Month: January 2023

Xhemreja shkon të shikojë Ozanin në spìtal por kur i del përpara Seheri, ajo ngurron. Kësaj rradhe do jetë Seheri ajo që do i shkojë pranë Xhemresë, për t’i thënë me lòt në sy se ajo nuk është e pashpirt që po i ndalonte në dashurinë e saj me Ozanin por është thjesht një nënën e mèrakosur për jetën e të birit. Seheri gjithashtu thotë se është bindur që lumturia e Ozanit është tek ajo, prandaj dhe nuk i mbetet gjë tjetër veçse t’a pranojë atë dashuri dhe t’u urojë pafundësisht lumturi.

Paralèlisht, personi tjetër që ka qenë pèngesë në dashurinë e Xhemresë me Ozanin, Çelebiu, duket se ka rënë në një gjendje në të cilën nuk ka qenë kurrë më parë. Për shkak të çdo gjëje që ndodhi dhe vendit ku përfundoi, Çelebiu ka kaluar mendërisht. Sjelljet e tij janë tòtalisht të palògjikshme, të frìkshme dhe aspak normale, por megjithatë, kòmisari që e merr në pyetje, dýshon se kjo mund të jetë edhe një lojë e tij për të mos shkuar në bùrg por në klìnikë, ku rregullat nuk janë aq të rrèpta dhe mundësia arràtisjes është më e lehtë.

Të njëjtën gjë mendon edhe Iskenderi kur bisedon me kòmisarin, i cili madje edhe i mundëson takim me nënën e tij, Hyljanë, por Iskenderi refuzon t’a takojë. Iskenderi largohet për në një darkim me Çiçekun, për të cilën nuk ka më dýshime se e dashuron por edhe u nevojitet të flasin për situatën mes tyre, sepse për shkak të asaj situate, Çiçekun e kanë mohuar njerëzit më të afërt. Në darkimin e tyre, Çiçeku e sjell bisedën që ai të rrëfejë gjithë ngjarjen me rënien e zjàrrit, përfshirë edhe pendimin e tij.

Ai përmend edhe që plani ka qenë që zjàrri të ndìzej pas ikjes së të ftuarve por diçka doli jashtë kontrollit dhe shkaktoi një tràgjedi të tillë. Pas atij darkimi ku e dëgjon Iskenderin deri në fund, Çiçeku shkon në kòmisariat dhe dòrëzon videon ku ajo e ka filmuar fshèhurazi gjithë rrëfimin e Iskenderit. Paralèlisht, Xhemreja vendos të hedhë një tjetër hap të madh. Edhe pse për vete ka shpëtuar nga Çelebiu, ajo mendon për femrat që ende ndodhen në situatën në të cilën ajo ishte. Për këtë, Xhemreja fillon një lëvizje, ku mirëpret secilën që ndodhet në atë errësirë.

Hylja përfundon në qèli, ku Iskenderi shkon për të mësuar se çfarë po bëhet me të dhe me vëllanë e tij, Çelebiun. Iskenderi refuzon t’a takojë nënën e tij, ndërsa për Çelebiun, kòmisari i thotë se dýshon që ai po tenton të luajë rolin e bùdallait, sikur i ka kaluar mendja, vetëm që të mos shkojë në bùrg por të mbyllet në ndonjë spìtal. Pas atyre fjalëve, edhe Iskenderi dýshon se Çelebiu po përgatit ndonjë plan tjetër arràtisjeje, por e vërteta është që nga ngjarjet që ndodhën, Çelebiu është sëmùrur mendërisht.

Në anën tjetër ndodhet personi pas së cilit ai ka qenë gjithmonë i çmèndur. Ai person është Xhemreja, e cila po i drejtohet spìtalit për të parë Ozanin por ndalon kur shikon në dritare Seherin. Kjo e fundit, i shkon vetë pranë Xhemresë dhe me lòt në sy, i thotë se nuk është e pashpirt siç ajo mund të mendojë se është, por është vetëm një nënë e shqètësuar për të ardhmen e fëmijës së saj. Megjithatë, thekson se është bindur që lumturia e të birit është vetëm pranë Xhemresë, ndaj u uron atyre mbarësi në rrugëtimin e dashurisë.

