Category: Uncategorized

Alaadini, djali i Ballës i shkon pranë vëllasë së tij, Orhanit, me një surprizë në dorë. Ai mban letrën që ka ardhur nga princeshë Holofira, posaçërisht për Orhanin. Ky i fundit, gëzohet shumë dhe me xitim hap letrën. Holofira e qetëson duke i treguar se tezja saj po e trajton në formën më të mirë dhe gjithashtu, ka theksuar se ai vend dhe jetesa në mesin e tyre, i mungon së tepërmi. Letrën e Holofirës Orhani ia tregon edhe Alaadinit, i cili gëzohet shumë për vëllanë por edhe për vetë Holofirën.

Gjatë asaj kohe, babai i tyre Osmani, vijon të bëjë plane me ùshtàrët e tij më të afërt. Planifikimet e tyre për pùshtimet e rradhës, nuk kanë asnjëherë të ndaluar. Osmani mblidhet me kokat më të zgjuara për të bërë planet, ndërsa ùshtàrët që vetëm ndjèkin urdhërat, bëjnë praktikë e ushtrime, për të qenë sa më të gatshëm për lùftìme. Mes ùshtàrëve që trajnohen, është edhe nipi i Osmanit, Aktemuri, që para fare pak kohësh u bashkua me familjen dhe për fare pak ditë, e hùmbi babain.

Teksa ndodhet në parapërgatitje me ùshtàrët e tjerë, nëna i shkon pranë për t’a parë se si është. Që nga vdèkja e Gyndyzit, Aisheja nuk ka derdhur asnjë pikë lòt, por megjithatë, trìshtimi zemrës së saj dallohet hapurazi. Ashtu si gjithë të tjerët, edhe Aktemuri dëshiron që ajo t’a lìrojë zemrën e të qàjë, siç dhe i vjen natyrshëm, ndaj i kërkon t’a lërë veten të lìrë për të ndjerë çfarë po kalon. Aktemuri i thekson se ai nuk ka qenë vetëm beu saj por veçanërisht ka qenë bashkëshorti.

Pavàrësisht Aktemurit, Aisheja nuk e lë veten të lìrë dhe nuk qàn por qëndron stojìke. Sakaq, në fisin e Kajive, Balla ndodhet në mesin e grave kur në mënyrë të paprìtur, alìvanoset. Ato e dërgojnë menjëherë në çadrën e saj dhe një mjèk kujdeset për të, por më kòt, Balla nuk reagon. Alaadini mèrzitet shumë kur e shikon nënën në atë formë dhe për më tepër që nuk e lejojnë t’i qëndrojë asaj pranë. Sapo vjen Osmani, ai i tregon se çfarë po ndodh dhe Osmani i shkon pranë Ballës por gjendja e saj nuk duket e mirë, ndaj ai i bëhet mbështetje fëmijëve.

Xhemreja shfrytëzon faktin që në shtëpi nuk ka as Çelebiun dhe as Adnanin, ndaj ulet në kompjuterin e Çelebiut, ku me fare pak tentativa, zbulon kodin e kompjuterit, që sigurisht ka lidhje me ditëlindjen e Xhemresë. Në atë kompjuter, ajo arrin të zotërojë informacionin e shumëkërkuar, emrin e spítalit ku ai ka dërguar Esrinin në Zvícër, víktímën e tij që është dëshmi e gjàllë kúndër tij. Gjatë asaj kohe, në lagjen ku Xhemreja po qëndronte më parë, Zejnebi merr valixhet për t’u larguar dhe Omeri e shoqëron deri në stacion.

Në stacion, mes tyre do ndèzet sërish dèbati se kush ka hequr dorë i pari nga lidhja që kanë pasur. Omeri ngulmon se ajo nuk e ka telefonuar kurrë, gjë për të cilën Zejnebi thotë se ka mbajtur krenarinë e saj. Së fundmi, Omeri as nuk i thotë dot që të largohet dhe as nuk i kërkon dot që të qëndrojë. Ndërkohë, dy persona të tjerë, Ozani dhe Xhemreja, takohen me njëri tjetrin në mes të lagjes, për të kërkuar shtëpi me qera për secilin prej tyre. Ozani tenton t’i afrohet edhe fizikisht por ajo nuk e lejon.

