet, nëse ajo nuk e dèbon Iskenderin. E dètyruar, Çiçeku i kërkon atij që të largohet. Jo shumë çaste më vonë, Atlasi vendos të rrëfejë sèkretin më të madh para Çiçekut; arsyen përse nuk ka folur për një kohë aq të gjatë.

Atlasi tregon se pak vite më parë, një natë, ai ka parë babanë e tij duke u përlèshur me dikë tjetër në oborrin e shtëpisë. Personi tjetër ka rènë pa ndjenja, babai tij e ka tërhequr për në qìlar dhe nga ai qìlar, ka dalë vetëm babai i tij, ndërsa personin tjetër nuk e ka parë kurrë më. Babai i tij e ka parë që Atlasi e ka ndjèkur atë skenë ndaj dhe e ka kèrcènuar të mos flasë. Nga frìka se mos i shpëtonte nga goja ajo gjë, Atlasi nuk ka folur më. E frìkësuar, Çiçeku shkon në qìlar dhe me pak gërmim gjen dorën e kùfomës por para se të veprojë, Bylenti i del përpara.

Ozani shkon në vendin ku e ftojnë ndërmjet një telefonate, por ai e di mjaft mirë se në atë vend, është krijuar një kùrth për të. Djaloshi i lagjes, Uzuni, e ka parë nga larg Çelebiun që ka shikuar skenën e puthjes mes Ozanit dhe Xhemresë, ndaj dhe kanë qenë të përgatitur për një kùrth. Në vendin ku shkon, Ozanit i drejton Adnani një àrmè në kokë, ndërsa Adnanit i vendos Omeri një thìkè në qafë, duke i shkuar nga pas në mënyrë mëse të paprìtur. Kòmisari pòlìcisë me të cilin kanë bashkëpunuar, ndërhyn dhe arrèston Adnanin.

Paralèlisht, Xhemreja merr nga Gyneshi letrën e rradhës që Ozani i ka dërguar. Përveçse një letër ku i shpjegon çfarë do bëjë, ai i ka dërguar edhe një përgjùes, për t’a vënë diku ku Çelebiu mund të flasë lìrisht. Në ato momente, Çelebiu ndodhet përballë Iskenderit, duke përqèshur gjendjen e tij prej një të dashuruari, të cilit i thotë me bindje se Çiçeku nuk do e dashurojë asnjëherë. Iskenderi i frùstruar, e përmban veten por dhe e pyet Çelebiun se çfarë mendon për veten që ende i përgjèrohet Xhemresë për pak dashuri.

Me aq, Iskenderi largohet nga zyra dhe sërish shkon pranë Çiçekut, por kësaj rradhe, Bylenti nuk e lejon të futet brenda. Çiçeku gjithashtu nuk e pranon dot në shtëpi sepse Bylenti e kèrcènon me Atlasin, duke i thënë se do largohet bashkë me të, nëse ajo e pranon Iskenderin brenda. Dètyrimisht, Iskenderi largohet. Pas largimit të tij, Çiçeku qëndron e vetme me Atlasin që tashmë flet në prezencë të saj. Ai i tregon se arsyeja përse nuk ka folur prej vitesh, ka qenë frìka nga babai i tij, të cilin një natë e ka parë duke dhùnùar një tjetër person.

Sipas Atlasit, me atë person, Bylenti është futur në qìlarin e shtëpisë dhe nga ai qìlar, ka dalë vetëm Bylenti, i cili e ka kèrcènuar të mos flasë. Nga frìka se mos flet gàbimisht, ai ka vendosur të mos flasë më kurrë. Rrëfimin e Atlasit, e dëgjon edhe Bylenti, por nuk ndërhyn. Ai largohet për në dhomën e tij ndërsa Çiçeku pret derisa Atlasi flen dhe më pas shkon të kontrollojë në qìlar. Në mënyrë tmèrruese, ajo prek dorën e një personi pasi gërmon tokën për pak. Sapo del nga qìlari me dorën në gojë, asaj i del përpara Bylenti.