Sakaq, një tjetër dashuri duket se po lind. Ajo është dashuria mes Çiçekut dhe Iskenderit, ku ky i fundit vijon të ndihet në fàj kùndrejt saj. Ai nuk dëshiron t’i flasin ngjarjet e shkuara që përfshijnë vdèkje dhe djègien e saj në zjàrr, por bindet që nuk ka nga ia mban pa i folur ato biseda. Kështu, sëbashku takohen në mbrëmje në një restorant, për të folur gjithçka që ka ndodhur mes tyre që nga rënia e zjàrrit. Për atë zjàrr, Iskenderi betohet se plani ka qenë që zjàrri të niste pasi të largoheshin të ftuarit.

Ai betohet se është ndjerë dhe ndihet shumë në fàj çdo ditë por nuk ka se si t’a kthejë mbrapsht atë që ka ndodhur. Biseda tyre nuk zgjat shumë por pasi largohet që aty, Çiçeku shkon në kòmisariat. Ajo e ka filmuar me telefon gjithë rrëfimin e Iskenderit dhe tani po e denòncon në pòlici. Ditë të tëra kalojnë dhe në anën tjetër, Ozani del nga spìtali i shoqëruar nga Xhemreja. Tani Xhemreja ndjen nevojën për një tjetër hap të madh, që të mund të bëhet mbështetje e të gjitha femrave që kanë qenë në kushtet e saj, ndaj dhe fillon një fushatë për to.

Xhavidana ndodhet me vajzën e saj pranë vetes, kur shikon Emirin duke u shkuar pranë. Qëllimisht, ajo ngre zërin e thotë se ajo duhet t’a dëgjojë vëllanë në çdo fjalë, sepse ai do vetëm më të mirën e familjes së tyre. Menjëherë mëngjesin e të nesërmes, Rejhani merr Gylsymin dhe dalin për të psonísur. Në kthim, ato përballen me Xhavidanën që thuajse plàs nga inàti që ato po shpenzojnë paratë e familjes së tyre. Ajo i pret si mos më kèq, me fjalët më të ashprà e oféndimet më të rénda, derisa e détyron edhe Rejhanin që t’ia tregojë vendin.

Pasi e shikon Emirin duke u afruar, Xhavidana ndërron të folur me Rejhanin por tanimë Rejhani nuk ndalon me përgjigjet e saj kúndrejt Xhavidanës. Emiri mendon se nënës së tij po i bëhet pádrejtësi ndaj ndërron mendim dhe thotë se nuk do shkojë në fermë. Kështu, Xhavidana e arrin qëllimin që kishte që në fillim, si me anullimin e planit për në fermë, si me gríndjen që shkakton mes të rinjve, Rejhanit dhe Emirit. Rejhani e léndon shumë atë, duke i thënë se mendon që ai është penduar që e kanë marrë Gylsymin në shtëpi.

Sipas Rejhanit, ai po përdor jùstifikime për t’a zènë gàbim Gylsymin. Ato fjalë e léndojnë aq shumë Emirin, saqë ai largohet nga shtëpia. Por nuk qëndron shumë gjatë i zemërùar. Ai kthehet në shtëpi me një dhuratë për Rejhanin, duke u pajtuar e duke i treguar se atë dhuratë do e mbajnë si kujtim të gríndjes së tyre të parë. Gjatë kohës që Emiri po tregon një romanticitet të tillë, motra e tij Suna ndodhet buzë detit, duke marrë ajër të pastër. Patéricat i bien në tokë dhe ajo tenton t’i marrë por gjen belànë nga dy të panjohur që ia marrin e tállen me të.