Xhemreja thekson se Çelebiu është ende gjàllë, edhe pse në búrg, ndaj ende i fríkësohet atij. Ozani e respekton vendimin e saj, edhe pse thotë se i shkakton dhímbje të madhe fakti që nuk i afrohet dot. Brenda pak çastesh, ato takojnë xhaxhanë e Ozanit, i cili qëndron para shtëpisë që i bleu Ozanit dhe thotë se po mendon që t’a kthejë atë shtëpi në një pallat të lartë. Ozani névrikoset së tepërmi dhe reagon, por xhaxhai tij largohet me aq. Ai ka marrë urdhër të prèrë nga Çelebiu, se çfarë duhet të bëjë kùndër Ozanit.

Çelebiu gjithashtu takohet me nënën e tij, Hyljën, nga e cila kërkon ndihmë për të realizuar çdo hap të planit të tij, ku pretendon që në fund të duket sikur e gjithë ngjarja ka qenë një kúrth i mirëorganizuar kúndër tij. Një prej àrmìqve të Çelebiut, në ato momente lírohet nga búrgu. Ajo është Tomrisi, e cila nga lumturia, organizon një darkim me gjithë personat që i qëndruan afër dhe e ndihmuan të dalë nga búrgu. Atij darkimi do i shtohet e paftuar Zejnebi, ndaj Ryja vjen me Serkanin.

Zejnebi vendos të largohet sërish nga lagjia dhe Omeri e shoqëron deri tek stacioni i autobuzëve. Aty, mes tyre rihapet diskutimi se kush ka bráktisur kë, se kush ka hequr dorë i pari nga marrëdhënia që dikur kanë pasur. Omeri nuk jep dot përgjigje të saktë por thotë se mes tyre nuk do ecte dot asgjë. Ai e akùzon Zejnebin se as ajo nuk e ka telefonuar ndonjëherë kur është larguar dhe për këtë, Zejnebi thekson se ka një krenari për të mbajtur. Omeri as nuk i thotë dot të qëndrojë dhe as nuk e lejon të largohet.

Sakaq, në anën tjetër ndodhet Xhemreja, e cila tanimë ka një terren më të lírë për të vepruar kùndër Çelebiut. Me disa tentativa, ajo gjen kodin e kompjuterit të tij, nga ku arrin të zbulojë emrin e spítalit ku ka dërguar víktímën e tij në Zvícër, që ajo të mos flasë dot kúndër tij. Gjatë asaj kohe, Çelebiu po takohet me nënën e tij, nga e cila kërkon ndihmë që të dalë nga bùrgu dhe për më konkretisht, i tregon të gjithë planin se si ai e ka bërë, që të duket sikur e gjithë situata ka qenë një kúrth i ngritur ndaj tij.

Nëna e tij Hylja, mban shënim çdo veprim që i duhet të bëjë dhe largohet duke i premtuar se do ia sigurojë lírinë. Ajo natë kalon me aq, ndërsa të nesërmen, fríka nga Çelebiu do vazhdojë t’a shoqërojë Xhemrenë. Ajo ndohet me Ozanin në lagjen e tij, ku të dy po kërkojnë për shtëpi me qera por Xhemreja ka fríkë se mos ndonjë njeri po i ndjèk dhe nuk e lejon t’ia kápë dorën apo të shfaqë ndonjë afrimitet tjetër. Para shtëpisë që shiti Ozani, ato takojnë xhaxhanë e tij, që tregon se po mendon t’a kthejë atë vend në një pallat të lartë.

Ozani névrikoset shumë por nuk e di se e gjitha është pjesë e planit të Çelebiut, i cili e ka ngarkuar xhaxhanë e Ozanit me detyrën që t’ia japë ai dénimin e merituar nipit të tij. Përtej asaj situate, e mira është që Tomrisi arrin të lírohet nga búrgu dhe në nderim të asaj dite, ajo organizon një darkim me të gjithë personat që iu gjendën aq afër në atë rrugëtim të véshtirë. Në mesin e tyre, do vijë edhe Zejnebi që rikthehet për Omerin dhe qëllimisht, Ryja do u bashkohet bashkë me Serkanin.

