Category: Uncategorized

Shuleja vazhdon t’a kërkojë Arzunë gjithandej, pavàrësisht përndjèkjes pènale që mori për shkak të saj. Ajo nuk e mendon në asnjë moment që t’a lërë atë të vetme, prandaj dhe nuk i ndalon kërkimet por asnjë prej kërkimeve nuk i rezulton efektive. Arzuja ndërkohë vijon të jetë e vetme, e dèrrmuar dhe pa para në xhep. Vetëm një ditë më vonë, Arzu do gjejë mënyrën për t’a kontaktuar Shulen në numrin e saj personal dhe kështu do mund të takohen. Shule e dërgon Arzunë në shtëpi, ku pas shumë ditësh ajo bën dush dhe pushon nga lodhja.

Sakaq, ai mëngjes do jetë shumë domethënës edhe për Zejnebin. Ajo futet në dhomën e Aishes pasi shqètësohet që ajo nuk është zgjuar e para në familje. Në mënyrë të tmèrrshme, ajo përballet me pamjen e Aishes që ka rènë në tokë, pa ndjenja dhe me urgjèncë dërgohet në spìtal. Atje, në spìtal, Aishen e merr përsipër Ahmeti si dòktor. Pas kontrollit që i bën, ai tregon me kèqardhje se Aisheja mund të përfundojë e paralìzuar në shumë pjesë të fytyrës e trupit, për shkak të strèsit të madh që ka përjetuar.

Përveçse ndjejnë shumë kèqardhje për të, Zejnebit i shtohen ende më shumë dýshime, nga mënyra se si Aisheja po reagon në gjithë ngjarjen e largimit të Sudes nga familja. Me ato dýshime, ajo shkon në shtëpi, futet në dhomën e Aishes dhe kontrollon kutinë e saj private, ku gjen të dhëna të mjaftueshme, letra e fotografi, që vërtetojnë se ajo është nëna biològjike e të ndjerit Sabri dhe Sudeja është mbesa saj. Teksa Zejnebi po shqyrton çështjen e Aishes, bashkëshorti saj Sinani ndodhet në rrèzik.

Atij i dalin përpara disa burra të àrmàtosur, të dërguar nga avòkat Mehdiu por para se ato të guxojnë të bëjnë gjë, Kadiri i shkon në ndihmë bashkë me gjithë taksistët e tjerë të lagjes, të cilët i njofton ndërmjet një radioje se ka nevojë për përforcime. Ardhja tyre i largon njerëzit e Mehdiut dhe me aq shpëtojnë për atë rradhë. Paralèlisht, në shtëpinë e tyre shkon Meltemi për të takuar Zejnebin. Hapurazi, Meltemi i ofron punë në biznesin që po hap, duke theksuar se pavàrësisht të gjithave, ka besim absolut tek Zejnebi. Për hir të parave që i duhen sa më parë, Zejnebi pranon.

Shuleja i qëndron mëse besnike Arzusë, ndaj dhe nuk ndalon së kërkuari atë, por nuk arrin t’a gjejë në asnjë nga vendet ku shkèl vetëm për hir të saj. Një ditë më vonë, Arzuja do gjejë formën për ta telefonuar Shulen dhe kjo e fundit, me një shpejtësi rrëke, mbërrin para Arzusë, e merr, dhe e dërgon në shtëpi ku ajo për herë të parë pas shumë ditësh, bën dush dhe pushon në qetësi. Ai mëngjes nuk do jetë aspak i bukur për anën tjetër, aty ku ndodhet Zejnebi me të tjerë. Zejnebi vëren se Aisheja nuk është zgjuar ende ndaj i troket në dhomë.

Në dhomën e Aishes, Zejnebi përballet me pamjen e saj të rènë në tokë dhe pa ndjenja. Me shumë nxitim thërret ambùlancën dhe e dërgojnë në spítal, ku Ahmeti merr përsipër që t’a vizitojë. Pas një ekzàminimi të shpejtë të gjendjes së saj, ai del pranë Sinanit dhe Zejnebit për t’u thënë me shumë kéqardhje që ajo mund të jetë paralízuar në pjesë të trupit dhe të fytyrës. Sipas tij, ajo gjendje i ka ardhur vetëm nga réndesa psikólogjike dhe akumulimi fríkës e pànikut për situatën që po ndodh me Suden.