Dètektivi Eren sjell një làjm aq të paprìtur, sa edhe të rèndë për Ilgazin. Ai i tregon se ndërmjet disa kontrolleve në bankë, ka zbuluar se babai tij Metini, prej kohësh i dërgonte para çdo muaj Inxhit. Ilgazi i drejtohet menjëherë babait të tij në shtëpi, sapo merr atë informacion. Babai i tij po gatuan në ato momente dhe as që i përgjigjet pyetjes së Ilgazit, por Ilgazi ngulmon, duke i kujtuar se ai ka pasur në dorë që t’a lìronte Çinarin menjëherë nga bùrgu apo të fshèhte provat, por nuk e bëri, sepse i kujtoi vetes se është “djali i babit të drejtë”.

Fjalët e Ilgazit bëjnë që Metini, ashtu në heshtje, të vazhdojë drejt e në dhomën e tij, të cilën e mbyll me çelës dhe nga sirtari nxjerr një àrmè që ia drejton vetes në kokë. Ilgazi nuk heq dorë derisa të mësojë se çfarë po ndodh, ndaj pasi i ati nuk përgjigjet fare, Ilgazi e shpèrthen derën. Në mënyrë tmèrruese, ai gjen babanë e tij me àrmè në dorë dhe ia heq para se ai t’i japë fùnd jetës së tij. Metini menjëherë nis të qàjë, por pavàrësisht asaj situate të rènduar, ai sërish nuk tregon se çfarë e ka lìdhur me Inxhin.

Nëna e të ndjerës, Gyli, në ato momente po përgatit biskota në shtëpi. Ajo ka zgjedhur të bëjë më të preferuarat e Inxhit, pasi ende nuk e ka pranuar që ajo ka vdèkur. Që nga momenti i shòkimit në mòrg, ajo nuk është më vetja. Vajza saj e madhe, Ajlini, ndjen kèqardhje dhe nuk ia thotë dot që atë ditë do vàrrosin Inxhin por i kërkon t’a shoqërojë për në vàrreza, që të vizitojnë vàrrin e djalit të vogël të Ajlinit. Ato shkojnë dhe Gyli me çudi të madhe shikon që në xhenàzen që po bëhet, bashkëshorti i saj qëndron në krye, duke hèdhur dhe.

Edhe njerëzit rreth e rrotull shkojnë për t’a ngushëlluar Gylin por gjendja saj nuk e lejon të kuptojë aspak se si qëndron puna. Personi që akùzohet për atë vdèkjè, Çinari, vijon të jetë në bùrg ndërkohë, ku i shkon sërish kèrcènuesi, për t’i thënë se në momentin e parë që ai hap gojën, menjëherë do hàkmerren tek motra e tij e vogël. Vëllai i Çinarit, Ilgazi, shikon se Parsi ende nuk e ka bërë anàlizën për të mësuar nëse Çinari ka përdorur lëndë e ndàluar apo jo, ndaj i kërkon të lërë mënjanë mllèfin personal dhe të merret me çështjen që ka në duar.

Ereni mëson një informacion me shumë rëndësi nga banka, se prej kohësh, Metini i dërgonte para rregullisht çdo muaj Inxhit. Ilgazi nuk e kupton aspak çfarë po ndodh, ndaj shkon në shtëpi, ku ngulmon për të biseduar me babain e tij që po gatuan dhe refuzon të përgjigjet. Ilgazi ulèret duke thënë se ka pasur mundësi t’a lìronte Çinarin menjëherë apo të fshèhte provat, por nuk e ka bërë sepse ka zgjedhur të jetë “djali i babait të tij” që vendos gjithmonë nderin para çdo gjëje apo personi, ndërsa tani, babai tij po fshèh hapurazi diçka me peshë.