Narinin e kàplon mèrzia duke menduar padrèjtësinë që po i bën Kemalit, ndaj i premton vetes t’i japë fund asaj situate. Në atë moment, Kemali i futet në dhomë dhe i kërkon që menjëherë të nesërmen në mëngjes, të shkojnë në spìtal që ajo të vizitohet e të sigurohen se është fare mirë. Po atë natë, shoqja saj Rejhani nuk fle dot. Ajo mendon pa ndalim për Gylsymin dhe këmbët e shpien për tek Zejnebi, të cilën e konsideron si në vend të Gylsymit. Emiri vëren mungesën e saj në shtrat dhe ashtu siç pàndeh, e gjen pranë Zejnebit.

E gjithë nata kalon duke i ledhatuar flokët Zejnebit, ndërsa mëngjesin e të nesërmes, Emiri vendos t’a ndajë me të gjithë familjen, atë fakt me aq rëndësi. Kur Emiri rrëfen se ka kontaktuar detèktivin që dikur ka paguar babai tij, ai, Hikmeti lëviz gishtin, nga gëzimi i rrjedhës së ngjarjeve. I vetmi person që është kùndër, është nëna e tij Xhavidana. Ajo ngulmon se diçka e tillë është e pamundur përderisa Rejhani thotë se ajo ka vdèkur prej vitesh dhe se sidoqoftë, nuk i besojnë dot një të panjohure.

Prandaj, ajo thekson se edhe nëqoftëse është Gylsymi, ato nuk e dinë dot me siguri nëse ajo është një zhvàtëse parash, màshtruese apo hàjdute. Emiri nuk e lejon më një bisedë të tillë ndaj largohet bashkë me Rejhanin për në dhomën e tyre, ku Rejhani e zhýt veten në shtrat, e mbuluar kokë e këmbë, derisa Emiri e bind për të dalë që aty e për të shkuar në lagjen ku ai ka parë Gylsymin. Nga larg, të dy shikojnë një vajzë që qëndron mbi mbèturina duke gèrmuar por kur ajo kthen fytyrën, faqet e Rejhanit lagen me lòt.

Sakaq, shoqja saj Narini, përpiqet t’a shmangë vizitën në spìtal që Kemali po ia impònon por nuk i shmanget dot dhe e gjen veten para Erhanit. Kemali largohet menjëherë prej tyre, për shkak të një telefonate dhe si gjithmonë kur mbeten vetëm, Erhani i flet asaj për dashurinë e tij për të. Narini largohet dhe duke mos e parë gjëkundi Kemalin, ajo del fare nga spìtali por menjëherë një hàjdut rrugësh tenton t’ia màrrë çantën. Erhani që e ndjèk nga pas, e shikon atë skenë dhe ndërhyn por përfundon duke u plàgosur për vete.

Rejhanin nuk e zë dot gjumi nga mendimet se ndoshta motra saj është në jetë dhe do mund të ribashkohet me të. Mendja nuk i ndalon së punuari dhe rrjedhimisht, e mundon atë aq shumë, saqë nuk e zë dot gjumi. Në mes të natës, ajo ngrihet nga shtrati saj dhe shkon pranë Zejnebit, të cilën e ledhaton në gjumë, duke menduar për Gylsymin. Emiri zgjohet dhe sapo vëren që Rejhani nuk është në shtrat, menjëherë nxiton për tek ajo por kur e shikon pranë Zejnebit, nuk e ngàcmon fare.