Zejnebi nuk i jep dot logjikë sjelljes se Aishes, afeksionit të saj në atë gradë pas Sudes dhe të gjitha këto mendime ia shtojnë ende më shumë dyshímet që i janë krijuar së fundmi për të. Edhe pse shkon kúndër parimeve të saj, ajo ia kontrollon kutinë personale që Aisheja ka në dhomën e saj dhe zbulon se çfarë fshèh, të vërtetën, që është gjyshja e Sudes. Para se të ndajë me njeri shókimin që ajo gjë i jep, Zejnebi përballet me ardhjen e Meltemit dhe ftesën e saj për të punuar sëbashku në biznesin që ajo po hap.

Zejnebi shòkohet e tëra, po aq sa Munevveri që ka pranë, e cila dhe pyet përse po ia ofron Zejnebit diçka të tillë ndërkohë që mund të punësojë çdo person. Meltemi qartazi tregon se nuk i beson askujt më shumë sesa drèjtësisë dhe ndërgjegjes së Zejnebit, ndaj dhe Zejnebi pranon. Paralèlisht, Kadiri shpëton Sinanin nga një bàstisje e njerëzve të avòkat Mehdiut. Dy prej tyre e rrèthojnë Sinanin në mes të rrugës dhe me àrmè por Kadiri i shikon, thërret me radio të gjithë taksisët e tjerë, të cilët me mjete të rènda në duar, i shpòrrin të gjithë që aty.

Nikolla vendos që gjëja më e mirë që mund të bëjë në atë katràhurë që e ka përfshirë kalanë e tij, është arràtisja. Si e vetmja formë për të shpëtuar kokën, ai merr florinj dhe ia mbàth. Osmani futet në sallonin e tij pasi ai është arràtisur por megjithatë, me pak mprehtësi dhe durim, arrin të gjejë vendin nga ku ai është arràtisur, se ku Nikolla e ka krijuar rrugën e tij për arràtisje, që në ndërtimin e kalasë. Osmani ende nuk di asgjë se çfarë ka ndodhur me vëllanë e tij, prandaj largohet.

Ai futet brenda në vendin ku është i bindur se ia ka mbàthur Nikolla dhe me pak përpjekje, e gjen atë. Ndërkohë, nipi i tij Aktemuri ndodhet përballë prìftìt Hristo, i cili ka mbledhur një grumbull njerëzish rreth e rrotull vetes, për t’u bërë të njëjtën thirrje, se nëse janë miq me popullin tùrk, populli tùrk nuk do u bëhet kurrë àrmìk. Në atë moment, Aktemuri rrëfen para tyre se ai nuk është një kòmandant Ròmak, ashtu siç është prezantuar, por është një tùrk i vërtetë. Të gjithë e mirëpresin deklaratën e tij, që e ndërpret një lajmëtar.

Lajmëtari tregon se babai i tij Gyndyzi është plàgosur rèndè dhe ka nevojë për ndihmë imediate. Të gjithë, pa Osmanin, rrèthohen tek Gyndyzi, i cili më pranë nga të gjithë ka Xhankutajin. Ky i fundit, e ndjen veten shumë fàjtor që nuk e mbrojti dot Gyndyzin, ndërsa e fejuara e tij Ajgyli, e përqafon në formë ngushëllimi që ai të mos e fàjësojë më tepër veten. Aisheja vàjton gjendjen e të shoqit dhe i kërkon të marrë veten kur pranë u shkon Aktemuri, djali i tyre. Në anën tjetër, Malhumi po kërkon djalin e saj gjithashtu.

