Osmani dhe ùshtàrët e tij shkojnë të pùshtòjnë Inegolin, me një plan te qartë se si do e hedhin çdo hap, ndërkohë që në anën tjetër ndodhet Sheh Edeballeja, babai i Bales, më të gjithë shokët e tij më të afërt, te cilët luten pafund për shpëtimin e Osmanit dhe për pùshtìmin me sukses, të Inegolit. Koha kalon, gòdìtjet dhe sùlmet vazhdojnë po njësoj por për gjatë gjithë asaj kohe, tekfur Nikolla ende nuk e ka kuptuar se çfarë po ndodh jashtë në oborrin e kàlasë së tij të shtrenjtë.
Ai vijon të bëjë plane kùndër tyre, derisa mëson të vërtetën dhe pàniku e përfshin, sado që përpiqet t’a kontrollojë veten. Pavàrësisht ùshtrìsë së tij të madhe, tekfur Nikolla e shikon, e kupton dhe e pranon se mundësitë që ùshtrìa tij të fitojë, është shumë më e pakët, sesa mundësia e humbjes. Në ato lùftìme të përgjàkshme që ndodhin në oborrin e kalasë së Inegolit, një person me shumë rëndësi do hùmbasë jetën, me dinjitet dhe trìmëri e shpàtë në dorë. Ai person luan një peshë shumë me rëndësi për të gjithë.
Personi në fjalë është Gyndyzi. Një shpàtë i jep atij gòditjen fàtale, gjë që e shikon vetëm një person nga ùshtrìa e Kajive. Ai është Xhankutaji, fytyra e të cilit shòkohet e tëra por njëkohësisht edhe nuk lëviz dot, sepse vetë është duke lùftùar për jetën e tij, me ùshtàrin àrmìk që i gjendet përballë, po me shpàtë në dorë. Ndërkohë që lùftìmet vazhdojnë gjithandej në çdo cep të oborrit dhe të kalasë brenda, me në krye Osmanin, atyre do u vijë një ndihmë fare e paprìtur, nga më të afërmet e tyre.
Ato janë gratë lùftëtàre të Kajive, që nuk hezitojnë aspak për të lùftùar krah më krah me bashkëshortët, vëllezërit, baballarët e djemtë e tyre. Teksa ùshtrìa e Kajive merr forcë shumë më të madhe me ardhjen e tyre, tekfur Nikolla e kupton rrèzikun dhe vendos të mos qëndrojë më gjatë në atë kala që mund t’ia màrrë jetën. Fshèhurazi nga të gjithë dhe në mënyrë shumë tinèzare, ai futet në një nga dhomat e tij të fshèhta, i afrohet një thesi të mbushur me monedha ari dhe pasi mbush një çantë me to, ai ia mbàth.