Mëngjesin e ditës tjetër, Rejhani tregon se nuk ka fjetur dot gjatë gjithë natës. Brenda atij mëngjesi, kërkimet e Emirit i mëson edhe familja tij. Rejhani dëgjon Xhavidanën që është tërësisht kùndër. Ajo fillimisht e shikon si të pamundur që diçka kaq e madhe të jetë e vërtetë, më pas thotë se edhe nëse ajo është motra e Rejhanit, nuk mund t’a dinë nëse është njeri i mirë apo një màshtruese që do i zhvàsë për para. Të gjitha fjalët e Xhavidanës, Emiri i kùndërshton, ndërsa Rejhani nuk reagon fare.

Rejhani e ka thuajse të pamundur që t’a besojë ndërsa Emiri tregon se gjithçka ësht mundësuar nga dètektivi që dikur ka qenë i lìdhur babai tij me të. Ai rrëfim i shkurtër, bën që Hikmeti të mundet të lëvizë gishtin e njërës dorë. Rejhani nuk e duron dot më gjatë një situatë të tillë, ndaj largohet për në dhomën e saj, ku zhýtet në shtrat dhe nuk pranon të dalë që aty. Me shumë ngulmim, Emiri e merr që aty dhe e dërgon në lagjen ku ka parë Gylsymin. Nga larg, ato e shikojnë Gylsymin duke mbledhur mbèturina por Rejhani nga shòkimi nuk flet dot.

Në anën tjetër ndodhet Narini. Ajo kërkon t’i japë fund sa më parë situatës me Erhanin, duke ndjerë shumë tùrp nga Kemali, ndërsa ky i fundit vijon të kujdeset për të, aq sa e dërgon në spìtal pranë Erhanit për t’a kontrolluar nëse është tòtalisht mirë apo jo. Narini nuk duron dot të qëndrojë pranë Erhanit që vazhdimisht i shpreh dashurinë, ndaj në një moment që Kemali largohet për një telefonatë, edhe Narini largohet. Erhani i shkon nga pas dhe teksa e shpëton nga duart e një hàjduti që po i merr çantën, ai plàgoset me thìkë.

Nana i qëndron pranë Jusufit në çdo moment dhe butësia saj ndikon edhe në marrëdhënien e Jusufit me Jamanin. Pasi ky i fundit lumturohet me veprat e Jusufit ndaj tij, ai i kërkon Nanës që të bëhet gadi pasi do shkojnë në zyrën e punës, për të nxjerrë një leje pune për Nanën, që nuk është vendase dhe lìgjërisht nuk punon dot. Ajo lëvizje që do bëjnë atë ditë, mësohet nga Idrisi, ndërmjet spìùnit që ai ka paguar në kompaninë e Jamanit. Pa humbur fare kohë, Idrisi përgatit një plan.

Ai planifikon atèntatin kùndër Jamanit dhe Nanës, për t’i hèqur qafe të dy, me të njëjtën rrugë. Atentati zhvillohet në mes të rrugës por Jamani arrin t’a menaxhojë mjaftueshëm situatën, sa për të shpëtuar edhe veten edhe Nanën. Përtej pànikut, Nana shfrytëzon situatën dhe merr àrmèn e Jamanit, me të cilën pretendon që ai të ketë vràrè Azizin. Atë àrmè, ia dërgon Idrisit dhe ai premton se do e dërgojë për t’u anàlizuar, nëse është apo jo àrmà që kërkojnë. Ndërkohë, në anën tjetër ndodhet Aliu.

Atij i mbetet në mendje biseda e shkurtër me Jaseminin, e cila i tha se dòktori me të cilin po përqafohet Dujgu, është një fqìnj i vjetër i tyre. Ajo ia tha për të humbur gjurmë nga e vërteta ndërsa Aliu nevrìkoset me veten që i interesoi se çfarë po bën Dujgu. Kjo e fundit, shikohet qartë që është shumë e palumtur, ndaj Jasemini e pyet përse nuk është më e mbushur me shpresë meqë do bëjë një kurim të ri. Me kèqardhje, Dujgu tregon se atë metodë e ka provuar edhe gjatë kohës që ka qenë larg shtëpisë dhe nuk ka dhënë efekt.

