Iskenderi e përjeton rèndë atë natë, edhe pse publikisht doli i pafàjshëm. Rèndesa tij është tek fakti që shoqja tij më e ngushtë, Shimali, tanimë ka vdèkur. Ai shkon të vizitojë vàrrin e saj, ku qàn me dènesë. Pas largimit të Iskenderit që aty, vàrrin e Shimalit e viziton nëna saj Tomrisi, që tani i frìkësohet ende më shumë humbjes së Atlasit. Gjatë asaj kohe, në shtëpinë e saj, Ryjaja dhe Çiçeku po qàjnë në supet e njëra tjetrës, për gjithçka që ka ndodhur. Ryjasë ende nuk i besohet se Çiçeku ia ka fshèhur faktin që jeton.
Ashtu me lòt në sy për gjithë deklaratën që bëri, Çiçeku i tregon Ryjasë se si qëndron e vërteta, si u përfshi në atë mes e çdo gjë tjetër. Për gjithça që dëgjon, Ryjaja mban fàjtore Tomrisin. Sapo kjo e fundit vjen në shtëpi, Ryjaja i hàkërrehet duke i kërkuar llògari, teksa e akùzon se ia ka shkàtërruar jetën Çiçekut. Tomrisi kùndërshton por Ryjaja gjithashtu dhe mes tyre lind një dèbat, të cilit do i japë fund vetëm Çiçeku. Ajo ngrihet në këmbë dhe thotë me gojën plot se askush më nuk do flasë në emër të saj.
Ryjanë e sqaron se nuk e ka mbajtur kush me fòrcë në atë shtëpi por ka zgjedhur vetë t’i bëhet krah Atlasit. Dèbati i tyre zgjat deri në të gdhirë, ku në orët e para, Çelebiu nxjerr nga bùrgu Bylentin dhe bashkë me të trokasin si vdèkje në shtëpinë e Tomrisit. Ajo pìkëllohet e tëra kur Bylenti kërkon të marrë Atlasin, sepse lìgjërisht i takon t’a marrë. Çiçeku fshìhet e kýçet në dhomë me Atlasin por Bylenti sërish e merr atë, ndonëse pà dëshirën e fëmijës. Bylenti e merr, e dërgon në një mòtel të pìsët dhe e lë aty të vetëm.
Nga pàniku, Çiçeku lajmëron menjëherë Iskenderin për çfarë ndodhi dhe kërkon ndihmën e tij për t’a rimarrë Atlasin. Sakaq, për làjmin që u bë për Iskenderin një ditë më parë, profesor Altani zhgènjehet shumë, sepse deklarata e Çiçekut e çlìron tërësisht nga akùzat Iskenderin dhe kështu rezulton të duket sikur gàzeta e Altanit është një kompani me làjme të rrème. Ozani dhe Omeri ia shpjegojnë detajisht se si mori atë rrjedhë situata por profesori është ende më i zemërùar me Çelebiun dhe Iskenderin, që shpëtojnë gjithmonë pa u lagur.