Rastësisht, Taxhi i shikon dhe u shkon pranë, duke u përlèshur fizikisht, për t’a mbrojtur Sunën. Duke marrë shkas nga ai takim, ato ulen për të biseduar próblemet mes tyre. Sakaq, në anën tjetër ndodhet Kemali, i cili e dëgjon Narinin në një telefonatë me Rejhanin ku i thotë se është shumë entuziaste dhe gadi për një jetë të re. Kemali qëndron fare në heshtje dhe ashtu në heshtje, duke menduar Narini që ai ende është në kompani, ajo largohet me një taksi dhe Kemali nuk bën asgjë për t’a ndaluar.

Shehrija dhe Oja bëjnë maksimumin e tyre për t’a ndaluar largimin e Narinit, por asnjë prej përpjekjeve të tyre nuk funksionon. Shehrija i lë Narinit një letër, ku i shkruan se sa e veçantë është për të por se gjithashtu, nuk i përballon dot lamtumirat, prandaj po e përcjell me atë letër. Para se Narini të largohet, Kemali vjen në shtëpi. Ai e dëgjon në një telefonatë me Rejhanin, duke i thënë se është shumë entuziaste që po fillon një jetë të re dhe ndihet mëse gati për këtë rrugëtim të ri jetësor.

Kemali e dëgjon, por nuk i përzihet aspak. Ai e vështron në heshtje, ndërsa Narini pàndeh se ai është ende në kompani dhe mes lòtësh, merr valixhen e largohet. Kemali e shikon duke u futur në taksi por sërish nuk reagon, vetëm e ndjek me sy. Ndërkohë, në anën tjetër ndodhet Xhavidana, e cila i flet Sunës që t’a dëgjojë Emiri. Gjòja se nuk e shikon që Emiri ndodhet aty, Xhavidana nis t’i thotë se ajo duhet t’a dëgjojë gjithmonë fjalën e vëllait të saj. Edhe ato fjalë, ndikojnë tek Emiri.

Por, të nesërmen në mëngjes, kur Rejhani me Gylsymin kthehen në shtëpi me shumë blerje, Xhavidana i pret si mos më kèq. Ajo madje ua gòdet me këmbë dhe i flet në mënyrë aq ofénduese, saqë e bën edhe Rejhanin të flasë më ashpèr. Sapo shikon Emirin duke u afruar, Xhavidana ndërron mënyrën e të folurit me Rejhanin por kjo e fundit vazhdon njësoj, gjë që e bën Emirin të mendojë se Rejhani po i tregon mungesë respekti nënës së tij. Ai u shkon pranë dhe tregon vendimin e ri, se nëna e tij nuk do shkojë në fermë.

Biseda mes Emirit dhe Rejhanit vazhdon në dhomën e tyre, ku Rejhani e humbet kontrollin e asaj çfarë po thotë dhe e léndon Emirin duke i thënë se ndoshta ai është penduar që e kanë marrë në shtëpi Gylsymin dhe tani po nxjerr jùstifikime për t’a larguar atë. Rejhani pendohet menjëherë për ato fjalë por tanimë Emiri është larguar. Mbrëmja vjen shumë shpejt dhe Emiri vijon të mos jetë në shtëpi. Rejhani nuk futet dot në dhomë pa të, ndaj e pret në një tjetër vend, ku Emiri i shkon për t’u pajtuar me një dhuratë, që kërkon t’a kenë si kujtim të gríndjes së parë.

Jamuri shkon në shtëpinë e Dujgusë sërish, për të mos e lënë të vetme me Aliun për aspak kohë. Duke mos e duruar afërsinë e tyre, qoftë edhe për lojë, ajo e merr veçmas Aliun dhe i kërkon që të nxjerrin një jùstifikim e t’ia mbàthin, por Aliu përgjigjet duke thënë se nuk e bràktis dot Semranë në një moment aq delikat në të cilin ndodhet ajo. Por Semraja, pa e ditur, do prekë diçka shumë delikate të së bijës, duke nxjerrë një valixhe me rroba për fëmijë, që ajo i ka punuar me shtiza.