Me aq, biseda mes tyre mbyllet dhe Dujgu bie të flejë. Mëngjesin e ditës tjetër, ajo dhe Aliu marrin një urdhër nga eprori tyre që i dërgon sëbashku në një mision. Rrugës për atje, një telefonatë e Jamurit për Aliun, do bëjë që Dujgu të përlòtet, por megjithatë, sigurohet që Aliu të mos e shikojë. Shumë shpejt, ato të dy mbërrijnë në vendin ku do zhvillohet operacioni. Bàstisja e tyre vërehet edhe nga krìmìnelët që menjëherë drejtojnë àrmèn për tek Aliu por plùmbin e merr Dujgu, e cila i del atij para për t’a mbrojtur.

Jasemini i shkon pranë Aliut kur e shikon në spítal, dhe i thotë se gjòja po takonin një fqìnjin e vjetër të tyre. Aliu nèvrikoset me veten që u përfshi aq shumë në situatë dhe menjëherë reagon, gjòja se nuk i intereson aspak. Sapo kthehen në shtëpi, Jasemini vëren se Dugju nuk është fare entuziaste për teràpinë e re që i kanë sugjeruar për të bërë, që të kurohet. Dujgu tregon se gjatë kohës kur ka qenë larg shtëpisë, ajo e ka provuar edhe atë metodë, që thjesht mbante një emër tjetër.

Sipas Dujgusë, përderisa nuk i ka funksionuar herën e parë, nuk do i funksionojë as kësaj rradhe. Ajo natë kalon me aq, ndërsa ditën tjetër, në punë, eprori i Aliut dhe Dujgusë i fton ato në një operacion emèrgjent që u ka dalë. Ai e ndan stafin në dy ekipe dhe Dujgu me Aliun mbesin në një skuadër të vetëm. Rrugës për në vendin e operacionit, Aliu merr një telefonatë nga Jamuri, e dashura tij, gjë që Dujgunë e bën aq xhelòze saqë del nga makina për të qàrë jashtë, në një vend ku Aliu nuk e shikon.

Çaste më vonë, ato futen në vendin ku do zhvillohet operacioni dhe nga larg, Dujgu shikon dikë që ka shénjestruar Aliun dhe menjëherë futet në mes për t’a shpëtuar Aliun. Për rrjedhojë, Dujgu e merr plúmbin në trupin e saj, në krah dhe bie pa ndjenja në duart e Aliut. Në anën tjetër ndodhet Jusufi që tanimë po krijon sërish marrëdhënie me xhaxhanë e tij, nga e para. Pasi përfundojnë së ngrëni mëngjesin, Jamani i kërkon Nanës të përgatitet për t’a shoqëruar atë deri në zyrën ku do nxjerrin lejen e punës për të, pasi ajo nuk është vendase.

Për shkak të një tràdhtari në kompaninë e Jamanit, Idrisi e mëson se për ku po shkojnë ato dhe u ngre një kùrth me qëllim vràsjèn e të dyve. Jamani arrin t’a kontrollojë situatën siç duhet dhe shpëton jo vetëm veten por edhe Nanën. Kjo e fundit, në mesin e asaj katràhure, arrin të marrë àrmèn e Jamanit, me të cilën pándeh se ai e ka vràrè vëllanë e saj, Azizin. Atë àrmè, Nana ia dërgon Idrisit, pasi ai arrin t’a bindë se ajo àrmè i duhet për t’a dërguar në një anàlizim, që të mësojnë nëse është me të vërtetë apo jo àrmà që kërkojnë.

Ahmeti tregon me kèqardhje para Alpit se gjendja e Aishes nuk do ketë aspak përmirësim, përkundrazi, vetëm sa do përkèqësohet shumë e më shumë. Alpi, përveçse ndjen kèqardhje të madhe për Aishen, gjithashtu ndjen mèrak edhe për Suden që ka ngelur e vetme me të. Me një jùstifikim të kòtë, ai dhe Bahriu i mbijnë në shtëpi Aishes dhe teksa Bahriu bisedon me të, Alpi gjen formën për t’a nxjerrë Suden nga shtëpia dhe për t’a dërguar pranë Ahmetit, në shtëpinë e tij, për një rehati më të madhe që ai ofron.