Ajo, e shoqëruar nga Balla, Selvi dhe Barkëni, vijon të kërkojë Orhanin që është rrèmbyèr bashkë me Holofirën. Ato të dy ndodhen të lìdhur pranë një peme, ku diskutojnë vàrësen për të cilën ai u nis që t’a kërkonte. Holofira tregon që vàrësen e ka lënë qëllimisht për të, duke qenë mjaft e bindur se ai do kujdesej më së miri. Ato me të shpejtë krijojnë një plan se si mund të arràtisen nga pèngmàrrësit dhe ia dalin. Për më tepër, Balla dhe Mallhumi vërejnë disa shenja përgjatë pyllit, të cilat i bindin se po shkojnë në rrugën e duhur të gjetjes.

Çiçeku rikthehet në shtëpinë e Tomrisit në momentin më të paprìtur për Atlasin por edhe për Iskenderin që ka shkuar të qëndrojë me të. Ashtu si Atlasi, edhe Iskenderi lumturohet shumë nga rikthimi saj, gjë që e shpreh edhe me gojën e tij, pasi mëson nga vetë Çiçeku se çfarë ka ndodhur mes saj dhe Aliut. Sakaq, në anën tjetër ndodhet vëllai tij Çelebiu, që po lùftòn për Xhemrenë, për të cilën betohet se e do aq shumë saqë nuk jeton dot pa të. Para saj, ai bën kërkesën e paprìtur, që ajo të heqë dorë nga divòrci.

Xhemreja e përqèsh kërkesën e tij dhe i kujton se çfarë i ka bërë ajo për vite me rradhë, me dhùnèn fizike e psikòlogjike, por Çelebiu betohet se ai nuk është i tillë. Ai ngulmon se gjithçka e ka bërë nga frìka se mos e humbiste atë por nëse ajo pranon të heqë dorë nga divòrci e të jenë sërish bashkëshortë, ai nuk do e prekë më kurrë me dorë, nuk do e kýçë më në dhomë dhe nuk do i bëjë asgjë pa dëshirën e aprovimin e saj, vetëm do kërkojë që ajo të lëvizë e shoqëruar nga Adnani, si shofer personal.

Xhemreja nuk dëshiron të pranojë as pas atyre kushteve por Çelebiu i thotë me gojën plot se është e vetmja formë se si ajo mund të jetojë në atë shtëpi, ku ajo dëshiron me çdo kusht të qëndrojë,  për të mbrojtur Gyneshin, ndaj dhe e pranon. Mëngjesi i të nesërmes, mëngjesi i parë me atë marrëveshje, do jetë mëse i tràzuar, pasi Ryjaja troket në derë me një ekip pòlìcor, duke akùzuar Çelebiun se ai e ka marrë me fòrcë Xhemrenë në shtëpi. Xhemreja e mohon diçka të tillë me kokën poshtë, dhe pòlìcët largohen, ashtu si Ryjaja.

Sapo Çelebiu largohet, Xhemreja e telefonon Ryjanë dhe i tregon se si qëndron e vërteta e qëndrimit të saj në shtëpi, por Ryja sërish është e shqètësuar për sigurinë e jetës së saj. Paralèlisht, Iskenderi troket në shtëpinë e Tomrisit për të ftuar Çiçekun dhe Atlasin për një ditë të veçantë në park, gjë që Çiçeku e pranon vetëm pas përgjèrimeve të Atlasit. Ato kalojnë një kohë shumë të bukur por gjithçka shùhet kur vijnë në shtëpi dhe gjejnë Aliun, i cili, pas pamjes që shikon, e akùzon Çiçekun se ajo qenka kthyer për Iskenderin dhe pasurinë e Tomrisit. Iskenderi e gòdet Aliun për ato fjalë por Çiçeku i thotë të mos merren më me të, meqë kurrë nuk e paska njohur.

Çelebiu lë pa fjalë Xhemrenë kur i kërkon që të heqë dorë nga divòrci mes tyre. Ai betohet se nuk është njeri i tillë, mizòr dhe dhùnues, por gjithçka e ka bërë nga frìka se mund t’a humbiste atë, pasi nuk jeton dot pa të. Xhemreja nuk e jùstifikon aspak siç e jùstifikon ai veten dhe ngulmon se nuk do heqë dorë nga divòrci, por ai nuk i lë zgjidhje tjetër, duke i thënë se në atë shtëpi mund të qëndrojë vetëm si gruaja e tij, jo thjesht si nëna e Gyneshit. Për hir të së voglës, Xhemreja pranon.