Dujgu përlòtet dhe largohet për në dhomën e saj, ku nga pas i shkon edhe Aliu. Jamuri i shikon me duart e bashkuara, duke u ngushëlluar, prandaj vendos që t’i japë fund asaj situate. Për t’u siguruar se ajo lojë nuk do vazhdojë më, Jamuri i shkon pranë Semrasë kur ajo ndodhet në oborr dhe i thotë se është e sëmùrë, se Aliu me Dujgunë po bëjnë lojë për hir të saj dhe se prej muajsh ato janë të ndarë për shkak të bràktisjes që Dujgu i bëri atij, në ditën e tyre të dasmës. Fjalët e Jamurit e shòkojnë aq shumë Semranë, saqë ajo mbetet pa fjalë.

Në anën tjetër ndodhet Jamani. Ai i kërkon Nanës të bëhet gadi për në fermë, për të shkuar sëbashku me Jusufin, por për shkak të kèrcènimit të Ajnurit, Nana tenton të mos shkojë, duke nxjerrë si jùstifikim që ka nevojë të pushojë. Menjëherë Ajnuri futet në mes duke u vetëofruar që të shkojë me Jamanin por ky i fundit zemëròhet së tepërmi. Ai i rikujton Nanës se është dadoja e Jusufit dhe e ka për dètyrë që të jetë gjithmonë pranë tij, prandaj duhet të shkojë sëbashku me to. E dètyruar, Nana bindet.

Por, sapo mbërrijnë në fermë, gëzimi i Jusufit zbehet, duke u zëvëndësuar nga trìshtimi, për shkak se herën e fundit që ka qenë në atë fermë, ka qenë me tezen e tij. Fjalët e Jusufit ndikojnë edhe tek Jamani, i cili merr kalin e tij dhe largohet mes lòtësh për Seherin. Pak çaste më vonë, kur kthehet nga kalërimi, ai merr një telefonatë nga Zijai, që është mèrzitur shumë në klìnikë dhe kërkon të kthehet pranë Jamanit. Ky i fundit i jep shumë kurajo dhe i premton mbrojtje e dashuri të përhershme, gjë që e dëgjon edhe Nana dhe përlòtet.

Nana i thekson Ajnurit se ajo nuk ka përse shqètësohet mbi marrëdhënien me Jamanin, pasi i vetmi person që i intereson është Jusufi. Mënyra se si Nana i flet, bën që Ajnuri të bindet se ajo nuk ka interes për Jamanin. Megjithatë, nuk heq dorë nga kèrcènimi që i ka bërë njëherë. Për shkak të atij kèrcènimi, Nana i thotë Jamanit se nuk mund të shkojë me të dhe Jusufin në fermë, pasi ka nevojë që të pushojë. Menjëherë Ajnuri futet në mes, sugjeron që Nana të pushojë dhe vetëofrohet për t’i shoqëruar që të kujdeset për Jusufin.

I irrìtuar, Jamani ngre zërin dhe i kujton Nanës se Jusufi nuk është një zgjedhje për të por është dètyrim, pasi ai është puna e saj. Kështu, Nana bindet dhe me të mbërritur në fermë, ajo vëren që Jusufi mèrzitet. Jusufi kujton herën e fundit që ka qenë aty, sëbashku me tezen e tij që tani nuk jeton më. Menjëherë Nana e merr pranë për t’a ngushëlluar por fjalët e Jusufit ndikojnë edhe tek Jamani, i cili merr kalin e tij dhe largohet që aty, me dhìmbje të madhe për humbjen e Seherit, për të cilën derdh dhe lòt.

Vetëm pak çaste më vonë, pasi ai kthehet nga kalërimi, Nana e dëgjon në një bisedë telefonike me Zijain. Ajo përlòtet, kur Jamani i shpreh gjithë dashurinë e mundshme dhe i betohet se si vëllezër që janë, nuk do jenë kurrë të ndarë. Në anën tjetër, ndodhet vëllai për të cilin Jamani ende nuk di gjë. Ai është Aliu, i cili ndodhet tek Dujgu kur Jamuri u shkon sërish pranë. Veçmas, Jamuri i kërkon që t’ia mbàthin që aty, me ndonjë jùstifikim, por Aliu kùndërshton dhe thekson se nuk ia bën dot diçka të tillë Semrasë.