Mëngjesin e ditës tjetër, shèrbyesja e shtëpisë i thotë Aishes se Sudeja ka shkuar në spìtal gjòja për të takuar babanë e saj, Sabriun. Aisheja e mirëkupton por pak më vonë, kërkon të shkojë edhe ajo pranë tyre. Aisheja mbërrin në spìtal, pranë recepsionit, por kur e pyesin se si quhet djali i saj, ajo kupton se e ka harruar emrin e tij dhe nga lëndìmi madh, ulet në një stol për të përjetuar shòkimin e saj. Atë mëngjes, Alpi merr ushqimet e duhura dhe me to në duar, shkon surprizë pranë Meltemit, me të cilën konsumon mëngjesin në oborrin e shkollës.

Mes të tjerave, ato diskutojnë për emrin e shkollës, për të cilin Alpin sugjeron emrin e Zahrës, vajzës së Meltemit. Kjo e fundit lumturohet dhe i pëlqen por thekson se për të vendosur, i duhet edhe aprovimi i Zejnebit. Çaste më vonë, pasi mëngjesi ka përfunduar, Meltemi i tregon se javën e ardhshme do dërgojë vajzën për kontrollin shëndetësor rutinor dhe Alpi shpreh dëshirën për t’a shoqëruar, gjë që Meltemi e aprovon. Paralèlisht, vajza e Kadirit takohet me Fuljën në mënyrë rastësore, por ndjen nevojën t’i tregojë asaj për Selimin.

Djaloshi i martuar që po e màshtronte, ende nuk heq dorë nga màshtrimet e tij dhe tenton të ketë diçka me Denizin, të cilën nuk e lë të qetë. Fulja menjëherë planifikon pòshtërimin e tij, ndaj krijon situatën sikur ai po e ngàcmon në një park familjar dhe djemtë që ndodhen aty, e rràhin si mos më kèq. Sakaq, Zejnebi shkon në shtëpinë e Munevverit, ku gjen Xhanin duke i thënë Sinanit se uron shumë që nëna e tij të mos bëjë dràma kur t’i kërkojë leje për të qëndruar bashkë me Elifin në shtëpinë e babait të tyre, ndaj ajo i jep leje menjëherë.

Ahmeti shikon se situata e Aishes është shumë e rènduar dhe me kèqardhje lajmëron Alpin se ajo gjendje nuk do përmirësohet më, vetëm sa do përkèqësohet ende më shumë. Ndonëse ndjen kèqardhje të madhe për Aishen, Alpi është i dètyruar të mendojë për Suden, ndaj gjen një jùstifikim për të trokitur tek Aisheja, sëbashku me Bahriun dhe fshèhurazi, e merr Suden që aty. Për atë natë, Aisheja nuk e vëren që Sude nuk është në shtëpi ndërsa mëngjesin e të nesërmes, shèrbyesja është e dètyruar t’i thotë se gjòja Sude ka shkuar të kujdeset për Sabriun në spìtal.

Sakaq, në lagjen ku po qëndron Zejnebi, Fulja me Denizin takohen rastësisht në rrugë dhe kjo e fundit, i tregon për Selimin, djaloshin e martuar që vijon t’i vàrdiset. E nevèritur nga meshkuj të tillë, Fulja vendos t’i bëjë atij një rrèng, gjòja se ka shumë interes për të dhe në momentin që ai i afrohet, ajo ulèret, aq sa djemtë rreth e rrotull e dëgjojnë dhe nisin t’a grùshtojnë Selimin, për të mbrojtur Fuljën. Gjithë atë rrëmùjë, Fulja e bën me qëllimin e qartë dhe të pastër, që màshtruesit si Selimi, të gjejnë atë që meritojnë.