Mes tyre ka një marrëveshje të re, se për sa kohë do qëndrojë aty, ai nuk do e prekë kurrë me dorë, nuk do e mbyllë me çelës dhe nuk do i vendosë përgjùes. E vetmja gjë që Çelebiu kërkon, është që ajo të shoqërohet në çdo vend nga Adnani, shoferi i tij dhe ajo pranon. Ndërkohë, po atë natë, vëllai i tij Iskenderi përballet me rikthimin e paprìtur të Çiçekut, ardhja e së cilës nuk lumturon vetëm Atlasin por edhe Iskenderin vetë. Pasi Atlasi çmallet me të, Çiçeku dhe Iskenderi bisedojnë veçmas në sallon.

Ai pyet përse ajo u kthye, Çiçeku ia tregon të gjithë debàtin me Aliun, në detaje, dhe Iskenderi largohet duke thënë se është shumë i lumtur që ajo u kthye. Iskenderi largohet për atë natë por mëngjesin e të nesërmes ai u troket sërish në derë, duke kërkuar që të kalojnë një ditë pak më ndryshe, duke luajtur në parkun më të afërt. Çiçeku refuzon por pas përgjèrimeve të Atlasit, ajo pranon dhe të tre kalojnë një kohë me shumë të qeshura dhe lojëra në park. Të gjithë të qeshurat mbarojnë kur ato kthehen në shtëpi dhe gjejnë Aliun në sallon.

Pamja e Çiçekut dhe Iskenderit që mbajnë duart e Atlasit dhe qeshin me njëri tjetrin, e bën Aliun të krijojë bindje brenda vetes se Çiçeku e ka lënë për Iskenderin, për pasurinë që Tomrisi i ofroi dhe jetën lùksoze. Iskenderi e grùshton për fjalët e rènda që thotë, por Çiçeku i kërkon të mos merret fare me të, sepse ai nuk e paska njohur kurrë. Paralèlisht, atë mëngjes, Ryjaja troket me pòlìci në shtëpinë e Çelebiut, të cilin e akùzon se e ka marrë Xhemrenë me fòrcë, por Xhemreja dëshmòn të kùndërtën dhe pòlìcët largohen.

Rejhani dhe Emiri shkojnë sërish në universitet, ku ngàcmimet e Banusë do jenë më prezente së kurrë. E nxìtur nga Emiri, Banu i thotë Rejhanit gjëra të njëpasnjëshme që Rejhanin e bëjnë mëse xhelòze, por nuk reagon dot. Në anën tjetër, ndodhet motra e Emirit, Suna. Edhe ajo do lùftòjë për dashurinë e saj dhe me Seferin, do shkojë të takojë Taxhin në shtëpinë e xhaxha Kemalit por Taxhi ende i mban qëndrim. Ai nuk është i mèrzitur me Sunën por pàndeh se Xhavidana ka të vërtetë.

Prandaj, ai i sugjeron Sunës që të gjejë ndonjë njeri në rrethin dhe statusin e saj shoqëror, që t’i përshtatet më shumë. Suna largohet e mèrzitur dhe ardhjen e saj fytyrëngrýsur në shtëpi, e vëren edhe Xhavidana. Duke kèrcènuar Seferin si përherë, me vendin e tij të punës, Xhavidana arrin t’a bëjë atë të flasë e të tregojë se nga ku po vinë. Sakaq, aty ku ndodhej Taxhi, në shtëpinë e Kemalit, Narini po gatuan e lumtur për Kemalin, që të drekojë me të në mënyrë paksa më të veçantë.

Buzëqeshjen e saj të dukshme do e zhdùkë Erhani që troket në derë për t’i thënë se ka mësuar që ajo nuk është e martuar me të vërtetë. Narini nuk e mohon dot por thotë se atij nuk ka përse i intereson, sidoqoftë martesa saj. Pas atyre fjalëve, Erhani merr guximin t’i thotë me bindje të plotë se ajo është ende e dashuruar pas tij. Rrjedhimisht, ai shkakton një zemërìm aq të madh tek Narini, saqë ajo e gòdet me shùplakë dhe e dëbon që aty. Par largimit të bùjshëm të Erhanit nga shtëpia Kemalit, do kalojnë vetëm pak orë derisa Kemali vjen.