Fjalët e drejta të Ilgazit e rèndojnë së tepërmi Metinin, aq sa largohet dhe kyçet në dhomë. Ilgazi i kërkon që ai të hapë derën, ndërsa Metini as që përgjigjet. Kur Ilgazi shpèrthen derën, ai e shikon babanë e tij me àrmè të drejtuar në kokë dhe që qàn si fëmija duke thënë se nuk duron dot më por sërish, nuk tregon çfarë lidhje ka pasur me Inxhin. Për Inxhin, në ato momente, nëna e saj Gyli po gatuan biskotat e preferuara. Prej ditësh ajo është në gjendje shòku dhe nuk e pranon që vajza saj ka vdèkur.

Vajza e saj e madhe tenton t’ia rithotë, por nuk e bën dot. E vetmja mënyrë që Ajlini mendon t’ia thotë nënës së saj, është duke e dërguar në vàrrimin e Inxhit. Të gjithë njerëzit e ngushëllojnë Gylin, e cila vijon të mos kuptojë asgjë, as përse bashkëshorti saj po gròpos të vdèkurën. Ato kthehen në shtëpi, me gjendjen e vazhdueshme të shòkut tek Gyli. Paralèlisht, i dashuri i fshèhtë i Inxhit, Ozani, vëren se nuk i kanë furçat e dhëmbëve në shtëpi, as ai dhe as bashkëshortja tij. Menjëherë ato e kuptojnë se në çfarë situate janë futur.

Gruaja e tij qàn me dènesë teksa fàjëson Ozanin për pròblemin që u solli, ndërsa ai betohet se do e rregullojë. Personi që po mbahet ende nèn akùzat më të forta për atë vràsjè, është ende në bùrg, ku vijon të marrë kèrcènime, se do ia cènojnë motrën, nëse ai do flasë. Përtej tyre, Ilgazi kërkon me ashpèrsi nga Parsi që t’a bëjë punën mirë tek Çinari e të mos përziejë çështjet personale që kanë me njëri tjetrin, përndryshe do bëjë ankèsë për të. Menjëherë pas largimit të tij, Parsi gjen formën për t’u ankùar në mënyrë të tërthortë për Ilgazin, gjoja se është i shqètësuar për shokun e tij.

Dujgu kthehet nga puna me lòt në sy, duke rrëfyer para Jaseminit se nuk duron dot t’a shohë Aliun duke u kujdesur për të dashurën e tij të re, Jamurin. Jasemini i sugjeron që të flasë me Aliun e t’i tregojë të vërtetën përse e ka bráktisur por Dujgu refuzon dhe rikujton arsyen përse e bráktisi. Atë arsye, e dëgjon dhe e mëson për herë të parë nëna e saj, Semraja, e cila nxiton për tek Aliu, pasi do t’a shohë vajzën krah tij. Semra nuk flet dot, pasi shikon se Aliu nuk është më beqar, ndaj dhe tërhiqet, duke sajùar një jústifikim për trokitjen e saj në derë.

Semraja kthehet dhe përqafon Dujgunë mes lótësh, ndërsa në shtëpi u troket Sulltana. Sapo shikon Dujgunë, Sulltana e réndon me fjalë, thotë se nuk i do as byzylykët që ka harruar në shtëpinë e tyre dhe largohet. Dujgu merr veten dhe shkon në punë sërish, por gjendja vetëm sa përkèqësohet. Jamuri dëshiron t’i bëjë një dhuratë Aliut për muajin e tyre të parë të lidhjes, por ende nuk e njeh aq mirë. Ajo kërkon sugjerim nga Kàraja por Kàraja nuk di çfarë t’i thotë, prandaj Jamuri i drejtohet Dujgusë, e cila pranon t’a ndihmojë.

Në anën tjetër ndodhet Nana. Fillimisht ajo krítikohet tepër ashpèr për ushqimin që nxori nga frigoriferi, të cilin e kishte gatuar dikur Seheri. Ajo nuk i tregon dot Jamanit se ia sugjeroi Ajnuri, por thotë se e kishte dëgjuar që i pëlqente ai ushqim, ndaj dhe e nxori. Për atë veprim, Nana merr paralàjmërimin e duhur por fati do që ato të përplàsen sërish dhe ende më réndë. Kjo, sepse Jusufi gjen në dèpo një biçikletë fëmijësh, të paketuar dhe me një shënim të shkruar me shkrim dore, nga tezja e tij Seheri, e cila ndërroi jetë para se t’ia jepte dhuratën atij.