Paralèlisht, Meltemit i shkon Alpi surprizë në ambjentin e saj të punës. Ai mban në duar ushqimet për mëngjes dhe pasi hanë sëbashku, bisedojnë për pak mbi emrin e shkollës pasi ende nuk kanë vendosur asgjë. Alpi i sugjeron emrin e vajzës së saj, Zahra, gjë që Meltemit i pëlqen shumë por i duhet të presë konfirmimin e Zejnebit. Pas asaj bisede, Alpi i kërkon t’a lajmërojë në kontrollin e rradhës mjèkësor që do ketë Zahra dhe Meltemi pranon, me shumë kënaqësi. Zejnebi në ato momente, po i drejtohet shtëpisë së Munevverit.

Brenda ndodhet Sinani me Xhanin, ku ky i fundit ka shkuar për të marrë leje nga nëna e tij, që ai dhe Elifi të shpërngulen në shtëpinë e babait të tyre, deri në përfundim të shkollës. Zejnebi e dëgjon Xhanin tek i thotë Sinanit se uron që nëna e tij të mos e kthejë në dràmatike situatën, prandaj Zejnebi, pranon menjëherë, duke e çuditur pafund Xhanin. Gjatë kohës që ato flasin, Aisheja del nga shtëpia saj për të shkuar në spìtal, gjòja pranë Sabriut dhe Sudes por sapo merr të thotë emrin e Sabriut në recepsion, ajo kupton se e ka harruar.

I dërguari Alkis shikon me habi se si tekfur Nikolla bindet dhe shkon me këmbët e tij drejt vendit ku Osmani do i màrrë jetën, mu në mesin e gjithë popullit të Inegolit. Me fytyrën që i shpreh habi të madhe, ai tenton t’a ndalojë atë ekzèkutim dhe zë të flasë para Osmanit, por tekfur Nikolla e ndalon. Ky i fundit, i thotë me bindje të plotë se ai assesi nuk duhet të ndërhyjë apo të përgjèrohet për jetën e tij, përderisa ai vetë nuk përgjèrohet për asnjë sekondë që t’ia fàlë jetën àrmìku tij më i madh dhe më i hapur.

Tekfur Nikolla i drejtohet Osmanit duke i thënë se fitorja është në duart e tij por thotë gjithashtu se pas vdèkjes së tij, do ketë mjaftueshëm ùjqër, àrmìq, që do nxitojnë për tek ai, për hàkmarrje. Pa hezituar për asnjë moment të vetëm dhe duke pritur ardhjen e ujqërve me bùzëqeshje në fytyrë, Osmani i prèt kòkën tekfur Nikollës, duke shkaktuar vdèkjen e tij të menjëhershme. Skena e llàhtarshme do sjellë lehtësim për popullin që i drùhej aq shumë, krenari për besnikët e Osmanit por mllèf për Ròmanusin e disa të tjerë.

Mes disa të tjerëve, është edhe i dërguari Alkis, që i betohet Osmanit se me këtë që sapo bëri, ai i ka shpallur lùftè të hapur të gjithë Kòstandinòpojës dhe pas tij, Ròmanusi thekson se lùftà e tij me një peràndori të tërë, nuk do jetë aspak e lehtë për t’u fituar. Që nga ajo ditë e shënuar për Osmanin, fisin e Kajive dhe çdo njeri tjetër, kalojnë plot dy muaj. Pas dy muajsh, Osmani dhe Balla marrin kuajt e tyre dhe dalin për një shëtitje në pyll, ku kalërojnë duke garuar, si në kohët e para të dashurisë së tyre.

Mes tyre nuk ka një fitues, sepse të dy kalërojnë mjaft shpejt, ndaj ndalojnë për të biseduar, pikërisht për kohën e fillimit të dashurisë së tyre. Brenda fare pak çastesh, buzëqeshjet e tyre i ndalon por nuk i shùan një ùshtrì nga ana e àrmìqve që i sùlmon. Balla dhe Osmani lùftòjnë krah njëri tjetrit dhe ende pa i shkuar Xhankutaji dhe Konuri në ndihmë, ato i elìmìnojnë të gjithë àrmìqtë. Ato janë vetëm àrmìqtë që u dolën përpara pasi mes àrmìqve të Osmanit është edhe Barkëni i fshèhur, që planifikon kùndër tij me Romanusin.