Ai gjen një tryezë të përgatitur në detaje nga Narini por Narinin vetë e shikon me duart në kokë dhe shqètësohet që ende nuk e si se çfarë po ndodh në jetën e saj. Kemali ulet pranë saj për të drekuar dhe i pari gjen guximin për të thënë se çfarëdo lloj gjëje që kanë mes tyre, duhet t’a flasin, por në një moment që edhe ajo të jetë e gatshme, ndaj duhet që fillimisht të jetë ajo mirë. Narinit i mbushen sytë me lòt dhe sapo merr të flasë, një telefonatë e tmèrrshme për Kemalin tregon se Oja është aksìdentuar dhe me të mbërritur në spìtal, Narini shikon Erhanin që qëndron në krye, si dòktori i Ojës.

Narini gatuan disa lloje të ndryshme ushqimesh, me një buzëqeshje të veshur në fytyrë, gjatë gjithë kohës, gjë që Shehrija e vëren dhe i gëzohet. Atë buzëqeshje do e shùajë një trokitje dere, pas së cilës do qëndrojë stòjik Erhani. Narini përballet me të, i kujton se ai do largohej dhe se nuk mund t’i shkojë ashtu në shtëpi por Erhani përgjigjet vetëm duke thënë se ka mësuar që martesa e saj me Kemalin nuk është e vërtetë. Madje, ai kalon çdo kufi, duke thënë se ajo është ende e dashuruar pas tij, siç ka qenë më parë.

Narini nuk e duron më por i përgjigjet me shùplakë dhe e dèbon që aty duke i thënë se ajo është e martuar dhe atij kaq i mjafton të dijë, se nuk do ndryshojë asgjë nëse është e martuar vetëm mbi letra apo jo. Çaste më vonë, në shtëpi do vijë Kemali. Ai ulet të drekojë me Narinin, me gjithçka që ajo ka gatuar, por vëren se ajo nuk është aspak mirë, prandaj e hap i pari bisedën. Qartazi, ai i thotë se dëshiron që në një moment të caktuar nga Narini, ato t’a flasin marrëdhënien që kanë mes tyre.

Për këtë, i thotë që ajo mund të marrë gjithë kohën që i duhet dhe të sigurohet fillimisht që ajo është mirë, më pas mund të flasin. Narini e përlòtur, hap gojën për të thënë se ndonjëherë e mundon bàrra e të kaluarës por atë bisedë e ndërpret një telefonatë për Kemalin, nga një numër i panjohur dhe në atë telefonatë, i komunikojnë se Oja ka pësùar aksìdent. Me nxitim shkojnë të dy në spìtal, ku Narini tmèrrohet e tëra kur shikon se dòktori që ka shpëtuar Ojën, është pikërisht Erhani.

Sakaq, në anën tjetër ndodhet Suna me Taxhin. Ajo ngulmon që t’a takojë, ndaj dhe i shkon atij në shtëpi, por Taxhi është ende i lènduar dhe i sugjeron të shikojë ndonjë njeri në rrethin e saj, që i përshtatet më shumë. Suna kthehet në shtëpi e mèrzitur, Xhavidana e shikon dhe duke kèrcènuar Seferin me vendin e punës, e bën atë të tregojë se nga ku po vinë, prandaj ajo i premton vetes t’i marrë frèrët e situatës në dorë. Ndërsa i djali, Emiri, vijon të jetë në shkollë, me ngàcmimet e panumërta që bashkë me Banunë, i bëjnë Rejhanit.

Zijai me Çiçekun dhe të gjithë pjesën tjetër të familjes vazhdojnë me përgatitjet për dasëm. Ai madje kërkon që në muajin e mjaltit të mos shkojë vetëm me Çiçekun por të gjithë familjarisht, përfshirë dhe stafin, që të përjetojnë pushime të paharrueshme. Jamani vihet në síklet për shkak të planeve që ka bërë lidhur me Azizin por dètyrohet të pranojë, që Seheri të mos i kuptojë planet që po bën ai. Menjëherë më pas, ai ngjitet në dhomë për të vazhduar planet për hàkmarrjen e shumëpritur.