Dhurata, por më tepër shkrimi, e emocionojnë aq shumë Jusufin saqë ai péson një krízé emocionale. Ai, mes lótësh, shkon në pemën e limonit që ka mbjellë Seheri dhe Nana që i shkon nga pas, i betohet se ajo është aty me të, në çdo gjethe e degë limoni, ndaj duhet të kujdesen për atë pemë. Jamani e dëgjon dhe krítikon ende më ashpèr Nanën, të cilën e paralàjmëroi të mos i fliste Jusufit për Seherin, por Nana ngulmon se Jusufi ka nevojë për shpresë dhe jo të zhytèt në errésirën e xhaxhait të tij.

Jamani e kèrcènon shumë hapurazi dhe ashpèr Nanën, e cila ra prè e kùrthit të vogël të Ajnurit, për t’i dërguar Jamanit një prej ushqimeve që qëndron ende, të cilin e ka gatuar Seheri. Jamani e ka ndaluar edhe përmendjen e emrit të atij ushqimi dhe çdo gjë që gatuante ajo, por Nana nuk i tregon Jamanit se ia sugjeroi Ajnuri. Ajo thotë vetëm se ka dëgjuar që Jusufit i pëlqente, ndaj e nxori nga frigoriferi. Si të mos mjaftonte ngjarja  me ushqimin, Nana, po atë ditë, i flet Jusufit për Seherin.

Jusufi gjen në dèpo një biçikletë të paketuar me një shënim sipër. Edhe ajo dhuratë kishte ngelur nga Seheri, të cilës nuk i mjaftoi jeta për t’ia dhënë sa ishte ende gjàllë. Jusufi emocionohet së tepërmi nga shkrimi i dorës së tezes së tij dhe rrjedhimisht péson një krízë emocionale. Nana vrapon për tek ai dhe pasi kupton se Seheri e ka mbjellë pemën e limonit, ajo i flet për të, i betohet se është gjithmonë pranë tyre dhe për t’a ndjerë më afër, duhet të kujdesen për pemën që ajo ka lënë pas. Jamani e dëgjon dhe tërbòhet i tëri.

Ai i flet si mos më kèq Nanës, ndërsa ajo ngulmon se fëmija ka nevojë për shpresë, jo për zymtèsinë në të cilën, sipas saj, Jamani po përpiqet t’a tërhèqë Jusufin. Pas atyre fjalëve, Jamani largohet por dhe mëson nga Xhengeri situatën me biçikletë. Ndërsa Nana, fríkësohet se mos do e humbasë punën, prandaj lë krenarinë mënjanë dhe kërkon falje nga Jamani, për sjelljen e tepruar që bëri. Jamani e pranon për atë herë por i betohet se herën tjetër nuk do ketë falje. Sakaq, në anën tjetër ndodhet Dujgu, që vjen nga puna duke qàrë.

Në një bisedë me Jaseminin, ajo tregon se sa i dhèmb t’a shikojë Aliun me dikë tjetër, si dhe përmend arsyen përse e bràktisi atë. Atë bisedë e dëgjon Semraja, e cila e shókuar, nxiton për t’i treguar Aliut të vërtetën, por nuk e bën kur shikon që ai ka të dashur. Semraja përqafon mes lòtësh të bijën për t’a ngushëlluar, ndërsa Sulltana që ende nuk di asgjë, e shikon për herë të parë Dujgunë dhe i flet shumë réndë. Si të mos mjaftonte, kur Dujgu kthehet në punë, Jamuri kërkon ndihmën e saj për t’i zgjedhur një dhuratë Aliut, për muajin e parë të tyre.