Jamuri irrìtohet shumë por nuk zgjidh dot asgjë. Situata rèndohet ende më shumë kur Semraja nxjerr nga një valixhe rroba për fëmijë, që i ka thurur vetë me shtiza. Dujgu largohet mes lòtësh dhe Aliu pas saj, gjë që e shikon Jamuri nga larg. E irrìtuar pafund, Jamuri hàkmerret ndaj tyre në atë moment. Ajo del jashtë në oborr ku ndodhet Semraja dhe i thotë se është e sëmùrë, se Dujgu dhe Ali janë ndarë 3 muaj më parë sepse Dujgu e ka bràktisur e çdo gjë tjetër, duke shkaktuar kështu një shòkim të madh tek Semraja.

Malhumi, Balla, Ajgyli dhe Aisheja, ndalojnë àarrocën që po shoqëron múrgeshat. Me shumë përùlje, ato u kërkojnë që të ndërrojnë rrobat pasi u duhet të duken si múrgesha, për të ndaluar një kúrth që po përgatitet kúndër tyre. Mallhumi zotohet se do i mbajnë si mysafire për pak kohë, sa të përfundojnë misionin që kanë marrë përsipër dhe shumë shpejt, në çast, ndërrimi i rrobave ndodh. Gratë shkojnë në destinacionin për ku ishin nisur, pa u përballur me ndonjë pèngesë rrugës.

Gjatë asaj kohe, Osmani po mban një fjalim para gjithë popullit të tij, që jeton nèn prirjen e tij. Ai hedh para tyre kòkën e Barkënit dhe tregon se ai është vràsèsi i babait e xhaxhait të Mallhumit e shumë të tjerëve. Fjalimin e tij do e ndërpresë ardhja e paprítur e Balabanit. Ai është i shoqëruar nga shumë úshtárë të Osmanit që i treguan rrugën deri aty, që ai të lexojë para Osmanit një letër që súlltan Alaadini i ka dërguar. Në atë letër, Súlltani shkruan shumë qartë se çfarë pretendon nga ai.

Súlltan Alaadini i rikujton Osmanit se mbi të, qëndron ai vetë dhe se tanimë duhet të ndalojë me púshtimet që po bën, në të kúndërt, nëse nuk do i bindet siç nuk i është bindur edhe herë tjetër, ai do përballet me pasòjat që nuk do jenë aspak të këndshme apo të lehta. Osmani e dëgjon deri në fund por nuk i përgjigjet me letër. Në vend të letrës, ai kërkon nga Balabani që ai t’i përcjellë gojarisht Sùlltanit disa fjalë që ka për t’i thënë, duke parashtruar se ka shumë respekt ndaj tij.

Shkurtimisht, Osmani gjen guximin t’i përcjellë Sulltanit se ai është vetë zot e vetë shkop, ndaj nuk do presë aprovimin e askujt për të zgjeruar territorin e tij. Pas përcjelljes së Balabanit, Osmani niset për në një tjetër rrugëtim me úshtárët e tij, pa e ditur se Romanusi ka përgatitur për to një kúrth të mirëmenduar. Ai kúrth funksionon siç Romanusi priste, por Osmani nuk bëhet kúrban i tij. Edhe pse për vete shpëton, Osmani ndjen një dhímbje të madhe kur shikon numrin e të vdèkurve nga ana e tij, pas atij sùlmi.

Iskenderi del nga shtëpia pasi njofton kòmisarin dhe bashkë me to i vihet nga pas nënës së tij, Hyljasë. Menjëherë pas largimit të Iskenderit, Çiçeku telefonon Ryjanë për t’i treguar se çfarë po ndodh si dhe që Omeri mund të jetë i përfshirë në atë mes, sëbashku me Iskenderin. Ky i fundit, mbërrin para nënës dhe vëllasë së tij dhe tenton t’i ballafaqojë por Çelebiu i përgjigjet me një àrmè që ia drejton në kokë. Atë àrmè, Iskenderi ia hèdh në tokë dhe mes tyre fillon një përlèshje fizike ku dominon Çelebiu.