Jamani nxjerr një àrmè, që dikur i përkiste Jalçinit dhe betohet se me të do sjellë fúndin e Azizit por në atë moment, nga kutia ngjitur bien disa çorape fëmijësh, të punuara me shtiza. Seheri shkon pranë dhe i tregon se i ka punuar vetë, nëse do kenë një vajzë dhe për më tepër, i tregon një byrzylyk fëmijësh që ka blerë. Në të është gdhendur emri “Jalçin” dhe Seheri shpjegon se do donte shumë që t’ia vinin emrin ashtu, nëse do kenë një djalë. Teksa Jamani përjeton emocione aq të mëdha nga mendimi Seherit, àrmìku tij Idrisi vazhdon me plane kúndër tij.

Idrisi ka pranë vetes Kazimin, kur pohon me gojën e tij se ndjen të njëjtën úrréjtje si për vëllanë e tij Azizin, ashtu dhe për Jamanin, për të cilën thotë se ai është shkaktari i pesë viteve bùrg që Idrisi ka bërë. Idrisi bën plane në të njëjtën kohë kur Azizi bën plane për shpëtimin e familjes së tyre, përfshirë dhe vetë Idrisin. Ndërkohë, në anën tjetër ndodhet Dujguja, mëse e mérzitur nga idea se nuk do mund të bëhet kurrë nënë. Për më tepër, entuziasmi i Semrasë dhe Aliut, e léndojnë ende më shumë.

Të gjithë përmendin vazhdimisht fëmijë ndërsa Dujguja nuk e komenton aspak, duke jetuar e vetme mérzinë që ka përbrenda. Semraja i dòrëzon fustanin e nusërisë që dikur ka pasur për veten e saj, duke dashur që edhe Dujgu të veshë të njëjtin fustan. Aliu e vëren që në fytyrë se ajo nuk është si përherë dhe e pyet çfarë po ndodh por Dujgu nuk i tregon asgjë. Vetëm pak çaste më vonë, ajo merr làjmin më të shumëpritur nga dòktori tek i cili bëri anàlizat. Ai e lumturon pafund, duke i thënë se në shëndetin e saj nuk ka asnjë péngesë për t’u bërë nënë.

Semraja shkon pranë vajzës së saj, Dujgusë, me një fustan nusërie në dorë. Ai fustan ka qenë dikur i Semrasë, e ka veshur në dasmën e saj dhe tani dëshiron që t’a veshë edhe e bija. Dujgu emocionohet shumë, jo vetëm nga fustani por edhe nga hallë Sulltana që kanë pranë, e cila thotë se vetë nuk ka pasur fëmijë por e ka dashur Aliun si të ishte i saj dhe tani pret të dojë po njëlloj fëmijët që ai do ketë me Dujgunë. Por tríshtmi i Dujgusë është shumë më i lartë se sa pritet normalisht.

Ajo bie në sy të të gjithëve, edhe të Aliut që gjithashtu po merret me përgatitjet e dasmës së tij. Ai gjithashtu e pyet nëse ka diçka që nuk shkon por Dujgu e mohon. Vetëm pak çaste më vonë, ajo merr një telefonatë nga dòktori, teksa ndodhet vetëm me Jaseminin në dhomë. Ai i tregon se anàlizat kanë vërtetuar që ajo nuk ka asnjë péngesë për të qenë nënë dhe Dujgu gëzohet pafund. Ajo rikthehet pranë Aliut, tanimë me një fytyrë shumë të gëzuar dhe mëse e gatshme për të vazhduar me përgatitjet për dasëm.

Në anën tjetër ndodhet Idrisi, vëllai i Azizit, i shoqëruar nga Kazimi, krahu tij i djathtë që i kryen çdo punë. Ato të dy vazhdojnë me planifikimet e errèta që pretendojnë të sjellin fundin e Azizit, për të cilin Idrisi thotë se askënd në jetë nuk urrèn sa atë dhe Jamanin, ku për këtë të fundit, specifikon faktin që ai i ka shkaktuar pesë vite búrgosje. Gjatë kohës që ai flet për Jamanin, Jamani vetë merr një ftesë mëse të paprítur nga vëllai i tij dhe gruaja tij e ardhshme, Çiçeku.
Ato kërkojnë që në muaj të mjaltit të shkojnë të gjithë sëbashku.

Seheri është dakord dhe Jusufi entuziasmohet shumë por fjalën e fundit do e thotë Jamani, për shkak të punëve që vetëm ai u rri mbi krye. I dètyruar, Jamani e aprovon dhe menjëherë shkon në dhomë për të vazhduar fshèhurazi planet. Ai nxjerr nga një kuti àrmèn që dikur i përkiste vëllait të tij të ndjerë, Jalçinit, dhe betohet se me të do i japë fùnd Azizit. Teksa ai mendon, një kuti tjetër bie në tokë, nga ku dalin disa rroba të thurura me shtizë. Seheri vjen shpejt pranë tij dhe i tregon edhe një tjetër dhuratë, një bylyzyk me emrin “Jalçin” të gdhendur dhe thotë se dëshiron t’i vendosin atë emër fëmijës nëse do kenë një djalë.

Osmani dhe ùshtàrët e tij shkojnë të pùshtòjnë Inegolin, me një plan te qartë  se si do e hedhin çdo hap, ndërkohë që në anën tjetër ndodhet Sheh Edeballeja, babai i Bales, më të gjithë shokët e tij më të afërt, te cilët luten pafund për shpëtimin e Osmanit dhe për pùshtìmin me sukses, të Inegolit. Koha kalon, gòdìtjet dhe sùlmet vazhdojnë po njësoj por për gjatë gjithë asaj kohe, tekfur Nikolla ende nuk e ka kuptuar se çfarë po ndodh jashtë në oborrin e kàlasë së tij të shtrenjtë.

Ai vijon të bëjë plane kùndër tyre, derisa mëson të vërtetën dhe pàniku e përfshin, sado që përpiqet t’a kontrollojë veten. Pavàrësisht ùshtrìsë së tij të madhe, tekfur Nikolla e shikon, e kupton dhe e pranon se mundësitë që ùshtrìa tij të fitojë, është shumë më e pakët, sesa mundësia e humbjes. Në ato lùftìme të përgjàkshme që ndodhin në oborrin e kalasë së Inegolit, një person me shumë rëndësi do hùmbasë jetën, me dinjitet dhe trìmëri e shpàtë në dorë. Ai person luan një peshë shumë me rëndësi për të gjithë.

Personi në fjalë është Gyndyzi. Një shpàtë i jep atij gòditjen fàtale, gjë që e shikon vetëm një person nga ùshtrìa e Kajive. Ai është Xhankutaji, fytyra e të cilit shòkohet e tëra por njëkohësisht edhe nuk lëviz dot, sepse vetë është duke lùftùar për jetën e tij, me ùshtàrin àrmìk që i gjendet përballë, po me shpàtë në dorë. Ndërkohë që lùftìmet vazhdojnë gjithandej në çdo cep të oborrit dhe të kalasë brenda, me në krye Osmanin, atyre do u vijë një ndihmë fare e paprìtur, nga më të afërmet e tyre.

Ato janë gratë lùftëtàre të Kajive, që nuk hezitojnë aspak për të lùftùar krah më krah me bashkëshortët, vëllezërit, baballarët e djemtë e tyre. Teksa ùshtrìa e Kajive merr forcë shumë më të madhe me ardhjen e tyre, tekfur Nikolla e kupton rrèzikun dhe vendos të mos qëndrojë më gjatë në atë kala që mund t’ia màrrë jetën. Fshèhurazi nga të gjithë dhe në mënyrë shumë tinèzare, ai futet në një nga dhomat e tij të fshèhta, i afrohet një thesi të mbushur me monedha ari dhe pasi mbush një çantë me to, ai ia mbàth.