Nëna e tyre, Hylja, merr àrmèn që ra në tokë dhe ia drejton Çelebiut duke i kërkuar që t’a lëshojë Iskenderin. Në atë moment, Çelebiu thotë se ashtu si gruaja e ka lindur, edhe Hylja sapo e hodhi në mbèturina, me veprimin që bëri. Pòlìcia mbërrin në vendngjarje dhe Çelebiu shikon se nuk ka nga ia mbàth. Për të shpëtuar veten, ai ia drejton àrmèn në kokë nënës së tij dhe nèn atë kèrcènim, largohet derisa futet në makinën me të cilën Hylja ka ardhur e shoqëruar me shofer.

Asnjëri prej tyre nuk e di se Omeri ka bërë një plan të thellë që të arrijë të jetë shofer i asaj makine atë natë. Omeri lë Hyljanë në një cep të rrugës dhe largohet me Çelebiun, të cilin e dërgon në vendin ku zbarkohen të gjitha mbèturinat. Sapo ia drejton àrmèn për të marrë hàk për Ozanin, ai dëgjon nga pas zërin e Ryjasë dhe menjëherë pas Ryjasë, vjen edhe kòmisari me një ekip pòlìcësh. Kësaj rradhe, Çelebiu nuk ka nga ia mban por përfundon nèn pràngat që kòmisari i vendos me shumë mllèf ndaj tij.

Paralèlisht, shoku për të cilin Omeri po hàkmerrej, Ozani, më në fund zgjohet. Pas shumë orësh të gjata të mbushura me ànkth, ai hap sytë dhe pranë vetes gjen nënën e tij, ndërkohë që Xhemreja vijon të qëndrojë e frìkësuar në shtëpi, edhe pse po e mbrojnë shumë femra që u mblodhën për t’a solidarizuar. Teksa Ozani i shpjegon nënës së tij se ai nuk e do jeten pa Xhemrenë dhe nuk i trembet asnjë plùmbi apo ndonjë gjëje tjetër, në shtëpinë e Xhemresë shkon Ryjaja për t’i dhënë làjmin e madh se Çelebiun e kanë pràngosur.

Iskenderi bashkëpunon me pòlìcinë për t’iu vènë nga pas nënës së tij. I pari që zbret përballë Hyljasë dhe Çelebiut në takimin e tyre të fshèhtë, është Iskenderi, por pa humbur fare kohë, Çelebiu i drejton atij àrmèn në kokë. Iskenderi ia hédh në tokë dhe përlèshet me të fizikisht, megjithatë, Çelebiu arrin t’a zèrë poshtë vetes. Në një moment që Hyljasë i duket se Çelebiu po e mbÿt me të vërtetë Iskenderin, ajo e merr nga toka àrmèn dhe ia drejton Çelebiut në kokë, duke i kërkuar që t’ia lërë të lírë Iskenderin.

I përlòtur, Çelebiu thotë se në atë moment, Hylja e hodhi në koshin e mbéturina, njësoj si nëna që e solli në jetë. Momentin e tyre emocional do e ndërpresë ardhja e kómisarit të pólícisë, sëbashku me një ekip të tërë pólícor, që synojnë pràngosjen e Çelebiut por edhe të Hyljasë. Që të shpëtojë veten, Çelebiu ia vendos àrmèn në kokë nënës së tij dhe duke kércénuar se do e qëllòjë atë po t’i afrohen, ai ia del që të largohet nga mesi i tyre. Çelebiu me Hyljanë futen në pjesën e pasme të makinës me të cilën erdhën me shofer.

Asnjëri prej tyre nuk e di se Omeri ka punuar me shumë vëmendje dhe fshèhtësi, që askush të mos e kuptojë planin e tij, as vetë Ryjaja. Por Ryja e merr làjmin nga Çiçeku që i tregon se çfarë ka ndodhur me Iskenderin. Ndërkohë, Omeri e lë në një vend Hyljanë dhe vazhdon me Çelebiun. Ai e dërgon në vendin ku mblidhen të gjithë grumbullimet e mbèturinave dhe i drejton àrmèn në kokë, por nga pas dëgjon zërin e Ryjasë dhe sirenat e pólícisë, ndaj nuk e vrèt dot. Kómisari arrèston Çelebiun dhe për këtë falenderon Omerin.

Paralèlisht, personi për të cilin po hàkmerrej Omeri, Ozani, zgjohet pas shumë orësh të gjata pritjeje. Ai gjen pranë vetes nënën e tij që gëzohet pamasë për zgjimin e tij, por pamasë mérzitet edhe kur ai kërkon Xhemrenë. Ozani i bën të qartë nënës së tij se do e dashurojë Xhemrenë dhe do i shkojë asaj nga pas për sa të ketë jetë, edhe nëse gjithmonë do e pësòjë me plúmba. Xhemreja për të cilën ai po flet, në ato momente ndodhet ende më shtëpi. Jashtë shtëpisë janë të gjithë femrat që e mbështetën dhe që njëherazi me Xhemrenë gëzohen kur marrin làjmin e madh të pràngosjes së Çelebiut.

Ahmeti nuk e përballon vdèkjen e Arzusë dhe ashtu mes dhìmbjes së madhe, vendos që të largohet njëherë e përgjithmonë që aty. Meltemi tenton t’a ndalojë, duke pasur frìkë se në duart e kujt mund të përfundojë vajza e tyre, pasi ajo rrezìkon burgun. Përtej çdo përpjekjeje, Meltemi nuk ia del dot t’a mbajë Ahmetin pas vetes. Meltemi telefonon Zejnebin duke shpresuar se ajo mund të bëjë diçka por Zejnebi nuk i përgjigjet dot sepse në derë troket eprori i punës së Sinanit, me një làjm aspak të këndshëm.

Ai i thotë se Sinani ka pësùar aksìdent dhe u duhet të shkojnë pranë tij. Paralelisht, edhe Emreja e telefonon Munevverin për t’i thënë se Sinani është aksidèntuar shumë rèndë në punë, por Munevveri e mban veten shumë mirë. Duke refuzuar të besojë se vëllasë së saj mund t’i ketë ndodhur gjë, Munevveri e merr shumë shtruar dhe thotë se do jetë në pritje të làjmeve të tjera. Zejnebi ndërkohë shkon me nxitim në vendin ku ka shkuar me mision Sinani. Ajo është e shoqëruar nga eprori i tij, gjatë gjithë kohës.

Kur mbërrijnë, Zejnebi futet në dhomën ku trupi është i mbuluar kokë e këmbë, nga djègiet që ka marrë. Teksa Zejnebi i qëndron pranë duke i folur me shpresën se po i jep kurajo, aparaturat tregojnë që trupi nuk ka më puls dhe as rràhje zemre. Emreja që i bashkohet Zejnebit dhe eprorit, e lëshon veten në lòt për vdèkjen e Sinanit, kur në mënyrë shòkuese, Sinani vjen nga ana tjetër e spìtalit. Personi i djègur kokë e këmbë ka qenë dikush tjetër dhe jo Sinani. Që nga ajo natë e bujshme, kalojnë plot 3 muaj të tërë.

Zejnebi po pushon në ballkonin e shtëpisë kur pranë i shkon Meltemi, duke i kërkuar t’a lërë aty vajzën për dy orë, sa të përfundojë gjýqì i saj. Zejnebi e nuhat që Meltemi po kùrdis diçka dhe lajmëron Alpin, i cili e zè duke ia mbàthur dhe siguron bùrgosjen e saj. Në bùrg, Meltemi përballet me tortùrat e panumërta sepse në qèlinë e saj është edhe Shuleja, krahu djathtë i të ndjerës Arzu. Përtej të gjithave, Alpi nuk heq dorë nga ajo. Plot muaj të tërë kalojnë që nga ajo ditë dhe Zejnebi gjithashtu sjell në jetë një vajzë, duke plotësuar familjen e saj me Sinanin.